EP 69 - Over de kracht van loslaten met Emma Gelaude - Heksen Dragen Sneakers

Emma Gelaude neemt ons in deze aflevering mee in een gesprek over burn-out, depressie, groeien, herstellen en vooral de ontmaskering van schone schijn. Allerlei topics die ook in haar boek ‘Alles goed, voor de rest minder: over de ontmaskering van schone schijn’ aan bod komen. Een gesprek waar iedereen baat bij heeft in onze kritische maatschappij die ons soms allemaal het gevoel kan geven dat we niet goed genoeg zijn.

Als we één ding uit deze aflevering kunnen onthouden, laat het dan de boodschap zijn dat we elkaar moeten steunen en aanvaarden in onze menselijkheid. Waar wachten we nog op?

Transcript

[Introductie]

[0:00:00]

(Intromuziek)

Lana Bauwens: Welkom terug bij Heksen Dragen Sneakers, de podcast over spiritueel leven in een moderne wereld. Mijn naam is Lana Bauwens en ik ben jullie host.

Lana: Welkom terug lieve luisteraars. Vandaag heb ik Emma Gelaude te gast, maar vooraleer we beginnen aan ons gesprekje, wil ik graag eerst even vertellen over de Heksen Dragen Sneakers Academie. We hebben namelijk een online spiritueel leerplatform gelanceerd om jouw spirituele groei te ondersteunen. Denk de digitale Hogwarts van België en Nederland. Op de academie kan je verschillende cursussen vinden over meditatie, creativiteit, chakra's, energy work, kruiden, astrologie en zoveel meer. Allemaal op één handige plek, zodat jij gemakkelijk jouw spirituele ontdekkingstocht kan verderzetten. Voor meer informatie kan je terecht op onze website: www.heksendragensneakers.be/academie

Lana: Over een spiritueel groeiproces praat ik vandaag dus ook met Emma die haar boek komt voorstellen Alles goed. Voor de rest minder. Over de ontmaskering van schone schijn. Emma had lange tijd een populaire fashion blog en was ook fashion influencer. Ze had een eigen zaak als stylist en bracht ook verschillende boeken uit. Tot wanneer ze terechtkwam in een depressie. We praten over haar herstelproces, over de connectie tussen lichaam en geest en over loslaten.

[0:01:47]

Lana: Welkom Emma.

Emma Gelaude: Dag Lana.

Lana: Ik ga beginnen met een heel algemene vraag. Voor de mensen die jou niet kennen, omschrijf jezelf eens in drie woorden.

Emma: Oké, maar drie... Gepassioneerd, da's eigenlijk het eerste waar ik meteen aan denk. En dat vertaalt zich eigenlijk in alles, in mijn werk, maar ook in mijn leven, in hoe ik de dagen aanpak. Er zit redelijk wat passie in. Dat kan ook omgekeerd zijn: taken die mij minder liggen, kan ik totaal geen passie voor opbrengen, dus 't is wel selectief mijn passie. Creatief. Creatief in de zin dat ik graag met creatieve dingen bezig ben, maar dat ik ook heel veel waarde hecht aan het zelf creëren van zaken, van iets in de wereld te zetten dat van mij is. Dus dat is iets dat ik graag doe of veel waarde uithaal. 

Emma: Gevoelig. Dat heb ik altijd als een immense zwakte gezien, want 't is daarom ook dat ik altijd dat sterke beeld naar voor bracht om mijn gevoeligheid te maskeren. Want ik wist: als mensen door die laag gaan breken, gaan ze weten hoe kwetsbaar ik eigenlijk ben. En kwetsbaar, hoe zeer het binnenkomt, en hoeveel dat er leeft en broebelt. Maar nu heb ik die muren afgebroken rond mijn hart, en ben ik daar ook redelijk open in. En nu begin ik meer en meer dat te zien als een sterkte als ik het juist inzet, als ik het juist kan kaderen, dan is mijn gevoeligheid net een meerwaarde om sneller te weten waar ik naartoe moet, sneller beter in te zien welke situaties voor mij passen enzovoort. Dus dat zijn drie labels die eigenlijk altijd wel elke dag terugkomen. En dan zijn er andere zaken, da's dan weer afhankelijk hoe ik mij voel dat je erbij kunt plakken. Er zijn dagen dat ik uitbundig ben, er zijn dagen dat ik totaal heel introvert ben, dat ik graag in mijn grot zou kruipen en dat niemand mij moet storen (Lana lacht). 

[0:04:34]

Lana: 't Is eigenlijk grappig, want die drie woorden zijn ook de woorden waar ik mezelf mee zou omschrijven. Ik denk dat wij qua persoonlijkheid en karakter heel gelijk zijn. Zo die grens zoeken tussen passioneel zijn, heel sterk zijn, heel veel doen, creatief bezig zijn en uzelf naar buiten brengen. Maar toch dat kantje van zo heel intuïtief en gevoelig zo, en daar zo wat de balans proberen vinden, da's heel herkenbaar. Dus ik vind het wel leuk om zo te horen.

Lana: Je zei al dat je creatief bent, dat je graag dingen naar buiten brengt. Je hebt ook een boek geschreven Alles goed. Voor de rest minder. Het gaat over de ontmaskering van schone schijn. In je boek schrijf je van dat je nog altijd niet goed weet hoe dat je op de vraag moet antwoorden, maar ik ga ze toch efkes stellen. Hoe gaat het vandaag met jou?

Emma: Goh, hoe gaat het met mij vandaag? Ik vind dat nog altijd een heel moeilijke vraag, omdat je het op zoveel manieren kunt bekijken. Maar laten we zeggen dat ik nu... met mij gaat alles goed. Als je daar dan weer dieper over nadenkt, alles goed, nee of course not. Niet alles gaat goed. Ik denk dat de vraag eerder moet zijn: ben je gelukkig? Ik denk dat dat een logischere vraag is dan 'alles goed?'. Want niets kan ooit... dat kan niet, 't is onmogelijk dat alles goed is. Wat ik nu gewoon wel veel sterker voel dan pakweg twee jaar geleden, is dat in mijn wereld gaan, heb ik de zaken onder controle.

Emma: In de zaken die ik kan controleren: hoe ziet mijn leven eruit, wie ben ik, hoe ben ik in interactie, in relatie met de andere? Dat zijn dingen die ik kan bepalen. Hoe reageer ik op andere? Dat zijn dingen die ik kan bepalen. Daar gaat alles goed, in de zin dat ik het onder controle heb en dat ik blij ben met de persoon dat ik meer en meer wordt. En ook op gezondheidsvlak gaan zaken veel beter: ik slaap beter, mijn uitslag is beter. Alles gaat goed, met die kennis dat er heel veel zaken zijn buiten mij en in de wereld en rondom mij heel dicht ook, waar het niet goed gaat. Dus hoe kan ik zeggen dat alles goed gaat, wanneer dat er zoveel zaken niet goed gaan? Dus ik vind dat nog altijd een hele moeilijke vraag. Ik denk dat dat eerder een soort van dooddoenersvraag ook is op een bepaalde manier, dat is gelijk de Fransen zeggen ça va. Die vragen u ça va, en de bedoeling is niet dat je antwoordt hoe het is. De bedoeling is dat je ça va terugzegt. En misschien is dat ook met de alles-goedvraag.

[0:07:41]

Emma: En daarom pleit ik misschien meer voor, als je echt wil weten hoe het gaat met iemand, is dat je vraagt: "Ben je gelukkig?" Omdat je dan meer kan, denk ik, onderverdelen. Waar ben je dan niet gelukkig? Of waar zie je aspecten waar je kan veranderen?"

Lana: Da's wel een heel intense vraag direct hé.

Emma: Ja, maar ik denk dat het het moment is dat we dieper gaan in onszelf, en naar de mensen. Omdat de ontmaskering van de schone schijn is wat het is, is net doorbreken van 'alles gaat altijd goed, en ik heb geen problemen en flowing through life". Maar achter gesloten deuren eigenlijk uit elkaar vallen. Je moet eerlijk zijn, je moet to the point uw vragen stellen, dan ga je ook to the point antwoorden krijgen. 't Is dat dat ik zeg: die 'alles goed?' is eigenlijk een vraag... Wat denk je dat iemand gaat antwoorden?

