Pogacar God in Oudenaarde, wie ontbindt zijn duivels in de hel?

In 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2021, 2022, 2023, én 2024 leek de dag van de Ronde van Vlaanderen ongeveer dezelfde. 

Af en toe (vaak wanneer de ronde samenviel met Pasen) was er eens een jaar een familiefeest, zoals in 2010 wanneer ik na de Muur van Geraardsbergen weigerde verder te kijken.

 Maar over het algemeen ging die dag altijd zo: Ik stond op rond 9u, nam iets van ontbijt, zette de TV op, en was zeer teleurgesteld dat de uitzending pas begon rond 9u30. 

Om 9u30 ging de voorbeschouwing van start, met enkele koffiekoeken die de flauwe weinig gepeperde voorbeschouwingen van Karl Vannieuwkerke moesten aanhoren en een oud-renner die gerecycled werd als studiogast met kennis. Of die renner taalvaardig genoeg was om meer dan enkele woorden bij te brengen was een kopofmuntoperatie die de VRT elk jaar opnieuw leek te riskeren. 

De koffiekoeken bleven elke keer onaangeroerd, behalve als Eddy Planckaert mee aan tafel zat. Met weinig notie voor etiquette of het concept microfoons greep hij snel naar de dichtsbijzijnde croissant. De rest van de dag bestond vooral uit een volledige aflevering uitkijken, met spaarzame toiletpauzes en enkele snacks.

Dit jaar zag mijn Ronde-dag er voor het eerst anders uit. Met ouder worden komen verantwoordelijkheden. Jeugdig enthousiasme maakt plaats voor plichtsbewustzijn. Ik vervulde gisteren mijn plicht als goed lief op een verjaardagsbrunch terwijl van der poel viel, Karl al niet meer in de studio maar in de commentaarcabine zat en Eddy Planckaert vanuit zijn Chateau in Frankrijk met een croissant in de hand naar de koers keek. En vreemd genoeg lukte het nog ook om die koers los te laten. Raar dingetje, dat ouder worden.