EP 84 - Bewust schrijven met Joey Brown - Heksen Dragen Sneakers

Deze week is Joey Brown te gast om het samen met Lana te hebben over journalen of bewust schrijven zoals Joey het noemt. De laatste jaren is journalen enorm populair geworden, maar Joey is al meer dan 10 jaar bezig met bewust schrijven. Ze werkte ondermeer haar eigen techniek uit om te journalen, namelijk de punt-lijn-schrijfmeditatie. 

Shownotes: www.heksendragensneakers.be/ep84

Transcript

[Introductie]

[0:00:00]

(Intromuziek)

Lana Bauwens: Welkom terug bij Heksen Dragen Sneakers, de podcast over spiritueel leven in een moderne wereld. Mijn naam is Lana Bauwens en ik ben jullie host.

Lana: Welkom terug lieve luisteraar, vandaag heb ik bij mij te gast Joey Brown: schrijf- en bewustzijnscoach en auteur van 'Schrijven naar Bewustzijn'. Joey en ik hebben beiden een passie voor schrijven, en meer bepaald voor journallen, en die passie willen we uiteraard heel graag met jou delen in deze aflevering. Maar voor wie na het horen van de aflevering zoiets heeft van: 'ik wil nog een stapje verdergaan', Joey geeft ook een webinar over schrijfmeditatie op woensdag 5 oktober voor onze leden. Eentje waar ik persoonlijk heel hard naar uitkijk, en waarom? Dat ga je wel horen in het gesprek.

Lana: Maar dus, in oktober gaat ons membership terug van start. En we hebben uiteraard een boeiende reeks aan webinars in petto. Dus naast Joey over schrijfmeditatie, ga ik een webinar geven over mindfulness. Astrid Chamberland wijdt je in in de wereld van human design, de Leo mystic gaat het hebben over astrologische bewegingen in het jaar 2023 en hoe dat op jou effect gaat hebben, met Elfi De Bruyn gaan we vision boards maken, Charlotte van Tian Tu komt vertellen hoe je precies een kristal gaat kiezen, en daarnaast zijn er uiteraard de maandelijkse runenlegging met Lyssa, het astrologisch vooruitzicht met Michael, kruiden met Annelies. Je krijgt ook maandelijks een video over kristallen, een meditatie. En dan Elien Durinck en ik gaan jullie voorzien van een vollemaanritueel. Alsof dat nog niet genoeg is om je in te schrijven, komt er ook vanaf nu iets nieuws aan. Ik kan nog niet te veel verklappen, dus houd zeker onze Instagram in de gaten. Maar ik wil wel al vertellen dat het doorgaat in Gent. Voila, alle info hierover kan je vinden op onze website heksendragensneakers.be/membership. Maar nu eerst even terug naar mijn gesprek met Joey.

[00:02:40]

Lana: Naast de officiële inwijding van Joey als moderne heks in onze Heksen Dragen Sneakers tribe, hebben we het over punten, lijnen en beweging. Maar vooral over zelfkennis en reflectie. Journalling, of bewust schrijven zoals Joey het noemt is de laatste jaren echt zotpopulair geworden, en dat kunnen we alleen maar aanmoedingen. Je hebt misschien al gemerkt dat het op sociale media een beetje regent aan journalingprompts en mensen die aandelen hebben in bedrijven zoals Bullet Journal of andere journals en die gaan daar ook zeker niet rouwig om zijn, want Journals zijn gewoon een hot topic. Maar voor Joey begon het verhaal meer dan 10 jaar geleden en was het een lange weg om tot op dit punt te komen.

Joey Brown: Zelfs toen ik begon wist ik zelf niet in welke hoek hoor ik nu? Want ik ben lang geleden gestart als gewoon, als schrijfcoach, ook vanuit mijn opleiding/ervaring/kennis. En gewoon begeleiden van verhalen, hoe schrijf je een verhaal?, hoe schrijf je een kortverhaal?, hoe steek je een roman in elkaar?, wat wordt er begrepen onder goed schrijven?, enzovoort enzoverder. Dus heel schrijftechnisch. Maar ik voelde direct dat daar niet mijn hart lag, en ik begon al heel snel ook tijdens schrijfweken dingen te doen die dan zo een beetje uit de band sprongen, dus gewoon ook allerlei andere oefeningen die eerder te maken hadden met persoonlijke ontwikkeling. Maar toen had ik zo nog niet die termen, en die namen om die daarop te plakken.

Joey: Enfin, ik heb zelf een hele lange zoektocht gedaan van een aantal jaren waarin ik heel heel heel stevig aan de slag ben gegaan met het innerlijke werk, de innerlijke reis. Schrijven was altijd mijn ondersteuning daarbij, maar ook in de schrijfweek en nu de retreat die ik doe, daarin is schrijven het middel geworden, en niet meer het doel. Maar tien jaar geleden vond je daar heel weinig rond rond die dingen. En ook tien jaar geleden als ik dan promotie wilde maken, dat weet ik nog heel goed, dan wist ik niet waar in welk tijdschrift, waar hoor ik bij? Ik viel zo, het leek alsof ik zo ergens in een gat was gevallen dat nog niet bestond.

