Weg van jezelf

“Van niks doen wordt niemand beter”, met Bas Tomassen, directievoorzitter Zorg van de Zaak

• Season 1 • Episode 4

Share episode

Voor Bas Tomassen is iedereen sterker aan het werk een missie en niet alleen omdat hij directievoorzitter is van de grootste bedrijfsgezondheidsdienst (arbodienst) van Nederland, Zorg van de Zaak.

In zijn loopbaan en privéleven is hij meerdere keren met zijn neus op de feiten gedrukt: gezond blijven werken is van levensbelang. De eerste keer al op een leeftijd van 16 jaar oud, toen zijn vader arbeidsongeschikt werd en hij van dichtbij zag wat ‘niet meer meedoen’ voor het welzijn van een mens en voor hun gezin betekende.

Toch waren er onder andere een eenzijdig auto-ongeval en een hartritmestoornis voor nodig om te blijven beseffen dat hard, gepassioneerd, enthousiast werken een keerzijde heeft. En hoewel zijn cardioloog zich hoofdschuddend afvraagt waarom, loopt Bas samen met zijn vrouw elk jaar een marathon.

Mooie inzichten van Bas

  • Actief deelnemen aan de samenleving houdt mensen fit
  • Je bent meer dan een verzameling botten en spieren, plezier en geluk in je leven is ook gezondheid
  • Van niks doen wordt niemand beter, geef je dus over aan die eerste stap want het brengt je altijd ergens anders


Bas Tomassen
Bas Tomassen is directievoorzitter van de grootste arbo-dienstverlener van Nederland, Zorg van de Zaak. Na zijn opleiding HTS aan de Haagse Hogeschool stortte hij zich enthousiast op zijn carrière met als gevolg dat hij zichzelf regelmatig is tegengekomen. 

Weg van jezelf is een podcast geproduceerd door Reinoud Prins en Tom Kienhuis, oprichters van Liberi Coaching, in samenwerking met Zorg van de Zaak (opname), Revolte Studio (beelddesign en muziek) en Noisy Media (podcastmanagement).

