#11. Chocolaatje

Ik denk terug aan het lange uur dat ik anderhalf jaar geleden met haar doorbracht. Zwijgend, eerst. Toen, hortend, een paar woorden. En langzamerhand het hele verhaal. Over de opdringerige, suggestieve mailtjes van een mannelijke collega. Mailtjes die een verleden oprakelden dat niet opgerakeld wilde worden...

'Iemand' is een luisterboek met 17 korte verhalen over de kleine en grote triomfen die in onze  sociale werkbedrijven worden behaald. Over struikelblokken en oplossingen, weerstanden en strategieën - maar vooral over de mensen om wie het uiteindelijk allemaal draait. Mensen die een extra zetje nodig hebben, een steun in de rug.

De korte verhalen zijn geschreven door Afke van der Toolen en ingesproken door Job Cohen, voormalig voorzitter van Cedris, de landelijke vereniging voor een inclusieve arbeidsmarkt.

Transcript

Chocolaatje

‘Hallo’, zegt ze. Haar glimlach is schuchter, maar het ís

een glimlach. En ze is zélf naar me toe komen lopen.

Het is Mariëlla. Maar wel een andere Mariëlla dan

die van anderhalf jaar geleden. Die Mariëlla keek strak naar

de grond. Die deed schichtig een stapje opzij, weg van mij.

Weg van die man die te dicht bij haar kwam.

Ik vroeg haar: ‘Hoe gaat het met je?’

‘Goed,’ zei zij tegen de grond. Haar spitse, onopgemaakte

gezichtje zag er mat uit. Vlakbij waren haar toenmalige

collegaatjes verdiept in een afterweekend-gesprek.

‘Ben je met hem meegegaan?’ Giechel, giechel. ‘Ben je gek, hij

had nog jéugdpuistjes!’

Mariëlla bewoog niet. Geen moment keek ze me aan. Heel haar

houding drukte uit: Laat me met rust. Dus dat deed ik maar.

Toch keek ik bij de deur nog even om. Daar stond ze, over haar

werk gebogen. Haar kleine, vaardige vingers pakten een nieuwe

partij chocolaatjes in. Een, twee, drie, vier - tussenvelletje erop.

Vijf, zes, zeven, acht - doosje dicht. Met opgetrokken schouders

en een rug die ‘nee’ zei.

Dat beeld kwam me direct voor ogen, toen ik later hoorde dat

ze al weken thuiszat. Ziekgemeld. ‘Ze zegt niets,’ vetelde de

bedrijfarts me. ‘Maar er is iets dat dieper gaat dan de hoofdpijn

waarover ze klaagt.’

Ik dacht terug aan dat matte gezichtje, die strakke schouders.

‘Hoe gaat het met je?’ ‘Goed.’ En ik was weggegaan.

Ik wist wat me ditmaal te doen stond.

De receptie is buiten, op het gazon van het conferentiecentrum.

Tussen de gasten door bewegen zich elegant en zelfverzekerd de

serveersters met hun glimmende dienblaadjes. Waaronder zij.

Mariëlla. Een paar jolige heren maken een grapje tegen haar:

‘Jij mag mij altíjd bedienen!’ Ik houd mijn adem in. Maar ze

deinst niet terug, in ieder geval niet zo dat zij het merken.

Ik denk terug aan het lange uur dat ik anderhalf jaar geleden

met haar doorbracht. Zwijgend, eerst. Toen, hortend, een

paar woorden. En langzamerhand het hele verhaal. Over de

opdringerige, suggestieve mailtjes van een mannelijke collega.

Mailtjes die een verleden oprakelden dat niet opgerakeld

wilde worden...

Aan die collega kon ik iets doen. Aan dat verleden niet.

Mariëlla had gespecialiseerde hulp nodig. Hulp van

bedrijfsmaatschappelijk werk, de GGZ.

En nu dan die schuchtere glimlach, dat ‘Hallo’, dat me als

muziek in de oren klinkt.

‘Dag Mariëlla. Hoe gaat het?’

‘Goed,’ zegt ze. En ditmaal geloof ik haar.

Dan steekt ze haar dienblaadje naar me uit. ‘Chocolaatje?’