[00:05:30]

Lana: Ondertussen heeft Joey haar plek gevonden en is ze pionier op vlak van bewustwording door schrijven. Maar waarom zou jij nu beginnen journalen of die pen te gaan opnemen? Voor mij was het eigenlijk een beetje een experiment, iets wat ik ook eens ging proberen. Het heeft een paar jaar geduurd eer ik echt de waarde van journallen ben gaan ontdekken, ben gaan ervaren, nog voor ik echt nood had aan die diepere connectie met mezelf. Maar dat is uiteindelijk waar journalen om draait, hoewel dat dat niet zo gemakkelijk is en Joey deed me inzien dat ik misschien zelfs nog een beetje dieper kan gaan in die connectie.

Joey: Een vraag die ook heel vaak aan mij wordt gesteld: ik wil dieper in mijn voelen komen, hoe doe ik dat met schrijven? En dan ga ik terug dus naar een eerste, een van de eerste - want of dat nu precies de eerste was weet ik niet meer - inzichten was dat ik aan het schrijven was en dat ik plots besefte: "Maar ik voel er niets bij." En dat ik toen als vanzelf, maar ik beoefende tegelijk die tijd ook heel erg zitmeditatie, en plots besefte ik van: "Ik ben gewoon gedachten aan het opschrijven, maar ik voel er niets bij." En op het moment dat ik dat doorkreeg, ging ik voelen. En al schrijvend aan mezelf vragen: "Maar wat voel je nu?" En toen kwamen er antwoorden als: ik voel een meer over mijn knie...

Lana: Ah ok, echt letterlijk fysiek.

Joey: Eerst even fysiek, ja. Ik voel mijn darmen, ik voel een spiertje in mijn schouder dat trilt, ik voel een ooglid. En ik was heel erg bezig met wat er echt te voelen was in dat moment, in mijn lichaam, rondom mijn lichaam. En daarna volgde als vanzelf ook het andere voelen, emotionele voelen. En ik dacht: "Oh, ik heb hier ergens een bruggetje gemaakt van puur opschrijven van wat er in je hoofd zit, beelden, verhalen, herinneringen, naar 'wat is er nu' en wat wil er nu gezien, gevoeld en echt geschreven worden?"

[00:08:36]

Lana: Ja, je moet altijd eerst zo wat efkes uw hoofd door om tot de rest te komen, en je bent inderdaad, allez voor mij is dat toch zo, je schrijft uw gedachten op en in ene keer is daar zo een klikske. En plotseling zie je dan ook - bij mij zie je dat aan mijn geschrift - je naar iets anders gaat, iets die diepere laag bijna, en daar zie je dan die reflectie. Want ik vind dat dat heel hard een spiegel is. En dan begin je inderdaad zo te voelen of te zien wat er onderliggend allemaal speelt, en dat is waar je dan echt die zelfkennis of die diepere bewustwording kunt gaan letterlijk zwart-op-wit op papier kunt gaan zien. En dat vind ik heel mooi, omdat je haalt het niet ergens anders. En voor mij journallen is altijd zo iets geweest van: alle kennis zit al in u, je moet het er gewoon uitkrijgen, je moet niet aan iedereen rondom u raad gaan vragen. Heel veel dingen zitten al vanbinnen, heel antwoorden zitten al vanbinnen, heel veel antwoorden waar je moet naar kijken, of moet healen, of wat dieper moet gaan voelen. En je kunt dat er zelf ook gaan uithalen.

Lana: Ik vind journallen een heel zachte manier om daar op uw eigen tempo naar te gaan kijken en dat te verwerken. Bij mij heeft dat een heel belangrijk deel van mijn healing proces... Als ik ziek was, heeft journallen eigenlijk mij getoond hoe ik rustigaan al die emoties, al die trauma ook een stuk kon verwerken. Dus ik vind dat zo een toegankelijke manier, want iedereen kan dat doen, en ook een heel zachte manier om echt dingen te gaan verwerken, al is het maar van een slechte dag gehad te hebben tot echt wel de diepere dingen die heel hard spelen in onze gedachten en onze onzekerheden. Dus ik vind het heel mooi hoe het kan gaan van letterlijk uw gedachten opschrijven naar plotseling inzichten te krijgen van 'ik voel mij eigenlijk zo slecht, niet omdat die persoon iets tegen mij gezegd heeft, maar omdat dat gelink is aan iets over mezelf'. Bijvoorbeeld he, er zijn dan zo hele mooie inzichten die je krijgt. Ik weet niet of jij dat ook zo ervaart?

[00:11:08]

Joey: Ja absoluut, absoluut. En soms door zoiets heel kleins te doen als met je schrijven je focus brengen naar, ik zal het weer benoemen als dat ene spiertje in je schouder dat trilt, dan kun je aan dat spiertje vragen met je schrijven van: "Wat is er? Waarom tril je? Waarom voel ik jou nu in dit moment zo hard? Waarom heb je mijn aandacht nodig?" En dan kun je dat spiertje laten antwoorden, en voor je het weet ben je ergens waar je nooit had verwacht dat je zou geraken met je schrijven.

Lana: Dat vraagt wel enige, uzelf de vrijheid geven om alles neer te schrijven. En ik voel dat voor mensen mensen is dat echt moeilijk he? Ik weet niet of jij dat ook zo ervaart?

Joey: Nee, moeilijk vind ik zelf dat niet. Maar ik ervaar dat het voor veel mensen een hobbel is, maar die hobbel is heel snel te nemen eens ze doorkrijgen van "Oh, maar ik mag alles, en ik hoef niks af te ronden wat ik eerder al geschreven heb." Dus het komt erop neer dat je eigenlijk heel alert bent en aandacht aanwezig bent voor elk soort beeld dat langskomt, voor elk woord dat voorbij flitst, en dat je daar ook achteraan mag gaan. Stel dat je, ik zal even een voorbeeld geven, je gaat zitten en je begint met schrijven, in pijn geval is dat de punt en de lijn, en als je wil zal ik daar straks ook nog wel iets over vertellen. 