Houding. De herinnering die ik heb als de meest confronterende is zeg maar in zo'n beetje mijn derde of vierde jaar in mijn eerste baan dat ik om twee uur s'nachts met mijn auto op een vluchtheuvel stond, omdat ik eigenlijk die dag toch wel intensief had gewerkt. Je had gewerkt tot twee uur s'nachts. Mijn vader is op de leeftijd die ik nu heb arbeidsongeschikt geraakt. Ik was in die tijd denk ik een jaar of 16, 17. Wat ik daarin wel heb gezien is dat op het moment dat mensen inactief raken, dus eigenlijk niet meer meedoen, dat dat een grote invloed heeft op het welbevinden van iemand, maar ook op het gezin daaromheen. Kandidaan. Welkom bij de vierde aflevering van de Weg van Jezelf podcast. De podcast over je eigen weg vinden en wat anderen daarvan kunnen leren. Vandaag heb ik Bas Thomassen, netwerkdirecteur van Zorg van de Zaak, de grootste Arbodieschverlener van Nederland, te gast. En Libri is al sinds het begin van dit jaar onderdeel van Zorg van de Zaak. Ik heb me echt afgevraagd van op welke manier is Bas nou weg van zichzelf. En gelukkig was hij bereid om in onze podcast te verschijnen zodat ik hem het hemd van het lijf kan vragen. Bas, dank je wel dat je er bent. Leuk om hier te zijn. Ja. Hé, dan duik ik ook gewoon gelijk een beetje de diepte in. Zo heb ik je leren kennen. Ja, precies. Laat er geen gras over groeien. Een weg van jezelf Bas. Was er ooit een moment in je leven dat je weg was van een stuk van jezelf dat je misschien te kort deed doordat je er iets niet ervaart of ergens niet bij komt wat wel wezenlijk een onderdeel van jou is. Ja, ik zou zeggen van wel. Maar ik zou je toch eerst nog even een compliment willen geven over de naam van die podcast, Weg van Jezelf, juist door de meervoudigheid van de betekenis die je eraan kunt geven. Want ja, iets kan goed zijn en tegelijkertijd ook minder goede kanten in zich herbergen. En Dat gaat dus ook bij weg van jezelf. Je kunt jezelf verliezen en je kunt ook eigenlijk heel erg blij zijn met jezelf over iets. Het is eigenlijk wel heel mooi dat je daar nu eigenlijk in een podcast aandacht aan besteedt. Ik vind dat een super initiatief. Als ik het op mezelf betrek, ik ben in 1992 gaan werken nadat ik een hts-opleiding had afgerond. En eigenlijk heb ik ontzettend veel plezier beleefd aan dat werk. Het merkte dat het me goed afging. Wat tegenwoordig al wel langer geduid wordt als bevlogenheid. Dus veel energie hebben voor iets, er erg betrokken bij zijn en ook super gemotiveerd. Dat heeft iets positiefs in zich, maar je kunt je dus ook verliezen in je werk. En ja, dat is mij wel eens overkomen en dat overkom je nog wel eens. Dat je zo opgaat in datgene waar je vol van bent. Dat je uiteindelijk ook gewoon iets minder oog hebt voor de andere dingen die ook belangrijk zijn. Dus dat je weg bent van iets waardoor je weg bent van jezelf. Ja, exact. En hoe ziet dat er dan uit? Hoe hebben die mensen om je heen dat gezien dat je weg was van jezelf? Nou, ik denk dat mensen om mij heen dan gewoon een enthousiaste druktemaker zien die gewoon volwezig is om iets te realiseren en daar met veel enthousiasme over praat. Wat ik ervaar is toch een soort van vlol van dit is gaaf en kijk eens waar het ons brengt en ik wil meer. De herinnering die ik heb als de meest confronterende is zeg maar in zo'n beetje mijn derde of vierde jaar in mijn eerste baan dat ik om twee uur s'nachts met mijn auto op een vluchtheuvel stond, omdat ik eigenlijk die dag toch wel te intensief had gewerkt en te lang. Je had gewerkt tot twee uur s'nachts? Ja, het werk moest nog even af. Het moest nog even af, tot twee uur s'nachts, in de auto... Naar huis en toen op de vluchtwevel. Was je in slaap gevallen? Ja, in ieder geval niet voldoende bij geest om op de weg te blijven rijden waar het zoals bedoeld was. Dat lijkt me wel een aardige wake-up call. Ja, dat was wel een wake-up call. Letterlijk eigenlijk. Ja, als je inderdaad in slaap was gevallen wel ja. Wat gebeurt dan? Je ontwaakt uit de onoplettendheid of uit de slaap op die