Next Level - De podcast

#232 Dit is wat ik doe als het mij allemaal teveel wordt (1 van de meest kwetsbare podcasts ooit)

• Marije Lentfert

Share episode

Klik hier als je wilt weten wat er mogelijk is voor jou!

Welkom bij Next Level – De Podcast

Voor vrouwen met ambitie. Voor vrouwen die voelen dat er meer in zit. Meer impact, meer vrijheid, meer vervulling. In je werk, je gezin én voor jezelf.

Ik ben Marije Lentfert, mindset- en succesmentor.

Jarenlang leefde ik op wilskracht. Vast in twijfel, uitstelgedrag en het gevoel alles alleen te moeten dragen. Tot ik ontdekte wat er écht nodig is om een leven te creëren dat klopt.

Mindset is de sleutel. En Neuro Shifting is de methode.
Niet harder werken, maar je brein herprogrammeren. Niet alles perfect doen, maar leiderschap nemen over je energie, je keuzes en je groei.

In deze podcast geef ik je alles wat ik weet. Inspirerende verhalen van vrouwen die jou voorgingen. Praktische tools die je direct kunt toepassen. En inzichten die je blik – en je leven – voorgoed veranderen.

Welkom in jouw next level.

In deze aflevering:

Ik deel rauw hoe slaapregressie, overprikkeling en oude patronen samenkomen en hoe we toch snel terugschakelen naar rust. Van tranen tot tools: je mag reageren en je kiest wat je daarna doet.

• twaalf maanden slaapregressie en co‑regulatie
• nachten op de borst en cycli van waken
• ochtendlijke prikkeloverload en schuldgevoel
• behoeftes helder vragen en schermtijd afwegen
• de druppel bij het naar bed brengen
• emotie toelaten zonder te beschadigen
• “reactie na de reactie” als leidraad
• gesprek met partner zonder verwijt
• van pleasen naar persoonlijk leiderschap
• identiteit verschuiven met oefening en tools

Stuur me gerust een DM, je bent super welkom in EmpowHER.

SPEAKER_00:

Yes, pauwe vrouwen, welkom bij een nieuwe podcast. Ik sta op het punt om een hele, hele, hele kwetsbare podcast op te nemen. Ik twijfelde net, ga ik het doen, ga ik het niet doen. Maar ik denk voor wie dit moet horen dat dit zo ontzettend waardevol gaat zijn. Ja, dit staat ook weer zo'n stukje dat ik denk van het eengooi mij die zegt, oh, dit ga je toch niet delen en allemaal blemmerde overtuigingen. En de versie die ik wil zijn, die zegt, nee weet je, dit is ook een heel groot stuk groei. En als er maar één iemand is die die moet horen, die heel veel aan gaat hebben, dan is het het al waard. En al die honderd andere mensen die daarvan wat van zouden vinden, dat is een probleem. Dus dat, nee, ga je niet meenemen. Het is zaterdagochtend als ik deze opnemen. En oké, ik ga je niet meenemen. Ik heb volgens mij laatst in de podcast, ja, weet ik wel volgens mij de vorige al verteld. Dat Lily zit in de twaalf maanden slaapregressie. En Lily is altijd wel, omdat met Kunde was het echt heel intens het slapen. Met Lily is het wel wat beter. Maar ik moet zeggen dat in deze regressie dat het niet heel veel verschil maakt. Als in wat zij heel erg heeft, dat kunnen helemaal niet. Wat zij heel erg heeft, is dat ze sowieso heel erg hecht is aan mij. Kunny was echt heel 50-50 jaar later. Daar heb ik ook wel eens overgedeeld. Vond ik weer heel moeilijk. Dat hij zelfs meer voorkeur voor. Of voorkeur, dat is een lelijk woord, maar meer naar Jef toe trok zelfs dan met mij. En daar heb ik heel veel podcast over opgenomen, ga ik nu niet veel over uitrijden hoe ik daarmee om ben gegaan. Maar Lily is het dus andersom. Lily trekt dus enorm naar mij. Het is altijd dat was altijd al een beetje, maar het is ook bijvoorbeeld als ze verdrietig is, dan kan ze bij Jef blijven huilen. Dan pak ik haar echt binnen en seconde stil. Verdrietig is en naartoe moet om een uur of negen. Als Jef dan gaat, dan gaat ze echt krijzen en vechten. Als ze die haar zou pakken, pak ik haar ze meteen stil. De nachten kan Jef daardoor ook niet doen. Dat is echt gewoon onmogelijk. Ik heb het wel eens geprobeerd dat zij dan wakker werd, verdrietig was, dat Jeff haar probeerde te troosten, dan wordt het echt tien keer zo erg van, pak ik haar, komt ze meteen tot rust. Dat. Dus het is gewoon. En Jef brengt daar overdag al af en naar bed toe. En als het gewoon chill is, gaat dat dus super goed. Maar op het moment dat zij dus co-regulatie nodig heeft, dat is het eigenlijk, dan is het gewoon mama punt. Maakt ook allemaal niet uit, dit is gewoon de situatie. Dat maakt dus dat Lily is nu net een jaar geworden, dat ik al een jaar lang alle nachten eigenlijk alleen doe. Niet omdat Jef mij niet wil helpen, het gaat gewoon niet. En ik heb ze, ik heb nog niet doorgeslapen. En dat geeft allemaal helemaal niet. Want ik kan het eigenlijk over het algemeen heel goed relativeren. En ik kan er ook in de nacht heel erg goed mee omgaan. Wat ze nu heeft, namelijk is dat ze zoveel regulatie eigenlijk nodig heeft dat ze echt op mij wil liggen. En eigenlijk elke drie kwartier wordt ze wakker. Dan draait ze ook om. Ze is ook nu bezig met lopen leren en zo. Dan draait ze om en dan gaat ze helemaal woelen en zachtjes huilen. En dan is ze helemaal bezig. En ik laat haar vaak ook wel even, maar vaak gaat het over. En harde huilen. Of ze komt echt naar mij toe kruipen. Zo van echt een beetje zo van mama, help. Dat is het bijna. En als ik haar dan bij mij neerleg, dan valt ze meestal wel weer in slaap. Soms ligt ze echt letterlijk boven op mij. Ik moet zeggen dat ik dat ook soms wel heel intens vind, want je hebt totaal je eigen ruimte niet, maar het is oké, en zij. Maar soms is het zoals vannacht heeft je, ik ga even mee moor. Sorry, ik heb dus slecht geslapen. Wat het vannacht bijvoorbeeld de issje hoor was, is dat dit en dat was een paar nachten geleden ook al, dat dat elke drie kwartierte uur een soort cyclus was. Dus dan slag ze weer op mij. En dan viel ze in slaap, maar dan werd ze na drie kwartier een uur weer wakker. En dan ging ze weer even huilen en dan moest ik haar weer een beetje troosten en dan valt ze weer op mij in slaap. Dus die cyclus eigenlijk de hele tijd. En ik even kijken of ik langs het strand kan wandelen. Ik hoop niet dat het hard waait, maar ik vind het wel even heel lekker om dat te doen. Dus als jullie wat winter horen, excuse me. Anyway. Dit is dus de situatie voor mij in de nacht momenteel. En we doen het al wel zo: dat als zij dan ochtends wakker wordt, dat is in één keer wel verschoven van 5 naar 7 uur, dus dat is dan wel wat relaxer. Als het dan wakker wordt, dan neem je aan mee. En dan kan ik vaak nog een uurtje of twee uurtjes slapen, het ligt een beetje aan hoe laat het is. Dat ik een klein beetje kan bijten. En ik moet zeggen, dat maakt wel een verschilletje in hoe ik de dag doorkom, het waardeveld dames het spijt me. Dat maakt wel echt een verschilletje in hoe ik de dag doorkom. En vannacht was dus weer zo'n nacht. En wat ik tegen wat ik net al zei: over het algemeen eigenlijk kan ik het in de nacht. Het verschil met Quinn, dan merk ik ook dat ik zelf enorm heb gegroeid in mijn mindset en heel rustig blijven en dingen in perspectief zien. Want bij Quinn dan kon ik echt af en toe wel hebben van oh, wat een kutnacht, en blablabla. Weet je wel dat. En nu, dat is iets waar ik oprecht heel trots op ben. Ik kan heel erg denken, oké, ze heeft me gewoon nodig. Morgen kan ik wel weer van ja, dan pakken we een uurtje, we lossen het morgen wel op. Dit gaat voorbij, weet je, ze is zo kort, eigenlijk maar zo