#14. Omweg

Een tijdlang heb ik het opgegeven. Totdat de stadscamping bij ons aanklopte voor een dagelijks schoonmaakploegje, en ik zag dat het vlakbij Trisha’s woonadres was. De volgende keer dat ik haar zag, vroeg ik langs mijn neus weg of ze die camping soms kende. Ze werd meteen enthousiast.

'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze  sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.

De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.

Transcript

Omweg

Trisha droeg altijd zo’n opgepofte jas. Met dons vanbinnen

en roze glansstof vanbuiten. Als ze ‘m aantrok, deed ze

dat altijd met een behaaglijk gezicht, wat eruitzag alsof

ze eindelijk was waar ze wilde wezen: thuis.

Beschermd zijn, dat was belangrijk voor Trisha. In een veilige

omgeving verkeren, weg van de dreiging die de buitenwereld op

haar uitoefende. De wereld was haar vijand, de wereld had haar in

de steek gelaten. Maar binnen de SW was ze op haar gemak.

Met reguliere bedrijven had ze slechte ervaringen achter de rug.

Ze voelde zich als oud vuil op straat gezet. Ik hoefde maar te

begínnen over ‘naar buiten gaan’, zoals we dat noemen, of ze

sloeg onbeheersbaar in de paniek. Ze kon niet, ze wilde niet, ga

weg, laat me met rust, waarom kan het niet zo blijven als het is?

Het gaat toch goed, zo?

En als ik haar dan haar zachte pofjas zag aantrekken om naar

huis te gaan, dacht ook ik: ja, waarom eigenlijk? Ze heeft het nu

toch goed?

Een tijdlang heb ik het opgegeven. Totdat de stadscamping bij

ons aanklopte voor een dagelijks schoonmaakploegje, en ik zag

dat het vlakbij Trisha’s woonadres was.

De volgende keer dat ik haar zag, vroeg ik langs mijn neus weg

of ze die camping soms kende. Ze werd meteen enthousiast.

‘Daar speelde ik vroeger altijd!’ ‘s Zomers balde ze er met

campingkinderen, ‘s winters ging ze er met haar broertjes sleeën

en met Oud en Nieuw stak haar vader er vuurwerk af...

Toen ik zei dat ze er kon gaan werken, knikte ze dan ook bijna

ja. Maar ze schrok direct weer terug. Pas toen ik vertelde dat er

vanuit hier een pendelbusje naartoe zou gaan rijden, stemde ze

aarzelend toe.

Dat betekende nogal een omweg voor haar, want de camping

was veel dichter bij haar huis dan het SW-bedrijf. Maar ja, zo

voelde het nu eenmaal veiliger. Minder als een gang de boze

buitenwereld in.

Na een paar weken vroeg de camping om nog meer SW-mensen.

Die pasten niet allemaal in het busje, en toen is Trisha gevraagd

om op eigen gelegenheid naar de camping te gaan. En zowaar,

ze zei ja. Want inmiddels deed ze er geen schoonmaakwerk

meer. Ze werkte nu in de campingwinkel en haar zelfvertrouwen

groeide navenant.

Trisha’s grote avontuur stopte niet toen de zomer afliep.

De campingbaas, heel tevreden, nam haar in vaste dienst. En zo

heeft Trisha uiteindelijk toch haar eigen plekje in de buitenwereld

gevonden. Via een omweggetje, maar toch.