vluchtheuvel. Zonder al te verouwen hoop ik. Ja, dat valt mee. Dan heb je gewoon schade aan je auto. Ik heb daar verder geen persoonlijk letsel aan over gehouden. Maar je schrikt wel van hoe kan dat nou eigenlijk gebeuren en waarom gebeurt dat nou. Dus de mateloosheid is dan te groot. Dus dat heeft mij wel het inzicht gebracht dat leren doseren wel belangrijk is. Zeker voor mensen die net beginnen met werken en eigenlijk in hun enthousiasme of ambitie soms toch teveel vragen van zichzelf. Dat gaat altijd 10 koste van wat anders. En voordat je op dat punt bent, voordat je op die vluchtheuvel verkeerd geparkeerd staat, is het waarschijnlijk een opbouw van hard werken. Dat was waarschijnlijk niet de eerste keer dat je tot nachts doorwerkte. Nee, dus daar waar ik toen werkte was dat eigenlijk wel... Daar werkte mensen die ook graag wilden presteren. En er was altijd werk. Dus als jij vroeg of je vinger opzakt, dan kon je lekker aan de gang. Dat had het voordeel dat je een enorme stijle leercurve had. Want je had echt een enorme bak ervaring in een hele korte tijd. Dus je groeit enorm snel. En dat smaakt gewoon naar meer. Daar moet je jezelf wel in de raad houden. En wat veranderde daarna? Wat heb je anders gedaan? Nou ja, zo bond heb ik het dus niet meer gemaakt. Dus wat mij duidelijk werd, is dat ik me daar toch had overeten in de verplichtingen die ik was aangegaan. Ik had teveel hooi op mijn vork genomen. Of ik had eigenlijk... Ik wilde te snel iets redden. Houding. En Door schade en schande heb ik meer gevoel gekregen bij hoe lang iets kan of moet duren waarbij ik zelf ook een factor van belang ben. Dus je kunt ergens in een abstracte zin een planning opmaken, maar daar maak je jezelf ook onderdeel van uit. En is het zo cognitief dat je kunt zeggen van die planning en ik maak er onderdeel van uit en ik kan het anders aanvliegen door mijn verstand te gebruiken? Misschien is er ook wel eerder een signaal geweest van je lijf dat misschien ben ik wel te moe om nu nog auto te rijden of... Nou ja, dat is niet... Dat heb ik dan in ieder geval genegeerd of zo niet gevoeld. Ik heb er dus die betekenis niet aan gegeven. Dus dan was de wil om iets af te maken groter dan toe te geven aan iets van... Joh, misschien moet je dit morgen afmaken. Is dat iets wat lastig is voor je om dat gevoel met je lijf te hebben om daar contact mee te maken? Ja, ik denk wel dat uiteindelijk mijn kop sterker is dan mijn lijf. Dus ik kan wel mijn lijf zich laten onderwerpen aan mijn vrouw. En duurt je lijf af en toe terug? Ja, zeker. Dus laat ik zeggen, los van een auto is een markerend moment voor mij geweest dat ik rond mijn veertigste op een zaterdagochtend met mijn zoon van drie jaar oud uit stilstand last van mijn hart kreeg. Dat is eigenlijk wel raar want ik ben eigenlijk ontspannen met mijn kind met de Playmobiel aan het spelen. Het is toch een beetje raar dat mijn hart daar van op slaat. Dus daar heb ik achteraf ook wel over nagedacht. Wat gebeurt er nu eigenlijk en waarom komt het nu naar buiten? Zo af en toe speelt dat wel op. Het gebeurt vaker dat je je hartklachten hebt? Ja, die zijn nu onder controle. Inmiddels heb ik daar een aantal keren ingrepen op gehad. Dus ik zou bijna zeggen dat dat nu achter me ligt, hoop ik. De laatste keer was eind vorig jaar. Dus dat gaat nu eigenlijk wel goed. En in dat soort momenten dat dat soort klachten zich lichamelijk eigenlijk aan je opdringen, want dat is dan heel heftig als je zo'n hartritmistoornis hebt. Is het dan makkelijk om daarbij te zijn? Ik merk dat het voor mijn omgeving soms lastiger is, omdat een hart best een vitaal orgaan is. Dus beter klopt dat gewoon maar zoals het wordt. Op de een of andere manier heb ik het eigenlijk wel als een technisch mankement gezien wat ook technisch verholpen kon worden. En dat is denk ik een versimpeling van de werkelijkheid. Maar Ik heb een zekere vaardigheid of voorkeur om wat modelmatig te kijken naar zaken en te structureren. En ook iets wat misschien niet gelukt is wat er eenvoudig