klein. You got this. Ik merk wel dat die innerlijke stem dan zo veranderd is en ook naar haar toe. Dus ik blijf heel rustig, heel liefdevol. Ik snap eigenlijk nooit in de nacht, had ik bij Quin wel. Ik snap eigenlijk nooit in de nacht. Dat ik heel erg zoiets kan hebben van deze, ze heeft me gewoon nodig, weet je wel dat. Dus dat vind ik al heel erg fijn. Alleen, het verschil is waar ik wat meer moeite mee heb, is de ochtenden daarna. Wat bedoel ik daarmee? En dat gebeurde vanochtend ook. Oké, ik heb nog een uurtje geslapen, ik kom beneden. En wat gebeurt er? Ik ben beneden, ik wil even een glaasje water pakken. En Jef die loopt snel naar de kelder toe om het was te doen. Lily komt meteen naar me toe kruipen. Die wil meteen op de arm en die gaat aan mijn broek zitten hangen. Quen die is een of andere reekspelletje met zichzelf aan het doen. En die zit de hele tijd op mijn been. Tuut, weet je wel? Mama moet tanken bij jou. Mama moet dit bij jou. Mama moet dat bij jou. Druk soms net iets te hard dat het ook gaat irriteren, dus ik had al zoiets van. Veel prikkels, veel prikkels naar zo'n nacht. Dat merkte ik al een beetje bij mezelf. Wat er vervolgens gebeurt, is dat. Wat even hoor, ik moet even wat over het keien bij de trand. Wat er vervolgens gebeurt is dat, ik zal het vooral nog niet te lang maken, maar hebben jullie een beetje een backstory van hoe het ging, dat. Ik zeg met Jeff zitten we samen even te ontbijten, en we zeggen ook, wat heb je nu nodig, zegt hij tegen mij? We hadden gesprekken over. Ik liet ook even een paar tranen, dat ik zei, oh, ik vind het. Aan de microfoontje dat ik het gewoon niet heb. Maar goed, excuus. Vervolgens, ik ben bijna bij de stekelbij, vervolgens. Wachtjes, ik merk dat ik mezelf moet te irriteren aan de wint. Oh, dit past perfect bij deze dag. Wacht even, ik ga heel veel pauzen zetten en dan ga ik verder praten. Oké, ik heb even terug luisteren, veel van mee. Anyway. Ik wil jullie meenemen dit proces. Dat is vooral waar ik dit wil delen van. Weet je, bij mij zijn er ook dingen die soms dat ding gewoon even helemaal niet gaan. En dit slapen is gewoon even een voorbeeld ervan. Dat het bij mij soms ook te veel wordt, te intens. Dat ik ook mijn struggles heb, laat ik het daarop houden dat mijn leven ook niet perfect loopt, dat ik nogmaals ook een peututer heb die soms gewoon alle kanten opvliegt, een baby die niet slaapt. Dus ik zit aan de keukentafel. En wat ik op dat moment doe. En dit was echt super fijn en juist heel helend. Ik zeg ik tegen even, oh, vind ik het even zo intens en ik vind het even zo pittig. En dan denk ik echt, oh, gisteren was ik aan het hardlopen. Mijn lijf gaf het op na 3,5 kilometer van dat gaan we niet doen. Terwijl ik juist zo gemotiveerd ben met het sporten op dit moment. Zo goed voel er, zoveel plezier uith haal. Daar irriteerde ik me dan aan. En dat ik zeg, weet je dan dat hij nu al weer op deze manier de dag in gaat. Zo oververmoeid eigenlijk. Dat ik dat ik het niet echt aan jou kan geven. Dat ik even kan zeggen. Jef, doe jij even een nachtje. En Jef die zeg dan ook heel lief: Ja, dan moet ze maar even een nachtje huilen. Ik blijf dan wel bij haar. Gij gewoon slapen. Ik zeg ja, weet je, dit gaat niet werken. Dat is niet goed voor haar. Ik lig op een half oor. Zeg je ja, dat weet ik ook wel. Maar dat bedoelt hij super goed. Hij zei, ik blijf al een nacht wakker voor je. Super lief. Dus ik zei, weet je, ik vind het zo intens dat ik het niet uit handen kan geven. Dat ik niet kan zeggen. Oké, doe jij maar even zonder dat zij volte in nat gaat huilen, weet je wel dat. Ik vind het gewoon heel intens. Ik vind het gewoon heel pittig. En daar kwamen dus de nodige tranen ook bij. Dat ik zo zeg van, dit moet er ook gewoon even uit. It's too much. En vervolgens zeg je, maar wat heb je dan nu echt nodig? En dit was wel een interessante. Wat er bij mij dan ook gebeurt, normaal ben ik heel goed in aangeven of dit is wat ik nodig heb, dit is wat ik ga doen. En dat ook heel goed voelen. En ik voelde het nu ook wel. Ik zei tegen hem letterlijk, wat ik eigenlijk nodig heb, is dat jij nu gewoon nog even een uurtje de kits doet, dat ik nu Bobby ga uitlaten, even een uurtje kan wandelen en dan kom ik terug. En dan kijken we wel weer verder. Alleen het punt is, als Jf dat doet, dan moet Kunny even televisie kijken of wat dan ook. Want hij kan niet Lily naar bed brengen en dan kun je laten spelen of zo. Die gaat de kamer binnenlopen en dat soort dingetjes. En wij willen de kids, dus wij zijn helemaal niet antischermtijd. Ik vind dat ook een beetje persoonlijk denk ik van ja, ik denk niet haalbaar in deze maat, gewoon zeel haalbaar, maar ja, nou ja dat. Ik ga er nu niet ver over uitweiden. Wij zijn niet antischermtijd, maar we willen het wel beperken. Laten we het zo zeggen. Dus ik zeg, dat heb ik het allerliefste. En Jf, die zegt dan op zijn beurt, en dat snap ik ze goed. Die zegt van ja, weet je, maar dan moeten we een schermtijd geven, is het geen idee dat ik dan even mijn kindbopje uit laten brengen, Lily naar bed. En dan als Lily slaapt, ga ik wel wat met kunnen doen en dan kun jij dan wat voor jezelf doen. Dus ik zeg ja, is goed. Terwijl ik eigenlijk al voelde: nee, nee, nee, nee. Ik wil niet Lily naar bed brengen. Ik heb net de hele nacht gedaan, ik wil dit niet. Maar dan denk ik dus, en dat is dan ook moedersstuk. En ik ben vroeger was ik een enorme pleaser. En ik kan eigenlijk tegenover de rest van de wereld. Ben ik helemaal geen pleaser meer. Waar ik het af en toe nog mee kan hebben, is met mijn klanten. Dus