#06. In z'n achteruit

Ties kreeg een indicatie, plus urgentie van de gemeente. We vonden een garantiebaan voor hem, waarin hij het hartstikke goed deed. ‘Een gouden vent,’ zei zijn baas. Ties verdiende er niet meer dan een minimumloontje, maar blaakte van hervonden zelfrespect. Maar een maandje later zat hij toch weer bij me. Baan kwijt, loon kwijt, en weer de bijstand in. Hij schaamde zich blind, wilde er eerst niet over praten. Pas na lang aandringen zei hij: ‘Ik had hem per ongeluk in z’n achteruit gezet.’

'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze  sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.

De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.

Transcript

In z'n achteruit

Ties was nou echt wat je noemt een trotse man.

Niet rijkeluis-trots, met zijden dassen en duur gecoiffeerd

haar, maar armeluis-trots, met een strakgestreken vouw

in zijn versleten spijkerbroek. Als je lang in de bijstand zit, heb

je niet zomaar geld voor nieuwe kleren. Laat staan geld om een

boete te betalen. En dat laatste, dat werd dus een probleem.

Maar eerst het goede nieuws. Ties kreeg een indicatie, plus

urgentie van de gemeente. We vonden een garantiebaan voor

hem, waarin hij het hartstikke goed deed. ‘Een gouden vent,’

zei zijn baas.

Ties verdiende er niet meer dan een minimumloontje, maar

blaakte van hervonden zelfrespect. Ik weet nog dat ik dacht:

straks heeft hij die vouw in z’n broek niet meer nodig.

Dan staat ie uit zichzelf rechtop.

Maar een maandje later zat hij toch weer bij me. Baan kwijt,

loon kwijt, en weer de bijstand in. Hij schaamde zich blind,

wilde er eerst niet over praten. Pas na lang aandringen zei hij:

‘Ik had hem per ongeluk in z’n achteruit gezet.’ Daarna kwam

de rest van het verhaal. Een tijdje terug had hij van een vriend

een auto geleend om een nieuwe tweedehands ijskast op te

halen. Die auto was een automaat, en dat was hij niet gewend.

In plaats van in z’n vooruit had hij hem achteruit gezet, bam!

een scooter onderuit. Geen serieuze gewonden gelukkig,

maar wel een dikke boete. En tja, hij had dus net die ijskast

gekocht. Lang verhaal kort, de boete bleef liggen, het bedrag

liep op, betalen werd steeds moeilijker. Totdat hij, vlak voor de

verlenging van zijn contract, twee weken moest zitten.

Dág contract. Ties had dus zijn loopbaan, net als die auto,

onbedoeld in z’n achteruit gezet.

Een baan met behoud van uitkering, meer zat er nu niet

meer in. Een mindere man had wellicht de handdoek in de

ring gegooid; zo niet Ties. Hij ging er weer voor 200 procent

in, en het duurde niet lang of ook zijn nieuwe baas kwam

tot de ontdekking wat voor een gouden vent hij in de schoot

geworpen had gekregen. Gisteren zag ik Ties voor het laatst.

Op z’n werk, in het statige herenhuis dat hij op dat moment

aan het verbouwen was. Trots vertelde hij dat hij een vast

dienstverband kreeg. Onwillekeurig keek ik naar zijn

timmerbroek. Misschien dat daar ook ooit een vouw in had

gezeten, maar nee, nu niet meer. Ties stond vol gas in

z’n vooruit.