is. Maar zo heb ik het wel weten te hanteren. Ik heb daar niet een angstbeleving bij. Wel een groot ongemak, omdat je kunt eigenlijk niet goed functioneren met een hartritmezoon. Je vertelde mij dat je wel eens een moment hebt gehad dat je in een zakelijk gesprek zat en dat je die hartritmestoornissen had. Dat je met een hartstrijd van 190 dat gesprek soort van oké zat te voeren, maar dat de persoon tegenover je kon zien aan de parels zweet op je hoofd. Ja, dat is natuurlijk belachelijk dat dat gebeurt, alleen ja, dus ja, dus Dat is eigenlijk wel weg van jezelf. Dan ontken je een situatie waar je aandacht aan moet besteden. Maar maakte ik op dat moment een keuze om iets anders nog belangrijker te vinden. Dat was dat gesprek wat mij dan weer een stap verder zou brengen. Dus dat maak ik mijn lichaam op dat moment ondergeschikt aan iets wat ik op dat moment belangrijker vind. En als je onverhoopst in deze podcast toch weer hartkloppingen krijgt, dan bukkel je even door naar het einde en dan kijk je dan weer... Ja, Omdat ik niet het idee heb dat ik dan meteen dood ga. Dus ik weet dat ik dan heel veel uren heb voordat er een kans is op een bloedpropje. En er is dan dus best wel wat tijd om nog wat te doen. Dus niet per se verstandig, maar ik denk dat het zo bij mij wel werkt. Dat de aard van het beestje blijft wel een beetje hetzelfde. Ja. Spijt hebben van dingen die je hebt gedaan is eigenlijk zonde van je energie. Het is al gebeurd. En hoe druk je er ook op maakt, Het verandert helemaal niks. Je kunt beter blij zijn met de ervaring die je hebt en jezelf voornemen om het de volgende keer anders te doen en daar je energie op te richten. Dan verander je wat. In plaats van achterom te kijken naar iets wat nooit meer zal veranderen. En nou ben je in je rol van netwerkdirecteur betrokken bij gezondheid. Mentaal, maar ook lichamelijk. Ik heb van jou begrepen dat je in je eigen omgeving ook hebt gezien dat als je te vroeg stil gaat zitten, dat dat ook niet per se betekent dat je gezond oud wordt. Dus in beweging blijven is misschien ook wel een thema geworden in je leven daardoor. Kun je daar wat over vertellen? Ja, nou ja, dus Ik ben onbezorgd opgegroeid in een mooi dorp aan de kust in een leuk gezin. Mijn vader is op de leeftijd die ik nu heb arbeidsongeschikt geraakt. Ik was in die tijd een jaar of 16 of 17. Wat ik daarin wel heb gezien is dat het moment dat mensen inactief raken, dus eigenlijk niet meer meedoen, dat dat een grote invloed heeft op het welbevinden van iemand, maar ook op het gezin daaromheen. Het heeft mij altijd wel een motivatie gegeven om op zoek te gaan naar oplossingen. Hoe je wel kan meedoen of iets kan realiseren. Het heeft mij ook wel gebracht dat ik niet makkelijk opgeef. Dus ik hou lang vol. Dat is wat het wel gegeven heeft. Want als je te veel tot rust komt, zou je daar ook maar zo heel snel minder vitaal van kunnen worden. Nou ja, wat je eigenlijk ziet is dat op het moment dat mensen inactief raken, dus niet meer werken, dan lijkt het erop alsof je ook sneller verouderd. Dus je gaat ook eigenlijk een gedrag zien als waren je gepensioneerd. De snelheid van geest wordt natuurlijk uitgedaagd omdat je wereld wordt kleiner. Dus ik denk dat het actief deelnemen aan de samenleving dat dat eigenlijk wel ook mensen fit houdt. Het maakt ook dat je een dagritme hebt, houvast hebt, dat je jezelf verzorgt, dat er ook een reden is om dingen op te pakken. Dus ja, dat is wat mij wel een motivatie geeft in het werk wat ik doe. En hoe oud was je vader toen hij thuis kwam te zitten? Ja, zo rond mijn leeftijd nu, dus 54 denk ik. Dus vanaf hier gaat het anders en jij gaat gewoon door de 70's. Ja, ik kan mijzelf nu nog niet goed voorstellen dat ik niet zou werken, omdat ik ontzettend veel plezier beleef daaraan. Ik wil graag bijdragen aan het aanpakken van zaken die beter kunnen. Daar word ik blij van. Mooi, dan gaan we naar de tweede betekenis van weg van jezelf. Even helemaal naar de andere kant van de medaille. Op wat voor manier ben je