#01. De nieuwe

Op een dag was ze er, de nieuwe. Wilma: groot, luid en goedlachs. Het hart op de tong. Een bruisende spraakwaterval. En uitgerekend haar zetten ze naast Milan, de stilste van allemaal.

'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze  sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.

De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.

Transcript

De nieuwe

Een nieuwe, dat heeft altijd weer iets spannends.

Onder de oudgedienden wordt geloerd, gefluisterd,

beoordeeld. Wat moet die hier? of: Hé, die lijkt me wel

leuk - iedereen reageert weer anders. Maar reageren doen ze

allemaal. Behalve Milan. Die had aan zijn eigen particuliere

binnenwereldje genoeg. Hij kwam binnen, stiefelde naar z’n

plek, sloeg aan het inpakken, en dat was het. Daarom zagen

we hem ook als de prototypische bewoner van het autistische

spectrum.

En toen kwam de nieuwe. Wilma, groot, luid en goedlachs.

Met van die open kijkers, zo van de wereld is geweldig en alles

is leuk. Het hart op de tong, altijd iedereen alles vertellen,

zonder zich af te vragen of de ander daarop zit te wachten.

Een bruisende spraakwaterval. En haar zette de werkleider

uitgerekend naast Milan. De drukste naast de stilste.

‘Hallo, ik ben Wilma, wat gezellig!,’ riep ze meteen. ‘Ik ben

nieuw. Maar dat begreep je waarschijnlijk al. Hoe lang werk

jij hier al?’

Het hoekje van Milan zou nooit meer stil worden. Een probleem

leek hij het overigens niet te vinden. Hij vertoefde als altijd

in zijn eigen wereldje. Wilma’s woordenstroom negeerde hij

volkomen, alsof hij een soort force field om zich heen had

opgetrokken waar alles op afketste.

Wilma op haar beurt vond dat helemaal niet erg. Ondanks het

voortdurende gebrek aan antwoord kletste ze vrolijk door.

En als haar werd gevraagd of ze het wel naar haar zin had

naast die stille, zei ze meteen: ‘Ja, hoor! Gezellig.’

En zowaar, die onverwoestbare opgewektheid had tot effect dat

Milans force field haarscheurtjes begon te vertonen. Op een dag

zei Milan iets tegen haar terug. Eerst een enkel woordje.

Later een zinnetje. Het begon potdorie op een conversatie te

lijken. Milan communiceerde.

‘Ik viel steil achterover,’ zegt de werkleider nu. ‘Maar ik dacht

ook: dit moet ik me niet laten ontglippen.’

Hij begon in de buurt van het wonderlijke stel rond te hangen,

eerst terloops, maar steeds nadrukkelijker. En voor het eerst

ontstond er ook tussen Milan en hém contact.

Inmiddels weten we: Milan is geen autist. Er zat

kindermishandeling achter. Hij is in therapie gegaan, en wij

zijn tot de conclusie gekomen dat hij klaar is voor uitdagender

werk. En dat alles dankzij die nieuwe. Dankzij Wilma, de

onverbeterlijke kwek.

Haar reactie? ‘Jee Milan, wat leuk voor je zeg! Dat gaat vast

toppie worden! Kijk je ernaar uit?’

Een man van veel woorden zal Milan nooit worden. Maar zijn

‘Ja’ zei meer dan genoeg.