Als het regent in Parijs, dan druppelt het in Brussel. Deze week gaan Pieter Bauwens en Bart Maddens na hoe de uitslag van de eerste ronde van de Franse presidentsverkiezingen bij ons binnen druppelen. Er zijn immers analogieën te ontdekken. De Franse verkiezingen laten duidelijk zien dat wie zich het thema koopkracht kan toe-eigenen, veel stemmen haalt. Zowel Le Pen als Mélenchon zitten op die trein.
Hetzelfde zien we in Vlaanderen en Wallonië. Zeker aan Waalse kant zien we dat de PTB alsmaar terrein verovert op de PS. De PVDA zit ook in Vlaanderen in de lift. Maar de conclusie volgens Bauwens en Maddens is vooral dat bij ons het systeem vastzit en verandering onmogelijk maakt. Dat zorgt er voor dat de zorg om financieel niet rond te komen, niet tot gewijzigd beleid leidt. Daarom winnen de antisysteempartijen, volgens onze politieke analisten. Volgens Maddens hebben we net zoals Macron in Frankrijk een charismatisch figuur, namelijk Bart De Wever, die meer en meer het centrum tracht in te palmen. Maar het inerte systeem maakt verandering onmogelijk.
Het gestolde systeem
Die verstardheid zou wel eens de aanleiding kunnen zijn waarom goede politici als Loryn Parys stoppen met hun politieke loopbaan. 'Er is meer macht uit te oefenen op andere plekken in onze lobbycratie,' meent Pieter Bauwens. Het is geen slechte zaak dat er uitwisseling is tussen de politieke sector en andere sectoren. Anders komen we tot nog meer politieke dynastieën. Het is echter een symptoom van het gestolde land waarin goedmenende mensen vaststellen dat ze niks kunnen veranderen. Waarbij Bart Maddens jaloers kijkt naar het Franse systeem waar volgens hem een betere democratie bestaat.