Joey: Dus je zet jezelf in beweging, nog niet met schrijven. En dan ga je het schrijven in en je focust bijvoorbeeld op een ooglid dat trilt en je vraagt dan aan dat ooglid: "Wat is er aan de hand? Wat wil je zien?" Daar komt dat antwoord, en dan ben je daar een tijdje over aan het schrijven. En ineens komt er een beeld voorbij van een leeuw die je aandacht vraagt - geen idee he, maar dat popt up in je hoofd - en dan ben je vrij om dat te volgen, en dan het beeld van die leeuw te volgen. En dan voel je terwijl je aan het schrijven bent je grote teen je aandacht vragen, omdat er een kramp inkomt. En dan kun je weer naar die grote teen, en van die grote teen kom je terecht in een herinnering van toen je twaalf jaar oud was. En door in die herinnering te gaan, kom je ook weer in en herinnering van toen je zes jaar oud was. 

Joey: En je mag het allemaal volgen. Het is door die hele stroom te volgen en niet te denken van 'oei, en ik wil het verhaal af' en 'oei, ik ben hiermee begonnen' en 'oei, ik moet die zin afmaken'. Als je dat allemaal loslaat, dan krijgt je onderbewuste de kans om met heel veel beelden en boodschappen naar boven te drijven die dan inzicht bieden.

[00:14:23]

Lana: Ja, het is soms zo makkelijk als uzelf toestemming te geven om schrijffouten te maken, grammaticale fouten te maken. Soms zijn mensen daar zo hard op gefocust, maar als je focust op wat je effectief aan het schrijven bent, dan ben je niet dat onderbewustzijn naar boven aan het laten komen. En het is inderdaad uzelf die toestemming geven om gewoon scheef te schrijven, het doet er allemaal niet toe. Maar het is dat klikske maken van het moet niet perfect zijn, mijn zinnen moeten niet af zijn, ze kunnen gewoon woorden zijn, het is gewoon zoals het komt dat je het laat stromen van uw hoofd, van uw binnenste door uw armen richting papier. 

Lana: Maar sommige mensen ervaren echt daar zo wat weerstand tegenover, en da's soms een beetje zoeken. Maar ik heb ook het gevoel als je het een paar keer de kans geeft, een keer dat je het effect hebt gevoeld, dat je ermee weg bent.

Joey: En waar ik bij schrijfmeditatie heel veel de nadruk op leg, is juist op dat woord meditatie erin: wat je doet met de pijnlijnmeditatie zoals ik die aanleer, is tegelijk tijdens het schrijven ook heel aandachtig aanwezig te zijn in je lichaam. Want wat met schrijven heel vaak gebeurt, is dat je helemaal in je hoofd gaat zitten en in de verhalen, en in de beelden. En da's helemaal prima, soms ook nodig, je komt een herinnering tegen en je gaat mee in die herinnering. Maar bij schrijfmeditatie, en daarvoor gebruik ik dan het belletje of af en toe zeg ik iets dan door de microfoon: "Waar is je lichaan, heb je je lichaam nog bij?" En dan ja, oef, even checken, ok. Dus dat je terwijl je schrijft ook nog ergens op een ander niveau aanwezig bent bij je adem, bij hoe je zit, bij waar je zit, bij wat er gebeurt in jou. En dat het niet alleen maar hoofd is. 

[00:16:38]

Lana: Vraagt denk ik inderdaad wel wat oefening he.

Joey: Tuurlijk, dat vraagt beoefening, dat vraagt beoefening. Maar het is zo een mooi proces, want dan breng je juist die twee die in wezen niet gescheiden zijn, voelen en denken, en die even belangrijk zijn, in evenwicht. 

Lana: Ja, da's inderdaad wel heel mooi. Die punt en de lijn...

Joey: Puntlijnmeditatie.

Lana: Ja (Lana lacht). Iets heel fascinerend, ik heb het zelf nog nooit geprobeerd, maar leg eens uit, wat is dat precies?

Joey: Welkom! Het start met een leeg blad, altijd. En die lege ruimte die op zich telkens een nieuwe bladzijde beginnen is in je schrijfboek, is ook telkens een nieuwe start vanuit het nu. Dat lege vel kan heel veel symboliseren, maar stek, het is jouw ruimte om iets te creëren, het is jouw leven. Want leven is in principe ook een leeg blad, en je start ergens en je weet nooit waar je uitkomt, en alles is beweging. En om iets in beweging te zetten op dat leeg blad, heb je als middel een pen. En het eerste wat je doet als je in beweging wil komen met schrijven, dan is er één ding dat iedereen moet doen vooraleer er iets op papier komt, en dat is die pen neerzetten. Dat is de beslissing nemen om dat lege vel met iets te gaan vullen.

Joey: En dat punt is dat eerste begin. Want wij denken altijd dat het punt het einde is van de zin, ja, maar het is tegelijk het begin. Want om een nieuwe zin te beginnen moet je eerst een punt neerzetten, anders kom je niet in beweging. Dat is het contactpunt, dus het papier en de pen. En bij die punt sta je best even stil, dat is jouw focuspunt om even te zakken, te voelen waar je zit... Ik zit in mijn woonkamer, ik zit in de sofa, ik heb mijn schrijfboek hier op mijn schoot. En je neemt een tijdje om bij jezelf te komen. En alle gedachten van die dag of van de vorige dag in het geval je het 's ochtends doet, of van je dromen of de voorbije nacht even door je hoofd te laten waaien. En dan jezelf de vraag te stellen: hoe gaat het nu met mij in dit moment? 

