#15. Schone jongen

We plaatsten hem in de schoonmaakgroep. Een speciale club met ‘laag zelfbeeld’ als gemeenschappelijke trek. Een genootschap van notoire vloerkijkers, van nooit-goedemorgenzeggers, van mag-ik-nu-weer-terug-in-mijn-schulp-wensers. Een bleu groepje dat onder leiding van de onovertroffen Fatimah ons eigen gebouw tackelde, bij wijze van leerproject. Dat groepje had ook vrouwelijke leden. Die wierpen wel eens verstolen blikken op hun eigenste privé-Clooney, maar toenadering werd er nooit gezocht. Net zo min als vice versa.

'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze  sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.

De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.

Transcript

Schone jongen

Hij keek alleen maar naar de grond. Alsof dat zijn hele

wereld was. Alsof daarbuiten niets bestond. Dalibor en

de vloer, het was een onverbrekelijk pact. Of je hem

nou aansprak of niet, nooit richtte hij zijn blik op je. En het

vreemdste van alles was nog wel dat hij helemaal niets had

om zich over te schamen. Er was geen meisje, geen vrouw, die

niet wenste dat hij zijn ogen op haar zou richten. Want Dalibor

was knap. George Clooney-knap. Voor zover je dat kon zien

natuurlijk, bij iemand die je nooit aankeek.

We plaatsten hem in de schoonmaakgroep. Een speciale

club met ‘laag zelfbeeld’ als gemeenschappelijke trek. Een

genootschap van notoire vloerkijkers, van nooit-goedemorgenzeggers,

van mag-ik-nu-weer-terug-in-mijn-schulp-wensers.

Een bleu groepje dat onder leiding van de onovertroffen

Fatimah ons eigen gebouw tackelde, bij wijze van leerproject.

Dat groepje had ook vrouwelijke leden. Die wierpen wel

eens verstolen blikken op hun eigenste privé-Clooney, maar

toenadering werd er nooit gezocht. Net zo min als vice versa.

Fatimah intussen, moeder van vier volwassen zonen, deed alsof

ze niets merkte en navigeerde haar groepje vaardig door de

chemische én sociale obstakels in schoonmaakland.

‘Slecht nieuws, Dalibor’ zei ze bijvoorbeeld monter, ‘je bent

niet onzichtbaar. Dus: klop aan als je ergens binnen moet.

En vraag netjes of het uitkomt.’

Op gezette tijden moest Dalibor ook in mijn kantoortje zijn.

Voor mij waren dat kleine momentopnames die, als je ze achter

elkaar zou plakken en als een film zou afdraaien, een prachtig

verhaal vertelden. Zo’n filmpje als van een bloem die zich

razendsnel opricht zodra de zon erop valt.

In het echt ging het natuurlijk veel langzamer. In het begin

zei Dalibor niets en keek hij nog geen moment op. Wat later

mompelde hij iets onverstaanbaars tegen de vloer.

Maar uiteindelijk begon hij goedemorgen te zeggen, en op

het allerlaatst hief hij zowaar zijn blik tot kniehoogte op.

En verdomd, hij leek écht op Clooney.

Het ging zo goed met hem, dat hij werd gedetacheerd

op een school. Daar droegen ze hem algauw op handen,

want zo schoon als hij het er kreeg, was het reguliere

schoonmaakbedrijven nog nooit gelukt. En niet eens alleen

de vloer, al was die nog steeds zijn beste vriend. Schoolborden,

wastafels, ramen, bureaus: als Dalibor zijn blik op ze richtte,

begonnen ze bij wijze van spreken al te glimmen.

Net als meisjes zouden doen, als hij ze maar zou durven

aankijken.