Emma: Maar neen, ik voel mij gelukkig omdat ik besef dat het een mix is van vertrouwen in uzelf, sterker worden in uzelf, waardoor dat jij uzelf gewoon beter kunt controleren wat jij doet. Weinig, maar heel veel ook, binnen uw bestaan. Maar ook loslaten, dat er heel veel zaken zijn die niet goed gaan, maar dat je dat moet loslaten. Dat wil niet zeggen dat je daar niet naar moet kijken en niet kunt proberen helpen. Maar dat je dat moet loslaten. In de zin dat jij geen mensen helpt als jij ten onder gaat aan het leed van iemand anders, snap je? En dat heb ik superlang gehad. Dus dat ik niet kon zeggen dat alles goed gaat, omdat ik te veel wist van andere mensen dichtbij mij, ver van mij. Oe nee, alles goed? Onmogelijk.

Emma: Maar ja, we leven in een wereld waar dat niet de bedoeling is dat je dat eigenlijk allemaal zegt hé. Da's niet de bedoeling, of niet de bedoeling... Mensen verwachten dat ook niet dat je efkes echt vraagt... Dat je antwoordt hoe het gaat. Maar ik denk dat dat wel nodig is. En daarvoor niet dat dat bij iedereen moet, en dat het altijd zo diep moet. Maar dat mensen wel ietske eerlijker zijn...

Lana: Iets meer gaan echt gaan graven naar hoe gaat het echt met iemand, is die persoon wel echt gelukkig, en waar kunnen we elkaar misschien ondersteunen? En daarnaar te kijken, of gewoon naar te luisteren op zich al. Ik denk dat dat inderdaad wel heel waardevol is.

Emma: Voilà, dat is het.

[0:10:23]

Lana: Het boek gaat over onder meer de impact van sociale media, maar in essentie eigenlijk over depressie en burn-out. Ik, als ik mag, omschreef het een beetje als de mooie zoektocht naar imperfectie. Ik vond dat wel een beetje de samenvatting van het boek.

Emma: Ja, mooi.

Lana: De eerste hoofdstukken gaan vooral over blijven volhouden, niet willen toegeven, eigenlijk wel al weten van 'er is iets mis, er klopt iets niet'. Maar op een of andere manier wil je daar dan niet naar kijken. Het is iets wat voor mij ook heel herkenbaar is, die drive om te blijven verder gaan. Waarom denk je zelf dat mensen zo lang eigenlijk blijven vasthouden aan het idee van: "Ik ben sterk, ik wil niet toegeven." Wat denk je dat dat komt?

Emma: Ik denk dat daar verschillende factoren voor zijn. Op persoonlijk vlak, als wij daarnet zeggen dat we alle twee gepassioneerd zijn. Wel, de andere kant van passie is altijd maar verder doen en niets kunnen stoppen. En passie kan heel mooi zijn, maar niet wanneer je blijft doortrappelen in een richting die eigenlijk niet meer voor u is. Maar je vindt uzelf zo sterk en zo een vechter, en opgeven en stoppen dat staat niet in uw woordenboek. Dus waarom zou je het überhaupt nu doen? Dus dat is een voorbeeld wanneer dat passie ook een zwakte kan betekenen, omdat het uw eigen downfall betekent. Dus dat is een reden.

Emma: De maatschappij waar we ook in leven is geen maatschappij waar we geprezen worden wanneer dat we zeggen dat we moe zijn, en dat we eigenlijk niet echt weten waar we naartoe willen. Dat we niet zo goed weten wat ons gelukkig maakt. We leven in een structuur waar je heel erg kleur moet bekennen: ik ben dit, ik ben dat en ik ben zo. En jij hebt uzelf die labels gegeven. En plots voldoe je daar niet meer aan en voel je dat. Maar wanneer ga je dat toegeven aan de andere? Wanneer ga je dat toegeven aan uzelf? Wat komt er in de plaats?

[0:12:54]

Emma: Dus er zijn heel veel factoren, plus ook, ik denk dat heel veel mensen wel herkennen dat er iets is, dus dat er iets broebelt, dat er ergens een gevoel zit van 'er moet meer zijn, het kan anders, ik voel het, maar ik weet niet wat'. Het is ook heel moeilijk om dat te pinpointen hé, om te zeggen: "Ah, dát is het!" Het is gelijk een beetje, gelijk dat heel veel mensen chronisch ziek zijn. Waar zit de root cause, waar zit de echte oorzaak? Maar uiteindelijk, ze hebben een beetje uitslag, ze hebben een beetje hoofdpijn. Je voelt wel allemaal zaken, maar waar begin je? Het is ook moeilijk hé. Dus niet alleen moet je het willen, je moet het ook... Iedereen kan het, maar je moet het ook willen kunnen op een bepaalde manier. Je moet uzelf willen horen, en ook kunnen horen. Kunnen horen, kunnen voelen waar jij gelukkig van wordt. Dus ik denk dat het, ik denk dat het veel evidenter is om gewoon verder te doen.

Lana: Ja, het is ook de vraag van: "Waar ga je hulp zoeken?"

Emma: Dat ook. Waar begin je, bij wie ga je, waar ga je starten? Want daar ook, als we dan meestal de stap zetten - ik had dat ook heel vaak - denk je oké: "Nu ga ik iets doen, bijvoorbeeld aan mijn slaapprobleem." En dan ga je naar een slaapkliniek, en dan voel jij u trots op uzelf, want je hebt zoiets van: “We zijn het hier aan het aanpakken hé.” Maar er is niet per se iets verkeerd met, ja ik had slaapproblemen maar dat was psychologisch, dat zat veel dieper... Ligt dat aan een inbalans, ligt dat aan mijn matras, dat ligt aan iets...

Emma: Ik wil niet zeggen dat dat verkeerd is, want je moet op onderzoek gaan. Maar het is... We willen een hapklare oplossing voor iets dat zo complex en genuanceerd is. En dan denk je: "Ah ja, het is dat, ah ik neem nu dat, nu zal het opgelost zijn." Maar zo is het niet.

[0:15:20]

Lana: Nee. 't Is ook een beetje geduld hebben voor het herstelproces, en weten dat het eindelijk een continu proces is. Op een bepaald moment gaat het inderdaad beter, maar het blijft denk ik wel een continue uitdaging om daarmee bezig te zijn-

Emma: Zeker.

Lana: -En daar naar te kijken, te luisteren, te voelen. Je boek is een heel eerlijk en open portret over hoe je doorheen een depressie komt. Wat me vooral opviel, ik zei het al, het is een lange weg, het is een continu proces. Je hebt dan een bepaald moment dat je dat breekpunt hebt, dat je echt zegt van: "Hier kan ik niet verder." Is er ook een moment dat je zei van: "Nu voel ik echt van, we zijn erdoor."

Emma: Wanneer ben je genezen?

Lana: Ja, ik zeg niet per se genezen, maar heb je zo een kantelmoment gevoeld van: "Nu zijn we de goede weg op." Of is dat echt gewoon all over the place? Want je zegt ook van: "Het gaat echt heel up and down."

Emma: Het gaat sowieso stapsgewijs, maar er zijn momenten. Specifieke momenten die je blijft herinneren en dat je weet 'dán ben ik in de volgende fase geschoten'. Maar net zoals dat er geen hapklare oplossing is, en 't is niet dat je op een dag opstaat en zegt: "Ah oké, dit was het."

Lana: 't Is gefixt (Lana lacht).

Emma: 't Is gefixt, nu kunnen we verder. Dat is het niet. Het is een continu evolutief proces, en het is ook een kunst om daar op een bepaalde manier van te genieten en... genieten in de zin van aanvaarden, en daarmee leren spelen en mee leren leven. Ik kan zeggen: er zijn een paar momenten geweest dat ik dacht van: "All right, dat zijn signalen dat ik mij beter voel." Bijvoorbeeld op fysiek vlak doorslapen. Dat was dat ik zoiets had van: "O my god, dus wacht. Dat is slapen? Huh, de hele nacht? Och, ongelofelijk." Er zijn nog altijd nachten dat ik niet goed slaap, maar het is niet meer... mijn normaal is niet meer slecht slapen.

[0:17:58]

Emma: 't Is eigenlijk, mijn balans zit juist nu. Dus dat slapen is een belangrijk iets geweest. Op mentaal vlak merkte ik dat ik makkelijker mijn waarheid kon beginnen spreken. Wat niet wil zeggen dat het gemakkelijk... is eigenlijk niet het woord. Ik kon het beginnen spreken. Ik wist voor mezelf dat dat grote stappen zijn. Want ik heb altijd zeer goed geweten wat ik wil, en ik heb altijd wel gevoeld waar ik naartoe wil. Maar op een bepaald niveau ging het naar de buitenwereld daar toch altijd een rem opzetten, wel nu begon ik mijn grenzen duidelijker af te bakenen. Zonder... Langs geen kanten gemakkelijk ze, maar ik besefte dat dat gewoon zo is. Want andere mensen doen dat ook, en ik begon nee te zeggen, ik had zoiets van: "Nee, wow..." (Emma en Lana lachen)

Lana: Ja dan begint het leuk te worden hé.

