„Opowiadać, patrzeć w oczy i dawać szansę kolejnym pokoleniom do poznania przeszłości. Han Kang robi to po pierwsze w geście oskarżycielskim, a po drugie po to, by błąkające się dusze pomordowanych i ci, którzy zostali w żałobie, zaznali spokoju. Hang Kang zdaje się mówić w obu swoich powieściach, że jeśli literatura ma mieć jakieś ważne zadania, to właśnie stawiać ważne pytania o przeszłość i przyszłość. Pytania o to, jaką moc przemieniającą może mieć opowieść. Bo literatura niekoniecznie musi wskazywać nowe ścieżki, ale może wywoływać niepokój, a przede wszystkim kwestionować normę, która, niestety zbyt często, ufundowana jest na przemocy”.
„Opowiadać, patrzeć w oczy i dawać szansę kolejnym pokoleniom do poznania przeszłości. Han Kang robi to po pierwsze w geście oskarżycielskim, a po drugie po to, by błąkające się dusze pomordowanych i ci, którzy zostali w żałobie, zaznali spokoju. Hang Kang zdaje się mówić w obu swoich powieściach, że jeśli literatura ma mieć jakieś ważne zadania, to właśnie stawiać ważne pytania o przeszłość i przyszłość. Pytania o to, jaką moc przemieniającą może mieć opowieść. Bo literatura niekoniecznie musi wskazywać nowe ścieżki, ale może wywoływać niepokój, a przede wszystkim kwestionować normę, która, niestety zbyt często, ufundowana jest na przemocy”.