dat ik echt toen zeg van, oh mijn coaches, die moeten het goed hebben. En als ik dan net even wel een stapje harder loop. Dan dat ik eigenlijk nu ruimte voor voel, dan doe ik dat even, dat is wel een valkeil van mij. Het gaat steeds beter, maar dat is wel iets wat ik kan doen. En ik en in mijn gezin. Dat zijn eigenlijk de twee groepjes, waarbij ik soms nog moeite mee, waarin dat oude patroon heel erg terug kan komen. Oké. Dus wat gebeurde er nu ook? Ik zeg dit tegen tegenf. Sorry, maar ik heb dat allemaal gezegd tegenf. Jef geef aan met die schermtijd. En ik zeg ja, nee, is prima. Doen we gewoon zo. Het is helemaal goed. Efre gaat hij met Bobby uitlaten. En ik breng Lily naar bed. En normaal gesproken in de ochtend gaat het ook eigenlijk altijd heel makkelijk. Het gek is dat alleen in nachten binnen gaan. Overdag gaat het slapen super goed. Nou, ik breng Lily naar bed. Ik heb haar verhaaltje voor gelezen. Ik heb er even wat gevoed. En ik wil haar gaan neerleggen. Ik loop altijd een gridje met haar heen en weer. Op mijn arm. En dan zing ik altijd. Ik weet niet, kennen jullie dat liedje van Nijntje een lief klein konijntje, weet je wel. Jef heeft er ooit een beetje opgevormd tot Lily, mijn allerliefste meisje. Lily het allermooiste meisje. Nou, dat is een beetje Lily's liedje geworden. Dus wat ik dus standaard doe, dit is gewoon het bedritueel. Ik zing altijd drie, vier keer heb ik haar op de arm. Zing ik Lily, mijn allerliefste meisje. Weet je zo. En ik ben al aan het zingen. En ik wil haar neerleggen en die speen valt uit in het donker. Ik wil die oprapen, ik kan hem niet vinden. Dus ik leg haar neer. Zij begint te huilen. Ik ben die speen nog steeds aan het zoeken. En ik merkte al in alles in mijn lijf dat na die nacht, dat dit de druppel was. Dit was de druppel. Dit was gewoon de overprikkelingsdruppel. Dat ik dacht, wat een piepsoi. Wat een piepszooi. En ik merk mijn hele lijf staat op tilelt. En het is gewoon letterlijk de emmer die druppel die de emmer doet overloop. Gewoon helemaal overprikkeld in één keer. En ik denk meteen, ik had naar buiten gemoeden. Ik had dit niet moeten doen. Er bestaat altijd een kans dat Lily een keertje niet wil slapen, dat trek ik vandaag even niet. Of niet op dit moment, ik had het gewoon meteen naar buiten moeten gaan. Dat is wat ik aan het doen. En mijn hele systeem, dan komt dat ego op zetten en dan komt het onderbewustzijn. En je oude manier van denken, dat gaat en ik zo. Weet je wel, echt zo'n bom dat ontploft. Heb ik ook nog steeds. Dus wil je daar meenemen? I react to. Dus echt in alles. Ik begin te huilen. Ik merk dat ik tegen jullie zeggen: Lily, ga naar alsjeblieft slapen, meisje. Mama trekt het eventjes niet meer. Echt letterlijk, zo zit ik naast haar. Het was gewoon echt even klaar. En zij merkt dat natuurlijk ook. Want ik weet, zij de coreatie tegen mij. Dit werkt natuurlijk voor een meter. Ik kijk naar de babyphone of die al aanstaat dat Jef er weer is, dat ik Jef kan roepen. Nee, ook niet. Dus ik weet, ik moet het zelf fixen. Dus ik heb letterlijk net janken. Met Lily door de kamer gelopen en gezegd. En het was me te veel. Interessant, wat ik daar wel doe, is dat ik op dat moment. En daar wil ik jullie in meenemen. Want het is ook. Ik ga niet presenteren dat ik dit perfect doe alles behalve. Maar wat ik hierin wil meenemen. En het verhaal wat ik nu vertel en wat er gaat komen, is dat er zo'n massgroei heeft plaatsgevonden in hoe ik dit oplos. En dat het dus normaal is dat je reageert. Ik ga zo meteen nog meer reageren. Dan Bijf ga ik jullie ook even meenemen. Het is normaal dat je reageert, maar het gaat erom hoe je daarna reageert. Joe de Spensa zegt altijd, everybody reacts. I also react. But it's how you react after the reaction. Oké, dat dus. Dus op dat moment merk ik ook van, het is helemaal niet chill voor Lily. En het heeft niks met haar te maken, maar het wordt mij gewoon te veel. Dus ik zie wat er gebeurt. In plaats van dat ik in de tunnel meega, ik zie wat er gebeurt. Dus wat ik doe, ik heb haar letterlijk op de arm en ik zeg tegen haar. Al huilend, al snikend, zeg ik. Lieverd. Oh, mama bedoelt het niet zo. Het heeft niks met jou te maken. Maar het wordt me gewoon echt te veel. Even die nachten en nu dit erbij. En dat ik je nu ook nog in slaap moet gaan. Dat je zo verdrietig bent. Dat je zo helpt, mijn hele systeem, die kan het gewoon even niet meer dragen. Het heeft niks met jou te maken. Maar het wordt me gewoon echt even heel veel. Zo ben ik letterlijk met haar aan het praten. Ik zeg ook sorry tegen haar. Sorry lief, het heeft niks met jou te maken, maar het is echt te veel. Het is echt te veel. Weet je wel dat. Dus dit is ook al een stukje, als je het dan hebt over co-regulatie en ook over communicatie. Dat ik nu. Ik ga nu terugkijken en ik denk, oh ik ben zo blij dat ik dat heb gedaan. Want ik heb haar niet het gevoel gegeven dat het aan haar lag, dat het haar schuld was, dat het wel dat. Het mocht er zijn. Ik ging niet de perfecte moeder proberen uit te hangen die het allemaal altijd maar bij elkaar kon houden. Nee, ik was een mens die het gewoon, die eigenlijk gewoon compleet oververmoeid is, die dit gewoon even aangeeft en uitlegt. En zegt. Het gaat gewoon eventjes niet. Op een gegeven moment zij ontspant, ik leg haar neer, zij gaat slapen, ik ga naar beneden. En ik zeg letterlijk tegen Jef als ik binnenkom. En dit is ook weer een interessante. Ik merk dus dat ik. Ik voel me gewoon boos. Ik voel gewoon een soort raetje in mezelf. Ik voel me echt gewoon zo. Ik wil dingen kapot