Emma: "Kan je dat doen? Nee." I love it. Maar dan is dat ook wel een proces, dan heb je de schuldgevoelens. Maar je begint te merken dat jij uw eigen oplossing ook bent. Dat oké, ik heb schuldgevoelens, hoe komt dat? Hoe komt dat ik mij schuldig voel als ik neen zeg? Dat klopt niet, dat wil zeggen dat ik mij gelijk nog altijd op een bepaalde manier moet bewijzen ofzo, omdat ik altijd ja zou moeten zeggen, waarom moet ik altijd ja zeggen? Omdat ik geliefd moet zijn ofzo, of dat ik verlatingsangst heb. Gaan ze dan mij niet meer leuk vinden? Wat zegt dat over mij? Dat ik zekerder moet worden van mezelf. 

Emma: Dus je leert superveel hé doorheen gans het proces, en dat doet u nog meer genezen. Maar dat is een belangrijke, plus ook, ik voel de rugzak niet meer aan mijn schouders hangen. De rugzak van de dingen die iedereen, die ik in mijn leven heb meegemaakt, maar iedereen heeft dingen meegemaakt, iedereen heeft een rugzak. En bij de ene is dat zwaarder, bij de andere is dat lichter. Ik heb die altijd gevoeld, ik heb altijd gevoeld dat er dingen zijn die mij terugtrekken en achteruit trekken, niet begrepen waarom. Ook niet, echt zoiets gehad van: "Daar moet ik naar kijken." Maar door gans mijn proces gemerkt dat dat net datgene is dat ik wel op moet focussen. 

Emma: Ik moet niet focussen naar ‘waar wil ik naartoe in het leven’, als ik niet eerst mijn verleden begin te bekijken. Dat begon ik te merken van: "Stop met altijd naar het volgende te gaan, want er is iets dat het u heel moeilijk maakt, en altijd maar moeilijker." Dus die rugzak afzetten, en ik zie hem nog altijd staan hé, hij staat naast mij, maar hij houdt mij niet meer tegen. 

Lana: 't is niet meer dat gewicht.

[0:21:09]

Emma: Voilà. Want neem de rugzak... Een voorbeeld is bijvoorbeeld dat schuldgevoel waar ik het daarnet over had. Dat is een deel van mijn rugzak, is schaamte en schuld dat ik nog altijd kon voelen na bepaalde zaken. Maar ik weet nu vanwaar dat komt, ik begrijp het. Ik begrijp vanwaar ik schuldgevoelens heb, ik begrijp hoe mijn patronen zo gevormd zijn geweest, en doordat ik het begrijp, kan ik erop inspelen.

Lana: Ja, 't is dat. Eén keer dat je snapt hoe dat in elkaar zit, geeft u dat ook een bepaalde vorm van kracht. En dan begint het plotseling niet zo zwaar meer te wegen. Maar het begint met natuurlijk een beetje de moed te hebben, denk ik dan, om ernaar te kijken.

Emma: Honderd procent. De moed is eigenlijk een woord, denk ik, dat er te weinig over gepraat wordt en omdat het zó belangrijk is, want moed staat tegenover angst. En angst is wat denk ik de meeste mensen in het leven tegenhoudt. Angst om naar zichzelf te kijken, angst om te zijn wie ze zijn. Men wacht, denk ik, ook verkeerdelijk op wanneer angst zal verdwijnen. Maar angst gaat nooit verdwijnen, angst zit in ons, het is een deel ook van onze evolutie. Wij moeten angst hebben voor nieuwe dingen, moesten wij geen angst hebben waren we nooit tot hier geraakt, waren we allemaal dood. Je moet angst hebben voor dingen. Het is zo dat we nog altijd leven.

Emma: Maar... Je moet niet wachten tot de angst stopt. En wat heb je nodig? Moed. Uwe moed moet groter zijn dan uw angst. En dat is een punt waar ik heel veel op gestaan heb: "Ik ben zo bang, ik ben zo bang om los te laten. Ik ben zo bang om naar therapie te gaan, ik ben zo bang om iets nieuws te doen. Maar ik doe het, want ik heb de moed. En mijn moed en mijn durf is groter dan mijn angst." En ook al was mijn angst gigantisch, mijn durf was groter. Mijn durf was... de moed. En dat moeten mensen hebben.

[0:23:22]

Lana: Is dat iets dat ze kunnen leren?

Emma: Ik denk dat wel, omdat dat volgens mij ook inherent aan iedereen zit en dat het een kwestie is dat je dat moet wakker maken. En als je dat ziet bij andere mensen... Want iedereen voelt... 't Is gelijk als je naar - zeer onnozel - als je gelijk naar filmpjes kijkt waar iemand een hond raapt in een kolkende... (Lana lacht) Ja, maar da's onnozel, maar dat is moed hé. Alsof dat die mens niet bang is om door die rivier te gaan. Dat zijn zo dingen, ik kijk daar zo graag naar.

Lana: Ik word daar mega emotioneel van altijd (Lana lacht).

Emma: Ik ook. And for some reason, elke dag vijf krijg ik er te zien, allez, for some reason... Da's gewoon social media (Lana lacht) die weet waar ik graag naar kijk. Maar ik wil maar zeggen, die mens is bang. Maar de moed is sterker, en dat komt binnen. Waarom. Omdat mensen voelen dat dat, iedereen heeft dat. Iedereen bewondert dat, bewondert dat ook in zichzelf. De moedige dingen die hij gedaan heeft. En dat kan klein en groot zijn, maar moed is cruciaal in het leven wil je ergens geraken.

Emma: En dat gaat van de moed om een bepaalde outfit aan te doen, omdat je zegt: "Ik wil nu een keer dat kleur aandoen, cause I love it and I don't care wat mensen gaan zeggen." En da's de moed om eindelijk uw waarheid te spreken, dat is de moed om naar een andere stad te verhuizen, omdat je voelt dat je dat moet doen. Jij hebt dat ook gedaan hé?

Lana: Ja.

Emma: 't Is niet dat jij hebt zitten wachten tot er geen enkele...

Lana: (Lana lacht) Ik ga er wel bijzeggen dat het Ben was (Lana en Emma lachen) en dat ik gewoon meegegaan ben. Maar toch, toen was ik ook nog echt zeer bang van alles.

Emma: Maar blijkbaar was uw moed en jullie durf groter dan de angst, want anders was je gebleven waar je was.

Lana: Wat ik wel nog wou zeggen als je gaat naar dat filmpje van die mens die in het water springt om de hond te redden... Ik denk dat heel veel mensen moed hebben om iemand anders of een dier te redden. Maar de moed om uzelf te redden, terwijl dat je zou denken van: "Allez, dat is toch het eerste dat je moet doen?" Maar ik denk dat dat nog net iets moeilijker is voor heel veel mensen om dat voor uzelf te gaan doen.

Emma: En hoe interessant is dat? Pijnlijk, tragisch hé? Maar zo interessant. Hoe komt dat? Hoe komt dat we heel goed weten in het vliegtuig dat je eerst uw eigen zuurstofmasker moet opzetten, want dat je anders uwe kleine niet gaat kunnen redden, want dan loopt uw kleine, misschien leeft hij nog, maar als jij niet meer leeft... Dus je moet uzelf eerst redden, je moet... En da's iets, ik begrijp dat ook nu nog maar, want dat koppel bijvoorbeeld - terug naar wat we het daarnet over hadden - altijd maar geven, inzitten met het leed van de andere, uw eigen leed niet willen aanvaarden dat je denkt: "Die heeft het veel slechter, ik moet..." Het gaat niet over mij, maar jij kunt niemand redden als jij zelf aan het verdrinken bent.

Emma: En nu heb ik dat door. Hoe meer focus dat je op uzelf plaatst, en hoe sterker je uzelf maakt, hoe sterker uw impact kan zijn voor andere mensen. En dat is iets tragisch, mooi, pijnlijk interessant, dat mensen liever iemand anders redden dan zichzelf vaak. En da's ook heel mooi hé, maar ergens zou men zichzelf ook heel graag moeten zien. En misschien is het ook geen of-verhaal, misschien moet niet alles in hokjes worden verdeeld. Misschien kan je én uzelf zeer graag zien én ook andere mensen zeer graag zien. Maar volgens mij loopt dat ook gelijk. Want wat ik begon te voelen is dat geven geven geven en uzelf niet graag zien, op de duur levert dat eigenlijk frustratie op.