[00:19:33]

Joey: Het enige dat nog maar op het blad staat is het punt, we zijn nog altijd bij het punt. En dan stel je jezelf de vraag: "Hoe gaat het nu met mij in dit moment?" En dan voel je in je lichaam, en sowieso gaat je aandacht getrokken worden door iets en dat kan zijn... Ik voel nu bijvoorbeeld in mijn middelvinger een spiertje trekken, of dat kan een gedachte zijn dat er een woord komt. En dan kun je even kijken: waar is het nu voor mij belangrijk? En wat is nu voor mij belangrijk? En dat kan iets zijn uit je gedachten dat je een hele nacht over iets heb gedroomd, ik zeg maar wat, een draak. En dat het woord draak alsmaar blijft terugkomen. Het kan ook zijn dat je dus net als ik iets voelt in mijn middenvinger, en ik blijf dat voelen, dat blijft mijn aandacht trekken. Oke, middelvinger. 

Joey: En dan een van die twee woorden, of je nou met je droom bent bezig geweest of met je aandacht bij je lichaam bent geweest, kunt je een van die woorden kiezen. In mijn geval zou ik dan middelvinger opschrijven naast het punt. En dat is het kernwoord nu voor de start van mijn schrijfmeditatie. En dat is het kernwoord dat zegt: "Wat is er nu in dit moment in mij of in mijn hoofd wat mijn aandacht vraagt?" En dan schrijf ik dat op, dat woord middelvinger, ik heb geen idee waar mij dat naartoe gaat leiden, maar dat is wat nu blijkbaar gezien wil worden.

Joey: En dat zet ik de pen opnieuw in die punt, en dan breng ik mezelf in beweging vanuit de aandachtige aanwezigheid bij het lichaam ga ik voelen: waar wil mijn hand naartoe bewegen over de bladzijde? En ik ga nog niet schrijven, ik ga gewoon een hele tijd aandachtig aanwezig zijn bij die beweging over dat blad heen, en terwijl ik dat doe ga ik voelen: wat is mijn ritme in dit moment? Waar heb ik nu behoefte aan? En je kunt daar ook mee experimenteren, bijvoorbeeld door een keer sneller te gaan dan dat je voelt in dat moment en dan te voelen 'oh nee, hier krijg ik stress van, het is niet het moment om in hogere versnelling te gaan'. Of je gaat een keer heel erg traag die lijn verder zetten over je blad, en dan kan je voelen: sommige keren ga ik dan extra ontspannen, en op andere momenten geeft me dat een soort van 'nee nee nee, dit niet', en dan kom ik terug in mijn eigen ritme. 

Joey: En dan voel ik opnieuw: wat is mijn ritme nu? Klopt dat nog? Want soms door te vertragen of te versnellen gebeurt er ook iets met het ritme van dat moment, dus die lijn gaat heel veel vertellen over het nu. Ik zeg altijd: "De lijn is je lichaam, sla dat nooit over." Want door de punt en daarna de lijn neer te zetten, geef je jezelf een moment om te landen in jezelf voor je met schrijven start. En mensen vragen mij dat vaak: "Joey, mag ik alstublieft één keer de lijn overslaan?" 

[00:23:05]

Lana: (Lana lacht) Ik voel zo, ik vind het fantastisch als je aan het vertellen bent, ik ben helemaal mee en ik zie het zo voor mij, en toch heb ik zoiets van: "Ik zou het zo moeilijk hebben om niet direct te beginnen schrijven." Want ik ben echt iemand die... Geef mij een bad, en kan beginnen schrijven en ik blijf ook schrijven, dus ik moet dat heel hard afbakenen. Maar dat moment nemen daarvoor, ik voel dat dat voor mij echt zo een uitdaging gaat zijn. 

Joey: Ja, maar dan zou het juist heel goed zijn om dat te doen. 

Lana: Voila (Lana lacht). Ik ga het zeker proberen, en ik snap ook wat je zegt, dat belang van eerst in te checken met uw lichaam en niet puur in die gedachten te gaan. ik vind het heel interessant, en ik ben ook geprikkeld om dat te gaan proberen. Want dat deeltje skip ik dan op een bepaalde manier, terwijl ik dan wel meestal ervoor mediteer enzo, dus dat deel zit daar wel al wat in bij mij. Maar ik vind de link tussen dat visueel gaan zien op uw blad, wat er in uw lichaam leeft is eigenlijk ook wel interessant. Want ik vermoed dat je dan na een tijd krijg je eigenlijk een heel mooi beeld van hoe dat die lijn elke keer anders is.

Joey: Die is elke keer anders, en het mooie is dat daar ook telkens in die lijn een kernwoord staat, dus dat is heel mooi om dat achteraf terug te zien in je schrijfboek. Dat zijn eigenlijk - ik mag dat niet zeggen, want dan denken mensen van 'we moeten daar kunstwerkjes van maken'. Maar als je het laat gebeuren, en je kijkt dan na een paar jaar terug naar die schrijfboeken, dan denk je: "Potverdorie, wat mooi." Want lijnen kunnen heel mooi zijn. 

Lana: Ga jij nog opnieuw gaan lezen achteraf?