maken. Gewoon. Die overprikkeling. Dus gewoon even. Dus wat ik doe, ik weet dan ook van mezelf al. Ik heb letterlijk, toen de trap af ging, heb ik mezelf de vraag gesteld: hoe wil ik nu reageren? En hoe kan ik nu reageren? Wat ligt er binnen mijn mogelijkheden? Toen merkte ik al, nou, het ligt niet in mijn mogelijkheden om nu te zeggen. Lieverd, kunnen we het even over hebben? Zo, het ligt niet binnen mijn mogelijkheden. Ik ben over de zeik. Dus dat gaat het niet worden. Wat kan ik wel doen? Wat past het meeste bij hoe ik zou willen reageren? En dat is Jef aangeven dat dit niks met hem te maken heeft, maar dat ik me zo voel. Oké, dus ik kom naar beneden. Ik zeg tegen hem. Alles wat ik nu tegen jou ga zeggen. Neem het alsjeblieft. Niet persoonlijk. Ook de toon waarmee ik het mee doe. Ook de woorden die ik gebruik. Ik ben niet boos op jou. Het is gewoon echt even de situatie. En ik voel zoveel irritatie en zoveel boosheid. En zoveel machteloosheid in mij. Zoiet zei ik in ieder geval. Ik moest hem heel even stopzetten. Ik had even tegen liggen dat ik even moest opletten. Maakt ook even niet uit. Ik zei dus tegen je: ik voel zoveel. Dat in mij, weet je wel. Nou, prima. Ironie van het verhaal. Ik weet niet was op dat moment even televisie aan het kijken. Jef had dat meegekregen of zo. Oh, maar papa mag even televisie kijken. Dus je hebt had gezegd. Oké, mag even een kwartier televisie kijken. De ironie van het verhaal dat we dus niet hadden gedaan, schermtijd en dat hij altijd alsnog schermtijd had gehad, maakt het ook even niet uit. Ik was achteraf blij van. Daardoor kon ik even met Jef dat gesprek aan gaan. Maar goed, ik zei dus al, ik zei tegen hem wat er nu gaat gebeuren, weet je wel, het wordt me gewoon even te veel. Lily lag net de hele tijd het te huilen. Het lukte allemaal niet. Alles in mijn systeem ging even in de ankers dat. Dus ik ging dat eerst tegen hem zeggen. Daarna zei ik, maar wat een kut idee. Wat een kut idee om mijn Lily naar bed te laten brengen. Letterlijk, dan stond ik thuis zo. Wat een kut idee. Ik zei het tegen, ik gaf toch aan dat ik eigenlijk gewoon wou lopen. En dan weet je wat dan gaat die scherm tijd voor terwijl die nu ook op voor een televisie zit. Wat een kut idee. Ik leg alleen maar wat een kut idee. Ik kan er nu om lachen. Maar nogmaals om jullie mee te geven, mij wordt het dan ook even te veel. Maar ik ben me daarvan bewust. Maar tegelijkertijd ga ik me niet pushen om dan in één keer de perfecte calm in collected te zijn. Nee, maar ik leg het uit. Ik geef aan, dit is wat er nu bij mij gebeurt, heeft niks met jou te maken, maar ik moet er uit dat. Ik zeg dat tegen je F die gaat in stilteren, ontvangt hij dit allemaal voor mij. En het grappige is ook dat ik op een gegeven moment merk als ik dat dan aan het eigenlijk alles eruit aan het gooien ben. Want dat is het. En dat mag ook. De emotie mag eruit. Ik ben zo anti-emoties dan maar tegenhouden dat je nooit mag reageren, inderdaad. Laat het er maar even uit. Ik voelde zoveel boosheid. Het interessante was, want eerst was ik dus tussen haakjes boos op Jef. Want hij had niet gezegd van nee, liever, ga maar naar buiten. Ik doe Kunden wel naar bed brengen, of Lilibel naar bed brengen. Laam maar even schermtijd. Ga jij maar even je ding doen. Dat is eigenlijk wat ik het liefst had gewild, heeft hij op dat moment niet gedaan. Begrijp ik ook vanuit zijn perspectief. En ik had dan ook kunnen zeggen, dat is een persoonlijk leiderschap. Lieverd, dit zeg je nu wel, maar ik heb dit gewoon echt even nodig. Ik ga even put ik mijn foot down. Ik ga nu lopen. Dit is wat we gaan doen. Heb ik niet gedaan. Omdat het verliesgedrag in mij dat ik dacht. Nee, weet je wel, oké, prima. Dit is beter voor het hele gezin, laat ik hem even zo doen. Lesson learned it again, gebeurt mij dus ook nog af en toe. Maar het interessante is, en daar ben ik dus nu heel trots op, dat ik die verantwoordelijkheid wel pakte. Dus dat ik niet zeg van het is allemaal jouw schuld. Nee, wat ik tegen hem heb gezegd is, de volgende keer dat je dit bemerkt dat ik echt over de zijk ben, wil je me dan helpen? Want ik merk dat ik snel terugschiet in dat priesgedrag. Dat ik dan zoiets heb van, oh nee, maar het is beter voor kunnen en beter voor dan. Maar jij merkt dat ik echt overprikkeld ben en ik geef aan, dit is wat ik eigenlijk wil. Neem me dan bij de hand en zeg, jij gaat nu naar buiten, jij gaat nu lopen, want dat is wat je nodig hebt. En als ik dan zeg, nee, nee, maar kun je gechaamd zijn. Kamelin schelen, je gaat nu naar buiten. Kom, lopen. Dat is wat dan werkt bij mij, dat weet ik. Toen zei hij ook van hé, ja, dat had ik inderdaad beter kunnen doen, maar omdat jij zei van nee, het is prima zo. Dacht ik, het is prima zo. Dat begrijp ik ook van zijn kant. Dus dat was al heel erg fijn. Dat ik ook dat stukje bij mij neer kon leggen van hé, maar ik ben ook niet duidelijk geweest en dat is wat ik wil. Ik heb ook gezegd van dit en dit. En ik vraag hem, wil je dan in het vervolg daar nog beter op letten? In plaats van ja, maar ik zei toch eigenlijk dat ik dat wel wou. En dan ga jij tegen mij zeggen dat ik dat niet maag. En bla. En alles goed bij hem leggen. Nee, ik had het ook anders kunnen doen. Wat er dus ook naar boven kwam, wat interessant was, eerst dus voel je je een soort boosheid richting Jef, dat hij dat dan eigenlijk al moet doen, blablabla. Maar eigenlijk ben ik gewoon boos op mezelf. En dat is een interessante. Weer innerlijk werk. Ik neem jullie helemaal mee in mijn proces. Weer inlijk werk. Dat ik op een