[0:27:23]

Lana: Dat werkt inderdaad niet hé, dat is net een boom dat...

Emma: Want je hebt zoiets van: "Ja, bwaja, maar ik geef en ik geef en ik haal daar geluk uit." Nee nee nee. Na een tijd heb jij zoiets van: "Mijn emmer is leeg." En je begint dat te voelen dat het niet in evenwicht is. Maar 't is gelijk... Onlangs vroeg ik op mijn sociale media: "Geef je soms complimenten over het uiterlijk aan andere mensen, aan uw vriendinnen, aan vrouwen?" Heel veel mensen zeggen 'ja', gelijk 97 % zei 'ja'. De volgende vraag was: "Geef je ook complimenten aan uzelf?" En dat zag je, hoeveel was het, 40% ofzo. En dan vroeg ik: "Vind je het een taboe om uzelf mooi te vinden?" Heel veel mensen vinden het taboe. Hoe onlogisch is het?

Emma: Dus jij kunt de schoonheid van anderen prijzen, maar uzelf niet? Hoe komt dat? Is dat een schuldgevoel, is dat... Volgens mij zijn er verschillende redenen meer, maar ergens is het ook de maatschappij dat - voor mij voelt het zo aan - op ons een label heeft geplakt: 'jij bent niet goed genoeg'. Waardoor je altijd ergens onvolmaakt bent, op zoek naar de volgende oplossing die zei dan: "Als bij wonder moeten we ons klaar hebben voor die rimpel, voor dat grijs haar, voor gelijk wat je nog maar zou denken: "Ah ja, tuurlijk, dat moeten we oplossen." Is dat de reden waarom dat wij onszelf eigenlijk niet kunnen aanvaarden en zeggen van: "Ik voel mij gewoon goed hoe ik ben."

Lana: Ook een deel maatschappij in het opzicht van: als we het effectief doen, als we zeggen van: "Ik ben hier een fucking schoon wijf." Pardon my French, dan ga je heel vaak, zeker als vrouw, te horen krijgen dat je arrogant ben.

Emma: Dat je een bitch bent, 'wie denk je wel dat je bent'. Hoe onlogisch is dat allemaal?

Lana: Terwijl dat we allemaal zo hunkeren naar effectief iemand die dat tegen ons zegt, maar vanaf als iemand het over zichzelf zegt, gaan we daar heel heftig op reageren.

Emma: Ja, raar hé.

Lana: En het moet zelfs nog niet uitgesproken worden, inwendig zijn we dat eigenlijk bijna aangeleerd gekregen om daar heftig en negatief op te gaan reageren. Terwijl dat ik zoiets heb van: "Als iemand dat doet, go and applaud hé. Go cheer." Allez, dat is hoe ik daar tegenover sta. Maar ik denk dat daar nog heel veel werk aan de winkel is.

Emma: Ja, ik denk dat ook. Ik denk dat echt ook. Waarom... Ergens kan het in essentie toch bijna niet anders liggen aan hoe onvolmaakt en ongelukkig heel veel mensen zich voelen als je in die mate geaffronteerd zijt. En ik heb dat zelf ook hé, 't is niet dat ik hier volledig in balans... Ik zit zelf volledig ook in die oefening hé, maar als je zo rap uit evenwicht bent als iemand anders zich mooi voelt, omdat dat een spiegel is over het feit hoe lelijk dat je uzelf vindt…

Lana: Uw eigen onzekerheden worden op dat moment gespiegeld hé.

Emma: En waarom ook vrouwen tegen vrouwen, want dat is dan ook iets dat toch heel vaak... Waarom mogen vrouwen zich niet mooi voelen? Want gelijk je zegt, de maatschappij prijst dat, maar vanaf je het doet dan word je een bitch. Maar da's op hetzelfde vlak als 'wees jezelf, go for it'. En vanaf je uzelf bent en je hebt uw eigen mening, is het van: "Toontje lager hé alstublieft, wil je opvallen, scheelt er iets met u? Doe maar normaal, je bent al speciaal genoeg." Ik bedoel, de onlogica als je effectief in de oefening duikt en je begint ermee te spelen, die spelregels kloppen toch niet allemaal. 

[0:31:28]

Lana: Nee, het is waar. In je hele zoektocht heb je ook heel veel spirituele technieken gebruikt. Ik ga er een paar opnoemen: reiki, cupping, Biodanza... Misschien moet je heel even uitleggen wat dat is, want ik weet niet of veel mensen dat kennen.

Emma: Ik kende dat ook niet hoor. Biodanza is een dans dat je doet, dus eigenlijk kom je samen met mensen die je allemaal niet kent. Dat was in een bos, en 't is daarom dat ik zoiets had: "Oe, dat lijkt mij wel iets." In een zaal zou ik dat nooit gedaan hebben. Maar je danst op muziek en je moet uw eigen dans dansen. Dus je staat daar heel ongemakkelijk en awkward te bewegen. Jij danst dan en anderen moeten - het zijn allemaal oefeningen - anderen dansen na, dus moeten u nadansen. Je danst met een partner, dus dan word je gekoppeld. Het is een workshop, dat was twee, drie uur ofzo. Je danst met iemand anders zonder elkaar aan te raken, en dat is een soort van grenzen aftasten zonder communicatie.

Emma: Het was de meest belachelijke (Lana lacht) openbaring, toch zeker in mijn top vijf in mijn leven al, dat ik heb meegemaakt. Maar het heeft mij heel veel bijgebracht. Ik heb het nooit meer gedaan, want het was zo een gevecht met mijn cynisme en zo van: "Wat is dit? Please, is dit verborgen camera?" (Lana lacht) Maar het is zo dat je leert. En wat ik nu gewoon meer en meer begin door te hebben: ik voel mij zo awkward omdat ik onzeker ben als ik mij vrij beweeg, en dat was ook een mega spiegel voor mij van: "Waarom verkramp ik als mensen naar mij kijken, als ik mij op mijn manier beweeg op muziek? Ergens zegt mij dat heel veel." Dus het heeft mij heel veel geleerd, net zoals al die andere zaken die jij opnoemde. 

[0:33:44]

Lana: Nog een paar, ik vind dat altijd zo moeilijk... Ik heb dyslexie dus ik vind dat zeer moeilijk om dat woord uit te spreken... (Lana lacht) Ho'oponopono.

Emma: Ho'oponopononono.

Lana: Ja, dat. En ook psychedelica... Je hebt echt wel veel gedaan, je hebt veel geëxperimenteerd, veel dingen uitgeprobeerd. Laten we even focussen op degene die het meeste impact heeft gehad en waarom?

Emma: Ik heb heel veel geprobeerd, omdat op een bepaald moment had ik een knop omgedraaid om voor alles open te staan en echt dat cynisme te laten vallen, want dat was een kant van mij en dat is een grappige kant, en dat is de kant dat mij eigenlijk, dacht ik... Ook weer twee kanten hé. Dat is een kant van u dat u scherp houdt, maar het is niet de bedoeling dat het u verzuurt en dat het u eigenlijk weghoudt van alles dat je niet kent onder het mom van 'ik ben cynicus'. 

Lana: Een beetje persoonlijkheidstrekje om u een bepaald karakter aan te meten.

Emma: Voilà. Je trekt iets in het belachelijke, voilà opgelost. Maar eigenlijk heb je gewoon de durf niet om ernaar te kijken. Da's weer een spiegel. En dan ben ik allerlei zaken beginnen proberen, en het ook ongelofelijk hoe dat zaken op uw pad komen. Het is ongelofelijk als je begint met yoga, bijvoorbeeld dat is ook een van de zaken die voor mij heel veel impact heeft gemaakt, hoe dat dan die Biodanza op mijn pad kwam. Hoe dat dan reiki op mijn pad kwam. Dus het één vloeit uit het andere. 

Emma: Dus mensen ook die aan een traject beginnen: doe niet alles in één keer. Begin met één en voelt en je gaat voelen als die persoon bij u past en misschien gaat die u een boek geven, want zo is dat gegaan hé. 't Is echt zeer interessant eigenlijk. Maar om op jouw vraag dan te antwoorden, yoga heeft een immense impact gemaakt. Omdat ik ook zó cynisch tegenover stond, ik had yoga al geprobeerd in Ibiza op het water, in New York in een studio. Ik had dat echt al, ik had het al gedaan. En ik had voor mezelf geconcludeerd dat daar dus drie keer niks aan is en dat het vooral zeer belachelijk is. 