Joey: Ja, soms. Ja tuurlijk, niet meteen. Maar schrijfboeken die pak ik terug op als ik mezelf klaarstoom om een boek te maken. 

Lana: (Lana lacht) Dat heb ik ook gedaan. Als je dan dingen terugleest van een jaar geleden of twee jaar geleden, hoe voelt dat dan voor jou?

[00:25:28] 

Joey: Goh, moeilijke vraag, hoe het voelt. Zo vaak heel verschillend. Fijn... Welke woorden kan ik, hoe voelt dat? In het moment dat ik dat dan teruglees, lees ik dat vaak gewoon uit nieuwsgierigheid en interesse van 'hoe ging het toen alweer met mij' en 'wat gebeurde er allemaal'. Maar tegelijk zit daar ook een eerder professionele blik achter van 'wat kan ik hier nu uit gebruiken'. 

Lana: Voor mij is dat vaak heel confronterend. Ik kijk dan vaak en denk van 'waar was jij u druk over aan het maken', zo dat gevoel heb ik soms zo van dat ik dingen zie staan dat ik een jaar later dan denk van 'maar dat is allemaal goed gekomen' of ja... Hoe je op het moment zelf zo afziet van bepaalde dingen bijvoorbeeld, en dan weer is het een jaar later en dan denk je van 'maar allez' (Lana lacht). Dat kan soms heel confronterend zijn. En dan ook hoe je eigenlijk heel veel verandert en toch altijd hetzelfde blijft. Zoals mijn eerste journals, als ik dat nu lees... De vragen die ik toen had komen steeds terug in andere vormen, omdat ik al heel veel veranderd ben. Maar er blijven zo altijd een rode draad die in alles verweven zit.

Joey: Ah ja, tuurlijk.

Lana: Op zich is dat super mooi om te zien, omdat dat bevestigt van 'dit is de essentie van wie ik ben', en dat vind ik waar dat dan die zelfkennis naar boven komt, dat je dingen van uzelf ziet en leert die ik super vind, omdat je dan veel beslissingen kunt maken, of veel beter naar jezelf kunt luisteren en wat klopt voor u. Dus dat vind ik leuk om terug te gaan naar die oudere journals, omdat je dan die essentie echt ziet naar boven komen. En toch zie je die verandering, toch zie je hoe je gegroeid bent, hoe je geëvolueerd bent, wat ook weer super is qua zelfkennis, omdat je dan pas echt gaat beseffen wat er mogelijk is aan transformatie. Wat ik denk als je dat niet hebt, of niet doet, dat je daar gewoon ook te weinig bij stilstaat hoe we kunnen groeien en dieper gaan en andere vormen aannemen. Dus ik vind dat altijd wel heel fijn, maar heel confronterend ook. 

[00:28:18] 

Joey: Hmm nee, dat ben ik voorbij dat confronterende, dat voelt voor mij niet zo. Ik voel eerder enorme dankbaarheid en heel veel - en ik zoek naar het juiste woord - heel veel liefde voor die jonge vrouw die ik eerder was en al die jaren die ik nu voorbij ben voel ik heel veel liefde, zo van 'wauw, wat heb je toch allemaal doorstaan, wat heb je toch allemaal gedaan'. Dat is het vooral: dankbaarheid en liefde voel ik dan. 

Lana: En da's ook net mooi dat we dat dan kunnen en dieper beseffen, omdat vandaag de dag gaat de wereld zo snel en zijn we met zoveel dingen bezig, dat we soms niet genoeg in die dankbaarheid kunnen gaan zitten en dat echt gaan beseffen van eigenlijk, alles wat we doorstaan hebben... En we zijn hier nu op dit moment en die liefdevolle blik naar ons oudere zelf, dat doet al iets denk ik. En ik vind dat een journal dat ook ondersteunt, door dat zwart-op-wit te lezen, dat dat zo net ietske meer binnenkomt dan denk ik.

Joey: En daarom ook die punt-lijn, omdat verhaaltje ook even rond te maken. De puntlijnmeditatie geeft een moment om stil te zitten, even bij jezelf te komen. En hoeft dat lang te duren? Nee. Punt en lijn, drie minuten, vier minuten na en die lijn, vanuit de lijn beweeg je als vanzelf in je schrijven, en je voelt dan zelf wanneer je klaar bent. Maar neem even het moment om die lijn neer te zetten, sla het niet over, want dan sla je je lichaam over. En beweeg dan die lijn naar de eerste woorden, vanuit de eerste woorden komen de eerste zinnen en hop, je bent vertrokken. 

Joey: En je hoeft zelfs niet over dat kernwoord te schrijven, maar dat staat er als houvast. Dus als je dan plots niet meer weet 'oei, en waar nu naartoe' kun je daarnaar kijken, kun je daar weer over gaan schrijven. Of je kunt verder met de lijn. Er zijn 1001 mogelijkheden om in beweging te blijven. En dat is de clue van elke genezing: blijf in beweging. Hoe klein ook. Zelfs als je zo moe bent dat je zelfs voelt 'ik kan geen pen bewegen', dan is het bijvoorbeeld voldoende dat je het punt zet op het blad. En that's it. Maar dat is dan de beweging die je die dag hebt gemaakt. Klaar.

[00:31:25] 

Lana: Ik denk dat dat heel waardevol is om het klein te maken en het niet te zien als iets dat supergroot is, weer mega zwaar is om aan te beginnen, nog iets extra... Maar gewoon een klein dingetje voor jezelf dan. Wanneer ga jij eigenlijk journallen? 's Ochtends, 's avonds, overdag... Wat is voor jou nu...?