gegeven moment merk van, ik ben boos op mezelf. Want vanochtend zit ik niet gezellig aan de keukentafel. Vervolgens ben ik de hele nacht lief tegen Lily en dan ga ik net wel boos tegen haar doen. En dan echt serieus dat ze gedachten hebben. Wat een piepmoeder ben jij dan? Weet je wel dat. Dat is echt even zo'n flits. En ik weet dat het niet de waarheid is. Ik weet dat het ego is. Ik weet dat het dan onderbewustzijn is. Op dat moment komt er even zo'n flits daar naar boven heen. Ik ben eigenlijk nogmaals gewoon boos op mezelf. Dat ik punt één zo reageer, dat ik het niet bij elkaar kan houden. Dat ik het niet goed genoeg doe, komt weer een patroon. Zien jullie wat er gebeurt? En dat ga ik dan. Het interessante is, ik ga hem dan wel echt daarop analyseren. En ik ga trouwens nog een stukje langs ze hoor. Dus ik hoop dat 20 oké is. Maar dat dus. Als het een beetje rommelig is, sorry. Ik heb slecht geslaapsen hoort. Maar ik geef dat dus ook aan bij je. Ik geef het aan. Maar ik laat de reactie er wel zijn. Daar gaat het heel erg om. Ik laat de reactie er zijn. Ik ga die emotie niet opkroppen. Maar ik geef meteen aan, het ligt niet bij jou, het ligt bij mij, zou je me kunnen helpen? Ik heb ook gezegd, had het wel fijn gevonden als je dat even voor mij had gedaan. Maar ik weet ook dat ik mijn dingen daarin heb kunnen aangeven. En ik ben dan ook gewoon boos op mezelf dat ik dat dan niet heb gedaan. Weet je dat een soort. Het is een samen iets. En op een gegeven moment, Jef die geeft mij ook nog een knuffel en hij zegt: Dan ga dan nu even wandelen. Dan kon ik niet wandelen. Ik kom nog in die emotie. Oké, ga ik op je thee maken. En hij laat me ook gewoon even. Op een gegeven moment ga ik zitten. En dan merk ik, oké, het is er uit. Ik word weer kalmer. Het is oké. Ik drink meteen even op. En Jef zegt tegen mij, volgens mij is het echt een heel goed idee dat je even gaat wandelen. Volgens mij is het echt even een goed idee. We maken een plannetje dat ik nog even de dingen kan doen wat ik fijn vind, maar ik blijf dan ooit. Dat ik even weer mijn rust kan krijgen. En het is oké. En ik praat daarna ook nog met hem over, dat ik nogmaals, wat ik net ook tegen Jill's zei, nog een keer aangeef van hey, de volgende keer dat je hem merkt, zou je me dan willen helpen? Want ik merk dat ik dan toch weer terug wil in een soort plees, omdat ik het goed wil doen voor jullie, Jeff heeft mij ooit een compliment gegeven, dat is echt al, ik denk al tien jaar geleden, en dat geldt nog steeds, Jeff die zegt, een van de mooiste dingen aan jou, en dat is meteen jouw grootste valkeil, een van de mooiste dingen aan jou is dat ik altijd bij je zie dat jij onvoorwaardelijk, het belang van iemand anders, of het geluk van iemand anders, of geluk niet eens, maar iemand anders gewoon in zich heel onvoorwaardelijk vanuit de liefde die je voelt voor die persoon, of dat hij dat nou was toen, of een vriendin, in dit geval nu, mijn coaching, dat ook een soort liefde wat ik daarvoor voel, onvoorwaardelijk hun welzijn soms bol via jezelf kan stellen. Maar daar komt hij, dat is ook meteen de dark side ervan. Er zijn situaties waarin ik mezelf daarin kom voorbij lopen. En dat gaat steeds beter. Dat is echt gewoon, daar ben ik net zo niet gegroeid de afgelopen jaren. Maar dat is wel op de momenten dat ik moe ben, dat ik stress van heb, dat soort dingen, dat ik er sneller in terugval. En de stol is nu bijvoorbeeld ook. En dat zei ik ook tegen hem van weet je, dat komt er dan naar boven. En die zou mij gewoon zo helpen als je op dat moment ziet dat ik inderdaad aan het vriend ben en ziet dat ik wat anders nodig heb. En dan een beetje met tela af zegt: nee, dit is wel hoe we het gaan doen. En je gaat nu gewoon voor dit is nu wat goed is voor jou. Wat goed is voor Quin en dat soort dingen, bijvoorbeeld met die schermtijd, dat is eventjes, weet je, jij zet Quin altijd voorop. Nu, nu jij eventjes dat. En zei hij ook, ja, dat snap ik helemaal. En ook een note to zelf weer van hé, ik mag gewoon daarin, als ik merk, dit is echt wat ik nodig heb dat aangeven. Want dan was ik meteen ga wandelen, was ik rustiger worden, was het allemaal niet gebeurd. En nogmaals, ik vind het ook niet erg dat het is gebeurd. Als ik nu terugkijk, denk ik, oké, dit is weer zo leerzaam. Dit mag eens zijn, je bent mens. Het leven gaat niet perfect. Het gaat erom, en dat is dan ook hè, dat zinnetje, het geeft niet dat je reageert. Het gaat erom hoe je reageert na de reactie. En dat is dan wel iets als ik nu terugreflecteer. Want ik was ook net, ik was aan het wandelen en toen dacht ik, wat wil ik? Wil ik een podcast luisteren, wil ik niks doen. Toen dacht ik, nee, weet je, je gaat een podcast opnemen. En dat voelt dan heel gek. Want ik denk van nee, tijd van jezelf en dat soort dingen. Maar het is voor mij ook een stukje helen daarin. Hoe gek het ook klinkt, maar ik kan trots op mezelf zijn in een situatie van net. Terwijl er zoveel aspecten zijn, die ik eigenlijk niet wil zijn. Dus het overemotioneel even, het boos doen, even het alles eruit komt. Dat is niet wie ik wil zijn. Maar tegelijkertijd ben ik trots op mezelf, dat ik mezelf kan toestaan dat het oké is om soms even iemand te zijn die je niet wilt zijn. En dat ik hem heel snel. Want het is nu letterlijk, als ik dit opneem, het is nu 12 uur. Nou, dat is echt binnen een uur is dit eigenlijk opgelost. En daar kan ik dan super trots op zijn. Dat ik dus zeg van oké, ik kan iemand zijn die ik niet wil zijn, maar ik kan hem zo snel, de reaction after reaction, weer terugbrengen naar wie