Emma: En ook zo van: "Wat gaat dat mijn probleem oplossen? Dus jij gaat mij zeggen dat als ik in die houding sta, dat mijn probleem opgelost gaat zijn? Ha ha ha." Dat is weer dat cynisme. Ik heb mijzelf daardoor gesleurd door een abonnement te kopen, want dat wist ik van jij gaat verder doen, want je moet door een fase gaan van: "Wat is dit?" En dan heb ik in totaal denk ik, ik had op mijn socials gezet, ik denk dat ik dertig sessies nodig heb gehad van een uur en half om echt in te zien waar yoga over gaat, en te beseffen wat een ongelofelijke kennis en een ongelofelijke wijsheid dat dat is. Dat dat geen behandeling of een oefening of een sport is, maar dat dat een levenswijze eigenlijk is.

Emma: Dus yoga denk ik met stip op nummer 1. Maar evengoed, kan het eigenlijk ook niet uitspreken ze (Lana lacht). Ho'oponoponono. Maar dat is dus een massagetechniek, een vergevingstechniek eigenlijk uit Hawaï. Iemand heeft dat bij mij gedaan. Je wordt gemasseerd, maar dat gaat met een gesprek en dat is ook energetisch voelt hij u aan en dingen komen los... Het is met muziek en ja, dat zijn ervaringen en dat heeft ook heel veel gedaan op verschillende vlakken. Dat heeft dingen losgemaakt met mij, dat heeft het concept van vergeving bij mij in the spotlight geplaatst van oké: "Dat moeten we ook nog doen, daar moeten we ook nog eens naar kijken." 

[0:38:00]

Emma: Maar dat evengoed voor mij het belang van massage belicht. Want bijvoorbeeld, ik raakte mezelf nooit aan, ik heb niet graag knuffels, en Free, mijn man - hij weet dat - hij kan mij zo vastpakken, maar ik blijf dan zo wat versteend staan (Lana lacht). En dat is ik, dat is Emma. Maar toen begon ik dan door te hebben dat dat eigenlijk misschien iets is waar ik eens naar moet kijken. Want ik weet nog de eerste keer dat ik gemasseerd werd, moest ik eerst (Emma zucht) van 'o nee, wat gaat dit doen?' en eigenlijk was ik meer bezig met 'niet daar' en was ik meer aan het denken van: "Wanneer is het hier eigenlijk gedaan? Oké, ik heb het gedaan. Goed gedaan..."

Lana: Ik ben ontspannen (Lana lacht).

Emma: (Emma lacht) Ongelofelijk hoe dat je uzelf eigenlijk... voorliegt is dat niet, maar dat je uzelf toch in een comfortabele realiteit houdt om uw eigen spiegel niet te moeten bekijken. Dat heeft mij ook geleerd dat zelfmassage super belangrijk is, dat je uzelf moet kunnen aanraken, dat je over uzelf moet kunnen wrijven. En dat is nu iets dat ik echt twee à drie keer per week doe met een zeer goede olie is mijzelf inwrijven en mijn lijf bedanken. En dan begin je te lezen bijvoorbeeld over, allez begon ik te lezen over doorbloeding en doorstroming en hoe belangrijk dat het is dat alles stroomt en dat je zelf ook zaken kunt los masseren, spanningen... En dan ben ik daarin verder gegaan, dus alles was relevant.

Emma: Niet alles was voor mij op die manier, maar ik heb aan alles iets overgehouden. Maar acupunctuur was ook goed, het waren gewoon allemaal nieuwe werelden en ik zat vroeger met afstand naar te kijken, en eigenlijk begreep ik gewoon niet wat er gebeurde. Ik ben mega rationeel, mega cynisch, maar dan ligt je daar met een paar naalden in uw voorhoofd en plots begint uw been te trillen en begin je te wenen, en dan heb je zoiets van: "Wat is dit? Wat is dit?" Blijkbaar heb ik niet alles onder controle, heb ik niet alles zo goed uitgepland want er is een wereld die ik niet ken, die iets doet met mij ook al begrijp ik het nog niet.

Emma: Het is eigenlijk heel interessant en op een manier ga ik ook altijd met heel veel dankbaarheid naar die periode in mijn leven terugkijken, dat ik zo mezelf heb laten vallen in al die dingen. Want je moet daar ook een mindset voor hebben, in de zin van: je moet ruimte hebben, en je moet al alles losgelaten hebben. Wanneer dat het leven zich terug begint te voltrekken gelijk nu, ga je minder, je gaat wel dingen doen...

Lana: Je hebt daar minder ruimte voor op zo'n moment hé.

Emma: En op dat moment stond alles open, en ben ik dankbaar dat ik dingen heb gedaan dat ik nooit zou gedaan hebben, zoals psychedelica en die zaken. Dat zijn allemaal zaken dat je merkt dat er veel kennis en wijsheid inzit, zeker voor uzelf.

[0:41:32]

Lana: Je hebt al gezegd yoga, super belangrijk. Wanneer dat we het hebben over depressie en burn-out, dan gaan we heel vaak het hebben over het mentale aspect enzo. Maar dat lichamelijke is eigenlijk ook super belangrijk. Jouw herstelproces is eigenlijk begonnen met meer eerst dat lichamelijke gaan bekijken, en dan pas de stap gezet naar mentale hulp. Hoe belangrijk is dat, die balans lichaam en dat mentale in dat proces van dat te verwerken?

Emma: Goh hoe belangrijk? Ik denk... die hangen 100 procent aan elkaar vast hé. En het één kan niet zonder het andere, je kan niet gelukkig zijn als je lijf ongezond is en je kan niet gezond zijn fysiek als uw hoofd vol met toxische gedachten zit, omdat het zich gewoon vertaalt en ik ben er het levend bewijs van dat mentale problemen zich ook fysiek kunnen vertalen. En ik heb dat ook gewoon nooit begrepen, da's nog zoiets dat ik gewoon niet begreep en daardoor dat ook niet erkende. Neem nu het voorbeeld van mijn slapeloosheid, dat was mentale onrust. En mijn slaapprobleem ging niet opgelost zijn door, er was geen inbalans of ik die niet kan slapen. En zo heb ik heel veel zaken. Mijn spijsverteringsprobleem, mijn uitslag, da's psychisch hé.

Emma: Maar ik ben begonnen mentaal, omdat mijn lichaam mij gestopt heeft. En daardoor ben ik mentaal begonnen. Maar ik besef ook nu nog meer - ben ik fysiek begonnen - besef ik nu nog meer dat je, denk ik, op een bepaalde manier u mentaal eerst moet losweken van alle kaders in uw hoofd, vooraleer je echt aan uw genezing kan beginnen. Maar het begin was fysiek, omdat ik ging blijven verderdoen. En 't is mijn lijf dat gewoon na honderdduizend signalen en honderdduizend slapeloze nachten uiteindelijk heeft gezegd: "Nu is het gedaan." En dan ben ik daarop beginnen focussen. Je bent dan eerst nog naïef dat je denkt van: "Ik ga eerst mijn fysieke problemen oplossen." Maar dan begin je te merken dat het allemaal veel dieper gaat, dat dat verder stroomt. En dat je het een niet kunt oplossen zonder het ander.

Emma: Maar je hebt de gesprekken nodig hoor. De dag bijvoorbeeld schrijven in mijn dagboek. Dus je hebt het mentale nodig om eerst al mentaal te genezen, te willen genezen.

[0:44:54]

Lana: Het een kan niet zonder het ander. Wat ik dan heel opvallend vind, is dat mensen heel vaak gewoon een psycholoog of een therapeut en dat is het dan. En daar ontbreekt dan een beetje dat fysieke, dat lichamelijke wordt daar gelijk afgesneden en ze werken louter en alleen op dat mentale. Terwijl dat ik zoiets heb van: "Het is inderdaad verbonden, er moet op alle twee de vlakken gewerkt worden." En daar heb ik het gevoel dat het nog een beetje misgaat. In uw boek omschrijf je dat heel mooi hoe dat eigenlijk constant samengaat.

