#12. Op straat

Bennie had vijftien jaar lang op de weg gezeten. ‘Een tof leventje. Tot ik een mietje werd. Een angsthaas.’ Hij spuugde zichzelf zowat uit. ‘Ik begreep dat je straatvrees ontwikkelde?’ ‘Yep. Nogal lastig voor een trucker.’ ‘Heb je hulp gehad?’ Hij keek naar me alsof ik een roze Fiat Panda was. ‘Hulp? Als je bedoelt dat ik op netwerkcursus en sollicitatieles moest, nou, dan hebben ze me grandióós geholpen, daar bij het Uwv.’

'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze  sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.

De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.

Transcript

Op straat

Bennie was zonder meer een van de stoerste gasten die

ik ooit in mijn kantoortje heb gehad. Zowat even breed

als lang, biceps vol tatoeages, dat soort werk. Type

vrachtwagenchauffeur, precies zoals zijn CV ook zei. Het enige

wat niet klopte aan het beeld: hij was gebracht door zijn vrouw

(hoge hakken, hoogblond haar). Want: ‘Bij Joycelien in de auto

gaat het nog nét.’

Bennie had vijftien jaar lang op de weg gezeten. ‘Een tof

leventje. Tot ik een mietje werd. Een angsthaas.’ Hij spuugde

zichzelf zowat uit.

‘Ik begreep dat je straatvrees ontwikkelde?’

‘Yep. Nogal lastig voor een trucker. Dus hebben ze me op straat

gezet. Nou ja, op straat. M’n huis kom ik dus niet meer uit.’

Hij zweette inmiddels behoorlijk en keek steeds naar de deur:

mag ik nu weg?

‘Heb je hulp gehad?’

Hij keek naar me alsof ik een roze Fiat Panda was. ‘Hulp?

Als je bedoelt dat ik op netwerkcursus en sollicitatieles moest,

nou, dan hebben ze me grandióós geholpen, daar bij het Uwv.’

‘Ze hebben niet geïnformeerd wat er aan de hand was?’

‘Nope.’

Kijk, van zoiets word ik dus plaatsvervangend boos. Dus toen

Bennie weg was - hij hólde zowat mijn kamer uit - klom ik

meteen in de telefoon met bedrijfsmaatschappelijk werk.

‘Ik heb een mooie klus voor jullie!’ Ik riep het zo hard dat ze

vroegen ‘of het wel goed met me ging’.

In de maanden daarop reed Joycelien haar man trouw naar zijn

afspraken met de psycholoog, en zat ik zijn toekomst te plannen

- een toekomst van heel kleine stapjes vooruit. 1. Zodra de

straatvrees wat onder controle was, hier in huis aan de slag als

postsorteerder. Nog onder begeleiding van de psycholoog. 2.

Als dat goed ging, hier af en toe een klein stukje naar buiten.

Vijf meter, tien meter, enzovoorts, maar wel begeleid. 3.

Wie weet kon hij daarna, eerst heel voorzichtig, in de directe

omgeving wat post gaan bezorgen.

Het duurde langer dan ik had gehoopt, maar uiteindelijk lukte

het. Bennie doorliep 1 t/m 3, ging vervolgens zelfs mee met een

groepsdetachering; postsorteren bij een van de grote landelijke

jongens.

Ik verloor hem een tijdje uit het oog, maar onlangs zag ik

hem rijden. Rijden, ja. Als chauffeur. Achter het stuur van

een pakketpostbestelbus. Hij toeterde naar me, en hief een

enthousiaste overwinningsvuist.

Achter zijn voorruit had hij een kentekenplaat gezet, zoals

truckers vaak doen, met in plaats van het kentekennummer

een naam: Joycelien.