ik wel wil zijn. En ook mijn eigen draagkaren kennen. Want ik zei, toen ik in die trap naar beneden ging, wie wil ik zijn? En wie kan ik zijn? Kan ik nu iemand zijn die helemaal blablabla. En ik denk ook nogmaals dat het niet gezond is. Want ik voel heel veel boosheid. Diep down, eigenlijk naar mezelf hè. Ik voel heel veel boosheid op de situatie. Ergens even op Jef. Maar eigenlijk gewoon op mezelf. Dat. En dat uitlaten en dan vervolgens liefdevol naar jezelf kunnen zijn. Compassie voor jezelf kunnen hebben. Je bent mens, je reageert. Maar hou het wel bij jezelf. Probeer daar in de verantwoordelijkheid te houden. Ga het niet afreageren op Jef. Maar reageer met Jef en geef hem aan dat het niet aan hem ligt, zodat hij jou ook weer kan helpen. Want daardoor, heel eerlijk, Jef reageerde perfect van deze situatie. Perfect. Hij liet me mijn ding doen, hij luisteren, gaf een knuffel, dat soort dingetjes. Maar waarom is dit? En dit is ook een hele interessante. Omdat hij die ruimte ook kreeg van mij. Dat zei hij net ook. Hij zei eigenlijk, ik ben heel trots op die zegt hij. Want ik zei tegen, dankjewel dat je reageerde. Hij zei, ja, maar dat komt jij zo deed. Hij zei, ondanks dat je eventjes een koekoek dat zeg maar. Hij zegt maar dat komt omdat jij meteen aangaf. Het ligt niet bij jou. Dit is wat er nu gaat gebeuren. Maar het komt er even uit. Hij zegt, maar daardoor wist ik oké. Hij zijn ego voelt zich op dat moment niet aangesproken. Hij heeft niet zoiets van, oh, ik doe alles fout en het liggen allemaal mijn ene waar komt dit vandaan. En ik moet dit nu oplossen, maar dan willen we altijd meteen alles oplossen. Hij hoeft het niet op te lossen. Het enige was dat het uitkwam en dat ik even moest huilen en dat ik even boos was en dat ik even allemaal emoties voelde en dat het ruim moest. En dat is het ook, weet je wel. Aan de ene kant, op de eerste plaats eigenlijk waanzinnig dankbaar dat Jef dan ook zo kan reageren. Dat is ook het werk wat wij samen in de relatie hebben gedaan. En waanzinnig trots op hem, nogmaals, dat hij dat werk heeft gedaan en dat hij dat dan nu ook zo kan. En tegelijkertijd ook heel trots op mezelf. Dat ik in al die ruis een soort zelfcoaching nog kan doen op dat moment. Een soort. Wat ik zeg, de reactie na de reactie wel zelf weer beslist. En zelfs in de reactie ja een soort helikopterview kan plaatsen. Dus nogmaals, vind ik het leuk dat ik zo reageer wil, is dit wie ik wil zijn? Nee, tuurlijk niet. Maar ik wil jullie er ook in meenemen, nogmaals, dat het zo. Het is menselijk, als je een keer heel veel stress hebt, als er heel veel gebeurt, als je heel slecht slaapt. Ik weet, ik coa heel veel vrouwen. Ik weet hoeveel vrouwen zijn die kindjes hebben die ze soms s'nachts wakker houden. Laatst nog met echt een. Ik weet dat ze een podcast luisteren. Dus ze weet dat ik het over haar heb, die mij ook een berichtje stuurde van. Ook met haar tweede kindje van. Oh, Marije. Soms denk ik echt, wanneer houdt het op? Dus ik kan me daar heel goed in plaatsen. Ik weet dat er meerdere zijn die dit hebben. Maar wat het ook is, ook al heb je geen kindjes of oudere kindjes of wat dan ook. Op het moment dat jouw systeem dat het een overlood is, of dat jij jezelf een keer voorbij hebt gelopen, of wat dan ook, is het zo normaal dat je gewoon reageert. Dat er iets uitkomt, dat die emotie eruit komt en laat hij er ook uit. Ik denk dat het zo belangrijk is, laat hij er ook uit. Ook al is het boosheid, ook al is het net. Ik heb net volgens mij, dat had ik, oh ja, mijn trui, mijn trui op de grond gegooid. Weet je wel, laat het er maar even uit. Want vanuit daar zit eruit. Oké, zakken, wat is er nu daadwerkelijk aan de hand? Ik heb in het grappige. En in Pouwe heb ik de treifases van veerkrachtig falen. En dit is echt letterlijk. Eigenlijk hoe ik dit nu ook heb opgelost, is ook letterlijk wat we daar doen. Alleen dan kun je hem helemaal op jezelf personaliseren, maar dit is letterlijk wat we doen in die fase. E motie te laten zijn, jezelf de juiste vraag kunnen stellen. Dat. En dat vind ik heel mooi dat ik hem onbewust kan toepassen, ik denk daar nu in één keer aan. Dus daar wil ik jullie even meenemen. Het moraal van het verhaal. Het is helemaal om te reageren als het je teveel wordt. Het is heel normaal dat je je systeem soms een overload krijgt, dat je brein gewoon even ontploft door een bepaalde situatie. Er is niemand die nooit reageert, zelfs Dr. Joe Despensa is echt een van de leading experts on brain science. Hij zegt ook, I also react, zegt hij dan altijd. Iedereen reageert wel eens. Trust me on this one. Ook de mensen waarvan jij denkt dat ze niet reageren. Ze reageer. Maar het gaat erom hoe je reageert daarna. Want vroeger hadden Jev en ik nu de hele dag ruzie gehad. Omdat ik waarschijnlijk alles op zijn bordje had gegooid, hij zich aangevallen voelde en terecht weer heel veel mijn bordje had gegooid, blaadiblabla. Nu is het letterlijk, hebben we het super liefdevol met z'n tweeën kunnen oplossen, terwijl ik wel mijn emotie heb kunnen uiten. En dat is wel iets waar ik fucking trots op ben. En waar ik net nog even in die darkzone, zeg maar, heel boos op mezelf als ben je nou van moeder, dat ik nu alweer kan zeggen. Nee, wacht even. Dat stemmetje. Dat was niet de waarheid. Dat is even mijn onderbewustzijn die even zegt: hallo, we gaan alle bosjes daarboven gooien. Want je bent nu even helemaal in een soort overlevingsmodus. Reageert het echt het kleine meisje in mij die gewoon even stamvoetend helemaal. Weet je dat? En dat zie ik nu. En vanuit daar. Kan ik weer dit? En vanuit daar neem ik nu een podcast op. En neem ik jullie daarmee? Durf ik weer kwetsbij te zijn? Durf ik de proces te delen. En dat is wel iets. Als je dan hebt over groei. Dit is ook zo. Want ik hoop niet dat het nu klinkt als zo. Kijk, mij nou. Want dat bedoel ik helemaal niet. Ik bedoel het juist heel erg van. Ik heb dat in de eerdere podcast heel veel gedeeld. 