Joey: Nu... Nu ik al jaren geoefend heb en beoefend ben. Ik heb daar geen vast moment voor, maar heel vaak krijg ik de zin als ik op wandel ben. Dus ik heb altijd een schrijfboekje bij me. Ik ga elke dag sowieso twee keer wandelen, want ik heb een hond. Niet elke keer, maar heel vaak gebeurt het dat ik dan tijdens de wandeling gewoon even op een boomstronk ga zitten of aan de zee ga zitten of een plekje vind en even schrijven.

Lana: (Lana glimlacht) Zalig!

Joey: Maar het is niet gepland, het is niet van 'het moet' of zo, dus 's ochtends of het moet dan...

Lana: Het moment een beetje...

Joey: En er ligt ook altijd een schrijfboek in mijn keuken op de keukentafel, en er ligt ook altijd - want ik heb er verschillende...

Lana: Ik ging net zeggen: het klinkt heel herkenbaar! (Lana lacht)

Joey: En er ligt er ook altijd een op mijn bureau, en soms ook nog eens ene op mijn slaapkamer, en dat doe ik vooral als ik voel 'het is weer een periode van veel dromen', dan probeer ik die zo snel mogelijk op te schrijven 's ochtends. Maar de basic line is: ik heb veel schrijfboeken rondslingeren, en ik geef mezelf de vrijheid gewoon op te schrijven wat er bij me opkomt, of wanneer ik de behoefte voel om te schrijven. Maar ik ga niet bepalen voor mezelf 'dat moet nu in dat schrijfboek, of dat moet in dat schrijfboek, dat ginder', ik heb ook schrijfboek...

Lana: Dat ga ik iets meer... (Lana lacht) Ik heb zo voor bepaalde dingen - omdat ik anders overal mijn weg een beetje kwijtgeraak - maar ik snap wel dat je, ik snap wel de nood om op verschillende plekken een boekje te hebben liggen. Da's bij mij ook wel zo.

Joey: En soms gebeurt het dat het schrijfboek maar halfvol is, en dan verdwijnt het in een kast en dan vergeet ik dat, omdat ik dan heb opgeruimd weet ik veel. En dan gebeurt het dat ik op zoek ben naar een schrijfboek, want ik heb... de andere zijn vol. En dat ik dan terug ga zoeken 'heb ik er hier niet nog een paar halve liggen?' en dan kan het goed zijn dat het een schrijfboek is van 2019 waarin ik dan in 2022 verder ga. 

Lana: Ook dit is heel herkenbaar (Lana lacht) Dat is bij mij ook zo, dan ook zo een paar maand dat ik in één schrijf heel veel, omdat dat ook gewoon op dat moment goed voelt. En dan plots ga ik over naar een ander, omdat dat mijn aandacht vaak trekt. Het is totaal niet dat dat chronologisch is.

[00:34:50] 

Lana: Ik neig naar de ochtend, maar dat is voor dat de kinderen er waren. Nu ben ik nog wat mijn nieuw ritme aan het zoeken. 's Avonds ben ik gewoon te moe, voor mij gaat dat dan niet meer om terug in die diepte te gaan, energetisch ben ik dan gewoon een beetje te laag. Dus ik hou wel om het te doen naar de ochtend toe, maar da's ook omdat ik een ochtendmens ben. Ik denk dat dat echt voor iedereen heel verschillend is wanneer dat dat past, of dat dat goed voelt.

Joey: Dat wil ik wel graag aanvullen, want je zegt 'dan doe ik het in de ochtend, omdat ik 's avonds niet de energie heb om nog in de diepte te gaan'. En wat als je dat verlangen daarbij loslaat en gewoon het schrijven aan zich beoefent. Kun je dat ook 's avonds doen om te ontspannen? Je hoeft niet telkens, je hoeft niet altijd die verdieping erin te willen vinden.

Lana: Niet willen. Maar mijn hoofd... (Lana lacht) Als het ergens mee begint, gaat het zo (Lana maakt brommend geluid) en dan zijn we een paar pagina's verder en dan heb ik weer... Ik heb onlangs aan mijn vriendinnen uitgelegd... Ik heb heel veel hersenspinsels noem ik dat, en dat zijn dan zo gedachten die dan zo heel diep gaan, en dan begin ik na te denken over vanalles, en ik merk een keer dat ik begin te schrijven - ik zei het al - ik moet soms een timer zetten, omdat ik zou blijven schrijven. Ik weet van mezelf - da's dan ook een beetje zelfkennis - dat ik dan... Het hoeft niet diep te gaan, maar ik weet dat ik heel vaak dan bepaalde dingen verder uitpluis door te gaan schrijven en daar echt mee bezig te zijn. Fysiek vraagt dat toch wat energie van mij die ik dan 's avonds zo gelijk niet echt heb. Maar misschien moet ik dat ook nog eens een kans geven om terug zo wat 's avonds te gaan. 

Lana: Ik heb soms ook een beetje schrik dat... Ik slaap soms heel moeilijk als ik 's avonds te veel ga journallen, dat het nog te actief in mijn geest zit op dat moment, en dat ik dan minder goed ga slapen. Terwijl dat voor sommige mensen omgekeerd is om het van zich af te schrijven. En dat gevoel heb ik minder, ik kan dan echt zo daar echt efkes in blijven hangen.