Emma: Ja, continu. Want ik begon te voelen dat ik gelijk een detox moest doen, en detox is zo een modewoord. Maar het kwam erop neer dat ik voelde dat ik moest in plaats van meer meer meer, een volgende project, een volgende oplossing, een volgende behandeling... Dat ik moest beginnen verminderen. En detox heeft zich op alle vlakken vertaald, en gelijk je zegt, dat is mentaal dat ik mij bewust begon te worden van mijn gedachten, van de mensen die ik zag, de plaatsen waar ik ging, wat geeft me energie wat niet, wat draineert mij? Dus dat ik daar begon te merken van ik moet beginnen shiften.

Emma: Maar dat zich dat evengoed vertaalde in mijn voeding. Dat ik begon te merken van oké: "Die toxische gedachten kan ik skippen, maar als ik blijf toxisch eten, vuiligheid eten, mijn emoties koppelen aan eten, alcohol drinken. Ik had nooit de echte ervaring hé, maar dat zijn voorbeeld zaken wat mensen doen om te verdoven... Dan kun jij niet gezond worden hé, dus het hangt aaneen, het hangt aaneen met hoe jij uw... Het is ook een fysiek herstel.

[0:47:06]

Lana: Dat fysiek herstel heb je vooral gedaan met ayurveda, da's een heel belangrijk aspect. Op welke manier heeft dat jou specifiek geholpen?

Emma: Op zoveel vlakken... Op zoveel vlakken, omdat... Je denkt eerst 'dat gaat over eten', maar eigenlijk gaat dat ook over veel meer hé, dat gaat veel verder, daar wordt de balans lichaam-geest heel hard aangeraakt. Daar wordt yoga als een vast onderdeel in het leven beschouwd. Dus daar is het niet van: "Eet gezond en voor de rest werk u te pletter en kijk naar zever op tv." Nee, het is zo hé, het toonde voor mij heel erg dat het meer een evenwicht is van balans, dat zaken niet zozeer afgelijnd moeten zijn, want ayurveda heeft mij aangesproken door in de eerste plaats het eten.

Emma: Dus ik merkte van (Emma zucht) dat die problemen, dat is toch nog altijd iets... En ik had geen eetprobleem meer in mijn hoofd, maar ergens voelde ik mij toch nog altijd schuldig als ik vuil had gegeten, frieten had gegeten of zoiets, ging ik nog altijd toch gefixeerd zijn op gewicht. Ook al had ik voor mezelf dat wel geplaatst van I'm over it, dat was niet zo. En zeker in combinatie met mijn kind begon ik zeer te merken van: "Het is hypocriet wat je doet, jij zit haar te zeggen hoe ze moet eten, hoe ze haar groenten moet opeten, hoe belangrijk dat is. Jij maakt u kwaad tegen uw kind, maar tegen u eigen?" Allez, dat gaat niet, dus die frictie had ik zoiets van: "Dat moet ik hier oplossen." En zo ben ik in de ayurveda gegaan.

Emma: En voor mij na heel veel dieet te hebben geprobeerd, na heel veel kaders... Want je zoekt ergens iets, een houvast. Het was voor mij een openbaring dat er, er is wel een aflijning binnen ayurveda, maar het gaat vooral over intuïtie, het gaat vooral over 'hoe voel je u?'. En je wordt wel onverdeeld in een bepaalde dosha, en dan kun jij wel - da’s een een bepaald type - en dan krijg jij wel tips van het is beter om warm of koud eten te eten, afgestemd op uw vertering, afgestemd op wanneer slaap je best, wanneer werk je best? Maar dan nog, uw eigen gevoel, uw eigen intuïtie staat daar heel sterk op.

Emma: Wat me ook aansprak is dat dat eigenlijk het begin is van de gezondheidsleer, van heel veel diëten zijn daarop gebaseerd, heel veel gezondheidsleer en fysisch komen van de ayurveda. En ik wou naar de essentie, en dan ging ik zelf wel mijn kader errond bouwen. Maar ik wou naar het begin gaan, en zo ben ik bij ayurveda gekomen. En dan heb ik een kookcursus gevolgd, heb ik een paar boeken gekocht. En ik vond dat een openbaring, ik vond dat een openbaring om zo met eten om te gaan, om zelf te leren voelen, om te voelen wanneer heb ik genoeg, om te beseffen dat het leven niet altijd hetzelfde is, dat wij door seizoenen gaan, dat het allemaal veel genuanceerder is. Dat was voor mij echt... Op een bepaalde manier hoe minder kaders, hoe meer ik dat ik moest vertrouwen op mezelf en hoe meer dat ik begon door te hebben dat dat gewoon is voor mij hoe ik moet leven.

Emma: Dus dat heeft mij heel veel gebracht, van de kruiden hoe belangrijk dat ze zijn bijvoorbeeld, dat had ik ook niet door. De verscheidenheid dat je moet eten, de verschillende smaken hoe belangrijk dat dat is. Dat uw vertering uw number one is waar je naar moet kijken. Dusja, eten eten, heb je uw groentjes gegeten al goed en wel, maar hoe is uw vertering? Als je iedere keer buikpijn hebt als je groentjes hebt gegeten, dan ben je misschien toch niet zo goed bezig en moet je daar naar kijken. Dus het is eerder naar uzelf leren kijken, leren luisteren, leren vertrouwen. Vond ik echt een openbaring.

[0:51:55]

Lana: Ik heb een hele mooie zin in jouw boek gelezen, ik ga hem efkes voorlezen: “Hoe laat je los wanneer je niet meer weet wat er in de plaats gaat komen?” Ik had zoiets van ja, dat is eigenlijk wel een heel goede vraag. Wat zijn jouw bevindingen? (Lana lacht)

Emma: Wat zijn mijn bevindingen? Ik denk dat iedereen op dat punt staat, zo verschillende punten in zijn leven. En dat gaat van een relatie dat je voelt van misschien ik moet het loslaten, maar wat als ik nooit iemand anders vind? Het zijn die zaken. Dat is uw ontslag geven, dat is loslaten, en dat kan op een paar punten gelijk zo een zaken, maar dat kan ook op 100 procent alle labels dat je uzelf hebt gegeven, zijnde 'wie ben ik' en 'hoe kan je loslaten als je niet weet wat er in de plaats gaat komen?'.

Emma: Wel, ik denk eerlijk verschillende zaken, maar ik denk basisvertrouwen in uzelf. Dat vertrouwen in uzelf dat het - ik kan nu alleen vanuit mezelf spreken - wat ik voelde na een bepaalde tijd, is dat het fundament 'Emma gaat niet verdwijnen als de gedaante verandert'. En dan begon ik meer en meer te beseffen dat Emma niet zit in de gedaante, ‘Emma de gedaante’ is de expressie van dat moment, is hoe ik wou zijn, is het beeld dat ik van mezelf had en wou opwerpen in een bepaalde fase in mijn leven.

Emma: Want in mijn boek beschrijf ik mezelf, en da's wat ik ook deed, want om mezelf beter te kunnen begrijpen of waar ik doorging, is mezelf met een boom vergelijken, en tegen mijn therapeut omschreef ik dat dan ook zo: de boom is de gedaante dat ik aanneem of aannam in een bepaalde fase in mijn leven. En op een bepaald moment waren mijn bladeren aan het afvallen en mijn takken waren aan het sterven, en ik dacht dat mijn boom dood was, ik dacht: "Emma is weg." Want alles waar ik mij mijzelf voor kende, alles waar iedereen mij voor kende, is er niet meer. Mijn boom is dood. Het is pas achteraf dat ik begon te beseffen dat Emma in de wortels zit en dat het vertrouwen is van: "Emma is helemaal niet weg, het is kwestie van een nieuwe gedaante aan te nemen, maar afgestemd op wie ik nu wil zijn."

Emma: Dus het is vertrouwen in uzelf, maar eigenlijk kom je weer terug bijna naar het begin van ons gesprek, vertrouwen en loslaten. Loslaten dat dat ook misschien onderdeel is van het leven, dat het niet de bedoeling is dat als je achttien jaar bent, of dat zijn dan die fases in uw leven dat je zegt, of na uw studies dat je zegt: "Oké, ik ga zo iemand worden, en je settelt u, you got it all figured out." (Lana lacht) En weet je, wat labels, en je hebt dat gedaan en wat het is, je bouwt een gans kaartenhuis op en ik had een heel groot kaartenhuis, zeer glamoureus en iedereen vond het fantastisch wat ik deed. Maar op de duur hield mij dat gevangen. En dan ook is het durf ook om te zeggen van: "Ik laat het in elkaar storten."

[0:55:43]

Lana: Ik denk dat het vooral moeilijk is op dat moment, want, ik kende jou toen ook al, alles zag er zo fantastisch en succesvol uit. En ik denk dan dat de buitenwereld constant zegt van: "Je kan dat toch niet opgeven?" Ik kan me voorstellen dat dat voor jou moeilijk is om dan zoiets los te gaan laten.

