#02. Toko Thijs

Thijs had een beperkt koppie en tja, dan kom je in deze wereld niet ver. Zijn laatste carrièrestap: door de gemeente in een baantje met behoud van uitkering geparkeerd. Maar toen kwam Sandra. Een frisse meid met vrolijke lipstick, aanstekelijke lach, en geen enkele bereidheid om stil te blijven zitten. Een consulent met een dieselmotor die bleef draaien totdat ze was waar ze wilde zijn.

'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze  sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.

De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.

Transcript

Toko Thijs

Als je niet goed keek, dan zag je het niet. Dat zijn zo

keurig gestreken overhemd sleets was bij de kraag en

de manchetten, bijvoorbeeld. Want Thijs had geen geld.

Geen cent te makken. Chronisch in het rood, continu aan

de grond.

Dat krijg je van vijftig jaar jojo’en tussen bijstand en tijdelijke

baantjes van niks. Thijs had een beperkt koppie en tja, dan

kom je in deze wereld niet ver. Tegenwoordig zelfs bij de SW

niet meer. Zijn laatste carrièrestap: door de gemeente in een

baantje met behoud van uitkering geparkeerd. Zijn overhemd

sleet verder. De rode cijfers namen toe. Beter dan dit zou het

nooit meer worden.

Maar toen kwam Sandra. Een frisse meid met vrolijke lipstick,

aanstekelijke lach, en geen enkele bereidheid om stil te blijven

zitten. Een consulent met een dieselmotor die bleef draaien

totdat ze was waar ze wilde zijn. En zowaar, ze vond een

groothandelaar in frisdranken die de kwaadste niet was.

Die het wel wilde proberen met Thijs.

‘Je zal het niet geloven’, zei Sandra tegen Thijs, ‘maar je krijgt

je eigen toko!’ Thijs geloofde er inderdaad helemaal niets

van.’Echt waar!’

Eerst zien, dan geloven, drukte het gezicht van Thijs uit.

Sandra nam hem mee naar zijn nieuwe werkplek, op het

terrein waar de trucks van de groothandelaar de teruggegeven

lege flessen kwamen lossen. Zijn taak: die flessen uitsorteren

naar soort en merk. ‘Zie je wel! Je eigen toko. Probeer maar’,

zei ze. Thijs probeerde. Hij probeerde tot zijn ietwat sleetse,

maar als altijd keurig gestreken overhemd van achteren nat

was van het zweet. Voor de zekerheid begeleidde hij zichzelf

met een hardop uitgesproken taakomschrijving. ‘Colafles

in de colaflessenkrat.’ Zo gezegd, zo gedaan. ‘Tonicfles in de

tonicflessenkrat.’ En zo geschiedde. Enzovoorts, enzoverder.

Thijs was in zijn element.

‘Ik ben Thijs. En dit is mijn toko’, zegt hij sindsdien tegen elke

chauffeur die binnen komt rijden. Eerst nog met een strak

gezicht. Is het wel waar? Doe ik het wel goed? Maar het was

waar, en hij deed het goed. Toch blijft hij het zeggen. ‘Ik ben

Thijs, en dit is mijn toko.’

De chauffeurs zijn hartstikke blij met ‘m. Nu hoeven ze niet

meer zelf die lege flessen te sorteren. Pfoeh, dat scheelt!

Eventjes rust. Even een kopje koffie. En even gedag zeggen

tegen Thijs. Of nee, niet tegen Thijs: ze hebben hem ‘Toko Thijs’

gedoopt. Een erenaam. Hij draagt ‘m met trots. Net als zijn

nieuwe overhemd.