Joey: Voor heel veel mensen is het inderdaad omgekeerd, omdat het schrijven heel erg helpt als je voelt dat je te veel prikkels hebt. Da's voor mij soms ook een oefening hoor, maar ik merk wel dat als ik heel erg, als ik me heel erg geprikkeld voel, dat het heel goed is om juist nog even te gaan schrijven. Maar ik laat dan alles, echt alles moetes los. Het enige dat ik doe... soms is het alleen nog maar een punt en een lijn dat er dan uitkomt, en wat woorden daarom heen. Of dan ga ik met de verfjes spelen, maar ik luister dan naar 'wat wil mijn lichaam, wat wil mijn hand, welke beweging komt er nog?', en op die manier laat ik het teveel aan prikkels even eruit stromen. 

[00:38:17] 

Lana: Joey en ik hebben honderduit gepraat over journals, mediteren en in beweging blijven. We hadden het over het belang van je journals bij te houden en misschien nog belangrijker, dat je ze ook uiteindelijk loslaat als het proces klaar is. We hadden het zo gezellig dat mijn katje Wolf er ook kwam bij te liggen en die kan je dus op de achtergrond misschien een beetje horen ronken, terwijl Joey en ik onze visie op diepere zelfkennis en de meerwaarde van journalen naast elkaar leggen.

Joey: Waarom zouden mensen het schrijven best beoefenen? Het mooiste antwoord is misschien wel om te groeien. Om bewust te groeien en zichzelf ook bewust te zijn of te worden van het groeiproces als mens. En om zichzelf beter te leren kennen, da's de taak van iedere mens: ken jezelf. 

Lana: Ik denk die zelfkennis... Ik heb ook het gevoel dat dat echt de... Voor mij is dat echt de enigste manier waarop ik mezelf die reflectie, die spiegels echt heb kunnen zien. Met mensen babbelen kan heel veel doen, healing work kan ook heel veel doen, maar voor mij is dat echt zo datgene geweest waar ik zo die spiegel echt heb gezet van 'wauw, oké, dat komt van daar, of dat is waarom dat ik op die manier op iets reageer, of dat is waarom het voor mij zo belangrijk is'. Schrijven... Voor mij is natuurlijk ook schrijven mijn passie, ik denk voor jou ook wel een stuk, dus het zit natuurlijk wel een beetje in onze vingers. Maar ergens denk ik van dat dit de enigste manier is waarop je jezelf echt goed kunt leren kennen op die diepere lagen.

Joey: Mag ik niet akkoord gaan?

Lana: Tuurlijk (Lana lacht) Dat maakt het boeiend.

Joey: Ik zit nu wel in je woonkamer, dus ik moet... (Lana en Joey lachen) Ik probeer het breder te zien. Niet iedereen moet aan de schrijf, als je je niet aangetrokken voelt tot het schrijven, dan is het niet jouw ding. Schrijven is echt echt, zoals ik dat voel is schrijven niet het enige middel. Er zijn 1001 middelen op hetzelfde doel te bereiken. En sommige mensen leren zichzelf ten diepste kennen door dag in dag uit op de surfplank te staan. Er zijn mensen die ten diepste leren kennen door dag in dag uit met de handen in de aarde te zitten. Het gaat om de volharding, de beoefening en datgene te volgen dat je als mens roept.

[00:41:35] 

Lana: Maar... Ik snap de surfplank en ik snap de aarde en ik weet wat de voorbeelden zijn, maar ergens mis je dan toch zo die - zoals ik zeg - die spiegel, die zelfconfrontatie? Ik kan mij dat niet voorstellen dat je datzelfde echt hebt bij... Ik snap van iets met je handen of met je lichaam te gaan doen, maar zo echt die confrontatie met uzelf? Dat heb ik toch nog alleen nog maar ervaren echt in het schrijven, maar again, misschien ook omdat schrijven iets is wat me nauw aan het hart ligt.

Joey: Ja, maar het gaat om bewustwordingsprocessen, en de natuur is een perfecte spiegel. De zee is een perfecte spiegel, op het water kom je jezelf behoorlijk tegen.

Lana: Ik heb schrik van water, dus misschien daarmee dat ik zoiets heb van 'nee' (Lana lacht).

Joey: De beste tv-programma's zijn erop gebaseerd: in het oerwoud kom je jezelf tegen.

Lana: Ja, ja oké. In uitdagingen en situaties waar je elke keer moet terug rechtstaan leer je jezelf inderdaad wel goed kennen, dus daar volg ik wel in. Ik denk dat er inderdaad wel meerdere manier zijn om die zelfkennis te krijgen, misschien dat woorden lezen op papier dat kantje heeft waarbij dat je u minder wegsteken.

Joey: Mogelijk...

Lana: Mogelijk... (Lana lacht) Het is gewoon, als iets zwart-op-wit op papier staat...

Joey: Maar dan moet het er eerst komen he.

Lana: Ja, dat is waar. Ja ja, je moet natuurlijk eerst - wat we daarnet zeiden - die weerstand en die drempel over van heel eerlijk te zijn op papier en effectief het allemaal het eraan toe te vertrouwen. Maar als je dan leest, dan is het wel heel in your face toch, want dat ervaar ik wel, dat je met journallen, dat dat heel hard in your face kan zijn soms.

Joey: Natuurlijk, je bent de eerste lezer, je bent de eerste lezer van jezelf.

Lana: Ik zou het ook niet wijs vinden moest er iemand anders mijn journals lezen (Lana lacht), dus da's iets dat voor mij heel privé voelt.