0 tot met 100. Ik denk idee of jullie hebt geluisterd. Maar vroeger was ik echt juist een spicy little thing. Ik reageerde dan, maar ik kon daar echt dagen in blijven in die reactie. En dan kon ik ook echt schreeuwen en dingen. En dat was net niet eens. Dan is het gewoon huilendje stemverheffing. Ik denk dat jullie wel begrijpen. Ik bedoel. Dat gewoon vanuit echt zo'n emotionele reactie. Maar vroeger was het echt boos boos kunnen schreeuwen. Weet je wel dat gebeurt niet eens meer. En wat ik daar alleen maar in wil meegeven en daarom jullie daar ook zo in wil meenemen, dat je. Dat je nogmaals, dat vind ik heel belangrijk, dat je het gevoel hebt nu, het is normaal dat je soms reageert. Je hoeft niet perfect te zijn, het gaat niet om perfect zijn. Maar in het reageren en de reactie daarna is iets wat je kan trainen. Als ik kan gaan van. Nou, echt loco loco vroeger. Zeg maar of loco. Ik maak er nu een grapje van. Maar echt schreeuw en wild worden. En daar totaal mijn emoties niet onder controle hebben. Eigenlijk naar nu mijn emoties er durven te laten zijn. Goede communicatie, helikopterview. Als ik daar kijk naar mijn eigen groei in de afgelopen jaren, dan denk ik echt wauw, die ben ik zo trots op. En tegelijkertijd denk ik dan, als ik dat kan met waar ik vandaan kan, dan kunnen andere mensen dit ook. Andere dames dit ook. Dat weet ik duizend procent zeker. Want ik had vroeger heel erg de identiteit voor mezelf. Ik ben nou eenmaal iemand die gaat schreeuwen. Ik ben nou iemand die dat niet kan. Ik heb heftige situaties in mijn jeugd daarin meegemaakt waarin ik echt. Als ik ging schreeuwen, bepaalde. Ik wil daar niet te veel van uitweiden, maar bepaalde labels kreeg, die niet heel prettig waren. Dus ik had ook echt die identiteit. Van jij bent nou iemand die schreeuwt en daarmee ben jij een, ik ga die labels niet echt benoemen, dat vind ik ook niet prettig, maar daarmee ben jij een slecht iets, laat ik het daarop houden. Daar zet echt een soort name calling achter. Die situaties heb ik meegemaakt. En nogmaals, het was zo verwoven met mijn identiteit om iemand te zijn die hier helemaal niet mee om kon gaan. En als ik dan kijk naar hoe rustig ik nu ben, überhaupt dat ik in die nachten rustig kan blijven, alweer groeit ten opzichte van toen met Quinn. En dat ik nu dit op deze manier kan oplossen. En dan er zelfs een podcast na het af kan opnemen, dan kan ik echt denken, wauw, daar ben ik nogmaals zo trots op. En dat is zo'n teken dat als ik dit kan, met het sterke, sterke, sterke label dat ik voor mezelf had en die sterke identiteit die ik had, dan kan iedereen dit. Dan kan echt iedereen dit. Alleen je mag en moet misschien wel jezelf gaan gunnen. En je moet zelfs als je het wil bereiken, laat ik het daarop houden. Om dat innerlijk werk te gaan doen. Om die rust in jezelf te gaan vinden. Om jezelf aan te leren, de juiste vragen te stellen op de juiste momenten. Om jezelf te gaan oefenen. Of wij is het oefenen, oefenen, oefenen geweest. Om te oefenen met de juiste tools. Om wellicht gespiegeld te worden. Heel veel dames, die hebben er gewoon ook heel veel aan om daar daadwerkelijk op gecoacht te worden bijvoorbeeld. Dat de patronen die je zelf niet ziet, dat iemand anders die naar boven kan halen vanuit liefde en kan zeggen. Oké, maar dit is het patroon en dit is de tool of dit is de manier waarop je hem kan wijzigen. Maar dat is wel iets wat je zelf mag gaan gunnen. Maar ik hoop dat je vooral los daarvan. Jullie weten altijd als je zoiets hebt van I need your help. Je bent welkom, Stuman DM, je bent super welkom in empower. Want dat is echt empower is de blauwdruk, hoe ik dit heb bereikt. 100% zo dankbaar voor. Maar los daarvan hoop ik dat deze podcast je gewoon zoveel inspiratie geeft en zoveel rust ook, dat het nogmaals normaal is dat je zo reageert, maar dat het hele proces daarna op te lossen valt. Dat er een andere versie van jou mogelijk is. Misschien reageer jij wel op een heel andere manier. Misschien sluit je jezelf heel erg af of weet ik veel. Maar wat het ook is, wat de reactie na de reactie ook is, wat nu misschien niet fijn is, of dat je op dat moment niet kan omgaan met die emoties. Maar het maakt even niet uit de podcast heel lang. Maar wat het ook is, wat daarna gebeurt, alles waar jij je niet comfortabel bij voelt en alles wat jij zou willen veranderen als persoon. Dat kan. Je kan je complete identiteit veranderen. Je kan een compleet ander persoon worden op dit vlak. Dat is mogelijk. Als ik dat kon, kan jij dat ook. Dat is wat ik wil meegeven. Dus alle laatste. Normaal dat je reageert. En de reactie na de reactie: dat is iets waar jij heel veel invloed op hebt. En misschien nu niet door hebt als jij jezelf de tijd en de kans gunt om dat te wijzigen. En dat is wat ik je vandaag wil meegeven. Oké, voordat ik nog een keer een herhaling val, ik ben ook bijna weer thuis. Ik ben lekker bij ons strandje. Het is echt heerlijk weer. Ik lop in mijn t-shirtje weer te podcasten. En ik ga lekker naar mijn zinnetje en lekker even knuffelen met hen allemaal. Want ik hou toch zoveel van ze. En we gaan er hele fijne zaterdag van maken. En ik hoop jij ook. Tot de volgende doei.