Emma: Mega, en mega schuldgevoelens, en mensen die mij hele tijd andere raad geven hé. Mensen die zeggen van: "Zijt gij zot geworden? Wa gaat gij doen?" En wat het ook allemaal moeilijker heeft gemaakt op een bepaalde manier. En ook, nu besef ik ook, ik bouwde mijn huis zo glamoureus en groot, omdat mijn leed zo groot was. Omdat... 't Is gelijk hoe meer dat mensen tegen mij zeiden 'je bent goed bezig', dat ik er weer een kaartje opzette op mijn kaartenhuis. Dat ik nog minder moest geconfronteerd worden met (Emma zucht) pijn die daar echt achter zat. Maar ik had echte een immense schone gevel gemaakt.

Emma: Maar ik merkte van... En dat is ook als je een kind krijgt, of als je geconfronteerd wordt met iets dat naar u zit te kijken en naar u kijkt van: "Hoe ziet de wereld eruit?" Dan moet je eerlijk worden, dan moet je beginnen met eerlijk te zijn tegen uzelf. En ik begon door te hebben van dat kaartenhuis houdt mij hier gevangen, en ik kan verder doen ja, maar... En dat is ergens ook het mooie aan het leven: je kan kiezen. Ik had kunnen kiezen om verder te doen, en dat ging comfortabel geweest zijn, ik ging kunnen verder doen, maar ik ging heel ongelukkig geworden zijn. Omdat, pijn verdwijnt niet. En je kan wel keer een glas drinken, en je kan wel keer op reis gaan, en je kan wel een nieuwe relatie, je kunt zelf een kleine maken. Maar uw pijn gaat niet verdwijnen ze, en dat begon ik door te hebben van: "Nog een project, nog nog nog." Nee, niets nog. Stoppen.

Emma: En da's zeer moeilijk geweest, want echt, het is een machtig proces, maar het is machtig gruwelijk op momenten. Ik ben op de grond gevallen van verdriet dat ik niet meer kon stappen, zo verdriet hé, gelijk je in de films ziet en dat je denkt: "Amai, goed geacteerd." Maar nee, de grond kan onder uw voeten wegzakken. En dat je u volledig... Ik omschreef dat - misschien is dat voor een volgende boek, ik heb nog wat stukken dagboek - ik omschreef dat in mijn dagboek: voor mij voelde dat gelijk dat mijn terrein was afgebrand, gelijk dat je aan het kijken was naar een bos dat afgebrand is. Zo voelde dat voor mij. Maar ik zag af en toe zo een plantje, je ziet dat zo plots dat je zoiets hebt van: "Wauw, nature." Dat zag ik. En ik had zoiets van: "Oké, we gaan daarop focussen."

[0:59:00]

Emma: Maar het voelde verschrikkelijk, en er zijn heel veel momenten geweest, maar dat schrijf ik ook in mijn boek, je denkt echt dat dit het einde is. This is the end, zo noemde mijn dagboek, this is the end. En dan is dat veranderd, dat ik zoiets had van 't is een einde, maar een einde betekent ook een nieuw begin. Het is niet gemakkelijk, maar als je daar gaat begin je gewoon te merken dat wanneer je, net zoals in die Biodanza, zo uit uw comfort wordt geduwd, dat je moét focussen op die paar dingen dat je wel kent en weet en goed zijt. En dat zijn die dingen waarop je focust, dat je dat begint te doen groeien en dat je groeit, dat je uzelf leert kennen, dat je zoiets hebt van: "Eigenlijk, eigenlijk heb ik die persartikels niet nodig. Eigenlijk heb ik die cijfers niet nodig op Instagram."

Emma: Want ik ging hem afsluiten, het was voor mij... Voor mij was het van: "Het hoeft niet meer voor mij." Ik was eigenlijk mega gelukkig, maar dan kwam corona (Emma zucht) ... (Lana lacht). Ik had zoiets van: "Shit, ik moet hier toch mijn waarheid beginnen zeggen." Ik was eigenlijk, ik had het kunnen afsluiten, ik was eigenlijk heel gelukkig ook. Want bijvoorbeeld die cijfers op Instagram, da's iets onnozels, maar op de duur was ik, dacht ik dat ik mijn cijfers was geworden. Dacht ik echt hé. En dan was ik beschaamd, dus je bent kwaad op uzelf, maar ook beschaamd was ik op mezelf, dat ik dan dacht van: "Emma, hoe durf je? Na alles wat je hebt gedaan, ga jij u nu slecht voelen omdat je maar zoveel likes hebt? Ben je zo iemand geworden? Seriously?" Maar ergens was dat zo.

Emma: Want ik ben nu al bijna drie jaar achteruit aan het gaan in mijn cijfers. Achteruit, ik ga niet meer vooruit. En ik heb daar, maar langer zelfs, ik ben daar slecht van geweest, maar slecht van geweest... Slecht. Om dingen de wereld in te sturen en keer op keer naar beneden te gaan. En ik heb mezelf daar moeten, ik heb dat moeten aanvaarden, ik heb dat moeten loslaten, dat dat gewoon... Dat dat niet uitmaakt hoeveel likes je krijgt, dat het over de impact gaat dat je bij mensen maakt. En dat is ook, als ik daar dan echt over nadenk, sta ik liever in een kleine zaal met tweehonderd man, dat we elkaar begrijpen en dat ik weet van die hebben een impact gehad aan mijn woorden, dan dat ik in een grote zaal sta met duizend man dat ik zo wat sta te schreeuwen en niemand weet eigenlijk wat ik bedoel.

Emma: Ik heb liever het echte impact, de kwantiteit zegt mij eigenlijk veel minder dan de kwaliteit. Maar door die maatschappij... Ik voel mij geen slachtoffer van de maatschappij, maar ergens zit het toch allemaal een beetje scheef in elkaar. Worden we daar zo, moeten we daar zo op focussen dat we wel beginnen denken dat onze eigenwaarde daarvan afhangt. Wat ook logisch is, want op het einde, ik deed ook opdrachten met merken en dan om den duur, ik was begonnen gans in het begin waar dat de cijfers totaal niet uitmaakten, dat het echt ging over creativiteit.

Lana: Puur plezier hebben.

Emma: Mega. Ik kreeg gewoon een budget, ik kreeg een kader en ik mocht mijn eigen verhaal vertellen, dat was de max. En om den duur, it's okay, maar da's gewoon hoe het gedraaid is, ging het enkel nog over cijfers. En dan: “Ah, nee ja sorry, uw cijfers zijn te laag.”

Lana: What?

Emma: What? En of dat nu echte cijfers waren bij anderen of niet, of dat ze effectief iets credibel te zeggen hadden-

Lana: Maakt niet uit.

Emma: -It didn't matter. En dan begon ik, in het begin heb je zoiets van... Maar op de duur de opdrachten verminderen en dan begin je zoiets te hebben van: "Moet ik toch conformeren, is het toch zo? Ben ik inderdaad toch niet veel waard in vergelijking met...?" Dat is ook social media, heel veel voordelen, nadelen is dat je u vergelijkt met de wereld, met een fake wereld. Je moet serieus gegrond in uw schoenen staan om zoiets te hebben van fuck it. Ik stuur iets met heel veel liefde de wereld uit, en het kan mij niet schelen hoeveel likes. Maar kijk, ik ben daar nu dankbaar voor dat ik zo hard daarmee geconfronteerd ben, want nu kan mij dat ook niet meer schelen.

Emma: Het is altijd wel een evenwicht, maar dat kan mij niet meer schelen. Ik ben niet meer bezig van: "Is dat een foto, past die bij de andere foto, is het juiste moment om te posten, hoeveel likes heeft dat gehad, oh fack, ik moet dat nu op mijn stories zetten, zou ik dat wel zeggen?" (Emma zucht) And let it go. En ik weet, mensen die ik ga raken, die ga ik raken, en andere mensen niet. En da's hetzelfde met mijn boek, 't is daarom dat ik niet weet hoeveel er verkocht zijn, en dat ik ook geen zicht wil hebben. 't Is de eerste keer in mijn leven dat ik geen zicht wil hebben, I don't wanna know hoeveel er verkocht zijn, ze gaan het me wel laten weten (Lana lacht). Dat is.