Joey: Dat is ook wel.

Lana: Heel persoonlijk.

[00:44:06] 

Lana: Om af te sluiten heb ik altijd zoiets dat ik doe: het heet witchy dilemmas...

Joey: Witchy dilemmas...

Lana: Waarbij ik jou een dilemma geef...

Joey: Oei...

Lana: Ik maak er altijd heel mooie, heel toffe. En deze keer, meestal kan ik heel snel ook zelf kiezen, deze keer heb ik echt heel emotioneel zoiets gehad van 'ik kan niet kiezen zelf'. Dus ik ben heel benieuwd wat jij gaat hebben. Het zijn geen realistische scenario's, maar de keuze tussen nooit meer schrijven of nooit meer lezen...

Joey: Oh die is heel gemakkelijk. Dus ik mag één van de twee behouden?

Lana: Een van de twee mag je behouden, het ander is weg. Nooit meer lezen, of nooit meer schrijven.

Joey: Ik vind schrijven belangrijker, wat moet ik dan weggooien?

Lana: Nooit meer kunnen lezen (Lana lacht). Mijn hart bloedt... Ik vind dat heel moeilijk; ik kies ook schrijven...

Joey: Maar het is een onmogelijke keuze, want als je schrijft lees je.

Lana: Ik weet het, maar moest je alleen maar kunnen schrijven zonder het goed te kunnen lezen. Ik had het heel moeilijk, maar ik denk dat ik ook voor schrijven zou gaan, ik denk dat de daad van het neerschrijven voor mij nog net belangrijker is dan te lezen, maar ik zou het enorm missen om boeken te lezen. Omdat dat ook een deel is van zelfkennis krijgen, ik vond het een heel moeilijke. Het bracht heel veel emoties naar boven bij.

Joey: Maar het is een keuze die echt geen keuze is, want je kunt niet schrijven zonder te lezen. Maar je kunt wel lezen zonder te schrijven. 

Lana: Kijk, iets om over na te denken (Lana lacht).

Joey: Het is een interessant dilemma.

Lana: Ik weet dat jij de tweede combineert, maar meditatie of journallen?

Joey: Bij mij is dat één.

Lana: Maar moest je het moeten splitsen, welke zou je...

Joey: Dat is een hele moeilijke om dat weer gescheiden te gaan zien in mijn hoofd, omdat als jij zegt journallen, dan is dat voor mij een meditatie gewoon. Goh...

Lana: Ik heb niet gezegd dat het makkelijk ging zijn.

Joey: Dan kies ik heel eigenwijs voor journallen, want dan weet ik 'ik maak daar wel mijn meditatie van' (Joey lacht).

Lana: Omdat het bij jou inderdaad die fase al is van dat het één geheel is. Mijn aandacht ga net iets meer naar meditatie, en ik denk eerlijk gezegd dat ik wel nog meditatie nog net iets meer in mijn dagdagelijkse leven meer nood aan heb. Ik denk journallen is iets wat ik heel graag doe, wat ik voor zelfreflectie heel belangrijk vind. Maar om mezelf in iet of wat van balans te houden, denk ik dat meditatie bij mij toch nog de bovenhand neemt.

Joey: Nu in dit moment.

Lana: Nu in dit moment, ja.

Joey: Wacht tot je de puntlijnmeditatie leert kennen, dan is het geen keuze meer (Joey en Lana lachen).

Lana: Ik ben echt.. Je hebt mij wel enorm geprikkeld. Ik kijk ernaar uit om dat eens te ervaren.

Joey: Heb je mijn boek al?

Lana: Nog niet neen.

Joey: Dan krijg je er zo meteen een van mij.

Lana: Gaan we boek swappen? Dan krijg je dat van mij ook (Lana lacht).

Joey: Ik ben net uit retreat, dus ik heb nog een doosje vol boeken in mijn koffer zitten, gemakkelijk.

Lana: Als laatste vraag: wat kunnen mensen doen om jou te ondersteunen?

Joey: Wat bedoel je?

Lana: Wat kunnen mensen voor jou doen?

Joey: In het algemeen, mensen?

Lana: Onze luisteraars, wat kunnen mensen voor jou doen om jou te supporten, om jou te steunen?

Joey: Schrijven.

Lana: Schrijven. Mooi (Lana lacht).

Joey: De pen pakken, de punt neerzetten. Zichzelf in beweging brengen en hun verlangen volgen.

Lana: Ik denk dat dat heel mooi is.

Joey: Hoe meer mensen punt-lijnen, hoe meer vreugde zou ik zeggen. Ja, zoiets.

Lana: Ik denk dat dat heel mooi is om mee af te sluiten.

Joey: En zoveel mogelijk in beweging zetten, want alle pijn, verdriet, trauma, depressie, noem het, give it a name, is niks anders dan gestolde energie, dan dingen die vast zijn komen te zitten. En dat is eigenlijk het enige wat ik doe met mijn werk is dat wat vast is komen te zitten, terug in beweging te brengen. En mijn middel is de pen en het schrijven. 

Lana: Voila, ik denk dat dat een mooie uitnodiging is naar jullie toe: pak jullie pen en begin te schrijven.

[Afsluiting]

[00:49:49]

(Outromuziek)

Lana: Heel hard bedankt om hier te zijn, Joey.

Joey: Graag gedaan! Heel fijn.

Lana: Heel fijn gesprek, ja (Lana lacht). Dank je wel voor het luisteren, en jullie weten het al: now go spread your magic.

[00:50:10]