Emma: Maar ik ken mezelf, omdat, ook al ben ik door gans dat traject gegaan, ik ken mijn valkuilen. En da's een groot voordeel. Maar ik weet moest ik dat nu in eigen beheer hebben gedaan, of moest ik zicht - want je kunt zicht hebben, dat je het opvraagt - ik zou mij daar zelf op afgerekend hebben. Ik zou zoiets gehad hebben van 'nog maar zoveel verkocht'. Maar daar het niet om, daar gaat het niet om. Want al ga ik tien maand met dat boek dat ik binnenkom en dat ik jullie kan raken en dat ik jullie een push in jullie rug kan geven, daar gaat het om. Niet van: "Amai, ik hoop dat er zoveel mogelijk verkocht zijn."

[1:05:46]

Emma: Het is een continu evenwicht om uzelf te zijn en uw waarde te bepalen in een maatschappij waarin dat we leven. Honderd procent. Want je wordt afgerekend op alle externe labels, op uw cijfers, op uw successen, op uw uiterlijk, op alles wat je ziet langs de buitenkant. En als je daartegen ingaat en je hebt zoiets van: "Fuck it."

Lana: Fuck it, ja (Lana lacht).

Emma: Ik voel mij goed hoe ik ben. En dat wil niet zeggen dat je ertegen in moet gaan, dat wil niet zeggen dat je u nooit keer bijvoorbeeld voor dat uiterlijk u mooi kunt maken. Maar je vertrekt van u eigen, en jij bepaalt wanneer en jij bepaalt hoe dat je het wilt doen. En jij bepaalt, dan zit je, dan ga je merken dat je daar een prijs voor betaalt.

Lana: Die betalen we graag hé.

Emma: Voilà. 't Is gelijk... Da's ook een quote uit mijn boek: was it hard, over letting go? Not as hard as living in a lie. En dat was ook zo. Dus als ik nu de balans... Maar niets is zwart-wit, en dat was heel goed dat ik dat gedaan heb, of dat was een foute keuze, het is niet zo simpel, het is allemaal genuanceerd. Het is gelijk alles wat jij ook hebt meegemaakt, je haalt daar dankbaarheid uit, maar je haalt daar ook andere dingen uit. Maar hier ook... Het is een genuanceerd iets geweest.

Lana: Dus voor mensen die een authentieke en eerlijke ervaring op Instagram willen zien, kunnen ze jou volgen op...

Emma: Mijn naam hé @EmmaGelaude

Lana: We gaan dat ook in de shownotes zetten.

[1:07:44]

Lana: Om af te ronden gaan we nog een paar rapid fire questions doen, dat zijn eigenlijk vragen waar je heel kort en bondig op moet antwoorden.

Emma: Oh, moeilijk.

Lana: Ja, meestal lukt dat niet en da's ook oké (Lana lacht). Wat is jouw ochtend- of avondroutine?

Emma: Laten we mijn avondroute, ik heb mijn tv afgezet dus ik kijk geen tv meer 's avonds. Ik stop Jacky in haar bed en dan is eigenlijk mijn me-time begonnen. En dat begint altijd met yoga, liefst in de tuin, dus buiten. En dat is voor mij de beste slaappil dat ik ooit heb genomen, omdat ik letterlijk de spanningen uit mijn lijf voel gaan. Dus yoga 's avonds is voor mij vaste avondroute geworden, maar eigenlijk gans mijn leven is een beetje, of gans mijn dagen zijn zo wat routine, gezonde routines geworden. Maar 's morgens ook. Vanmorgen ben ik naar hier gekomen, en wat ik nu meer terug begin te doen is Mirror Work, dus dat je naar uzelf kijkt in verschillende... niet onnozel ziet - ik ga het weer zeggen - vree onnozel.

Emma: Da's nie onnozel hé, je kijkt naar uzelf in de spiegel en je bent gewoon dankbaar voor uzelf, en je bent blij voor uzelf, en je bent blij van: "Emma, je bent gezond, je krijgt de kans om een podcast te doen, wees blij, je gaat er iets goed van maken wat je ook antwoordt, het zijn uw antwoorden op dat moment, er is geen kader." Zo die zaken. Dus dat is wel iets dat ik 's morgens meer en meer begin te doen, als ik iets ga doen. Dat ik mezelf, ja, eigenlijk wat ik hele dagen ook of altijd al gans mijn leven heb gedaan bij al mijn vriendinnen, is zo: "Allez, ja, hello, jij kunt dat." En in mijn eigen was ik dan zo echt de stoute muile (Lana en Emma lachen). Maar nu is dat veranderd.

[1:09:54]

Lana: Wat is jouw favoriete quote of mantra?

Emma: Goh (Lana lacht). Mijn favoriete quote of mantra, dat zijn van die zaken, dan wil ik zoiets antwoorden dat allesovertreffend is. Het zijn zoveel zaken... Kan nu alleen maar op zoiets heel onnozel komen, en ik weet niet eens of ik het er eigenlijk mee akkoord ben (Lana lacht): you only live once (Emma en Lana lachen). Ik weet nu niet hoe ik op die quote kom, ik weet zelfs niet of het eigenlijk zo is... Soit. You only live once. Maar wat kan ik daar dan wel uithalen, is dat je het leven moet nemen en elke dag moet nemen en de kans moet grijpen, en dan vind ik dat wel een goede quote. Grijp de kans dat je hebt in het leven, ga ervoor, besef dat je maar één keer leeft, besef ook dat je maar één keer jong bent. Wacht niet tot uw pensioen, dat is dat je zou wachten tot het weekend om u goed te voelen, dat is niet de bedoeling van het leven.

Emma: Maak dat je u elke dag ‘goed gelukkig’ voelt, tussen aanhalingstekens. Besef dat jij u oplossing bent, en als jij wilt veranderen dat het bij uzelf start, en dat het niet mega grote dingen altijd moeten zijn, maar dat dat kleine zaken zijn die je anders doet waardoor je dagen anders verlopen. Eigenlijk vind ik dat totaal geen slechte quote, want ik zat vanmorgen nog te denken: "Mijn leven is begonnen met eigenlijk geconfronteerd worden met mijn sterfelijkheid, daar heb ik beseft van 'amai, het leven is toch wel iets ongelofelijk en ik moet toch wel dankbaar zijn'. Het is toch eigenlijk magie allemaal, dus you only live once (Emma lacht).

[1:12:03]

Lana: En dan als laatste: hoe kunnen mensen jou steunen?

Emma: Mij steunen? Je kunt mij steunen door uzelf te zijn, je kunt mij steunen door uzelf ook te bekijken. Allez, mij steunen... Je kunt... ik schreef dat nog gisteren of een paar dagen geleden op mijn social. Ik weet niet meer precies wat ik schreef, maar het ging er hem over: the greatest gift you can give to the world, is loving yourself. En dat denk ik echt. Dus mij steunen door uw eigen problemen op te lossen (Emma en Lana lachen). Maar stel u voor dat iedereen dat zou doen? Laat we elkaar steunen, laten we elkaar steunen door elkaar te aanvaarden in al onze menselijkheid. Door te aanvaarden dat er momenten zijn van stilstand, van stilte in een leven wanneer dat je niet met het ene succes na het ander naar buiten komt en met de ene fantastische foto op socials na de andere. Het hoeft niet. 

Emma: Ik kan eerlijk zeggen dat je, allez eerlijk zeggen, ik ben het bewijs dat je een maand kan stil zijn op social. Ik heb maanden niets op social gepost, ik dacht dat iedereen mij vergeten ging zijn hé, dat is dus niet zo is. Dus dat zijn allemaal van die zaken die... Aanvaard uzelf, zie uzelf graag, steun uzelf, en dan steun je al de rest. Want dan ga je pas impact kunnen maken. Nu kan ik mensen veel meer helpen dan vroeger, waar ik altijd maar aan het geven was, maar uit een soort van 'zie mij graag, vind mij sterk'. En nu besef ik dat dat niet moet, dat ik ook mijn zwakke momenten heb, want niemand is hele dagen sterk, en het zijn net die die het kunnen aanvaarden van die zwakke momenten dat u sterk maakt. Want niemand is zo zwak als iemand die hele dagen zegt dat hij ongelofelijk alles onder controle heeft, want dat is het leven niet.

Lana: Mooi.

Emma: Dank u (Lana lacht).

[Afsluiting]

[1:14:19]

(Outromuziek)

Lana: Dankjewel Emma-

Emma: Graag gedaan Lana.

Lana: -Voor het open en eerlijke gesprek. Dankjewel voor het luisteren. Ik hoop dat jullie er terug bijzijn voor de volgende aflevering. And now go spread your magic...

[1:14:37]