weg van jezelf in de zin Dat je jezelf hartstikke leuk vindt, hartstikke gaaf vindt, hartstikke bijzonder vindt, dat je trots bent op jezelf. Ja, wat ik wel heb geleerd is dat ik heb wel geleerd om te nuanceren. Ik denk dat ik gezegend ben met een zekere positiviteit of een optimistische kijk op zaken. Er is heel veel mogelijk als je je daarvoor inzet. En soms lukken dingen niet. Dan moet je weer wat anders proberen. Ik geloof ook niet echt in verkeerde beslissingen. Ik denk alleen dat sommige beslissingen vrij snel gevolgd worden door een volgende beslissing. Ik ben heel blij dat me dat gegeven is. Wat ik zelf mooi vond, is dat ik toen ik uiteindelijk dus vlak voordat ik die hartritmenstoornissen kreeg mijn eigen bedrijf startte met mijn compugnon. Toen had ik echt wel iets te veel aandacht voor mijn werk alleen. Dus Ik had niet echt voldoende oog voor wat ik allemaal had. Ik was niet echt sportief. En mijn compugoon, Dees Rewieper, die zei op een gegeven moment van ja weet je, nou ben jij directeur van een medisch expertisecentrum. Er zit een vent voor me van 106 kilo. Die werkt eigenlijk alleen maar. Vind jij jezelf nou geloofwaardig als je kijkt naar onze producten en diensten? Dus kan je niet toch een beetje beter voor jezelf zorgen? En gek genoeg was dat toch best wel een eien opener. En ik ben toen stap voor stap iets gaan zoeken van wat is dat dan. En dat is bij mij uiteindelijk hardlopen geworden. En daar heb ik eigenlijk wel plezier aan gehad. En ik merkte eigenlijk dat doordat ik de behoefte had om wat sportiever te worden, dat ik ook meer ging opletten op wat eet je nou eigenlijk en wanneer eet je en dat ik daardoor toch een betere balans kon vinden in datgene waar ik mijn aandacht aan besteedde op het werk maar dat er ook voldoende aandacht was voor mezelf, voor het bewegen. En grappig genoeg ook wel meer aandacht voor mijn gezin. Terwijl ik ook merkte dat er daar niks slechter van werd. Het is niet zo dat het werk daardoor niet afkwam. Het lukte toch nog om nog betere prioriteiten te stellen, om nog meer focus aan te brengen, om het toch nog beter te organiseren. En daar ben ik wel trots op, dat ik eigenlijk door die jaren heen van een vet met een waardeloze conditie, maar wel veel uithoudingsvermogen in zijn werk, dat uithoudingsvermogen toch ook in sportiviteit heb gevonden. Ik weet nog goed dat ik in 2015 in mijn ogen op een sportief hoogtepunt was. Ik dacht dat ik het niet zou verzilveren. Ik ben met mijn vrouw toen de marathon van New York heb gelopen. Want ik dacht even, als je toch een marathon hebt gelopen, dan ben je toch wel een grote. Ik doe het je niet na. Nee. Nou, dus daar heb ik hard voor getraind. En ja, dat was eigenlijk zo'n fantastische ervaring die ook wel naar meer gesmaakt heeft. Dat is eigenlijk niet meer van mijn pad gegaan. Ik loop eigenlijk elk jaar met mijn vrouw zo'n marathon. Dat maakt ook dat ik eigenlijk alle dagen en elke week een reden heb om te blijven bewegen. Dus dat houdt mij ook fit. Ik ben er wel tevreden over dat ik met een drukke baan toch ook voldoende aandacht heb om goed voor mezelf te zorgen. En ik merk ook dat ik daardoor ook gewoon beter presteer en functioneer. Hoeveel uur loop je per week? Dat valt mee. Ik denk dat dat een uur of drie, vier is. Het varieert een beetje als ik in training ben na een marathon. In de drie maanden voorafgaand ga je wat meer intensiever lopen. Dan heb je met name de langere duurlopen. In mijn geval is dat op zondag. Dus dan is het 20, 24, 28 tot een keer 32 kilometer. Dus dat zijn wel de langere lopen. Door de week heb ik alle dagen een kilometer of drie, vier, dus dat is een klein halfuurtje. Of twee keer in de week wat verder, dus een klein uurtje. Dus dat is het ongeveer. En je hebt ondertussen een allemetisch gelopen? Ja, er zijn in de wereld zes grote marathons. Daar moet ik altijd wel om lachen, want dat is natuurlijk ook een commercieel gebbetje van Ebbert. Maar inderdaad, afgelopen april heb ik Bosten als laatste afsluitende van de zes grote marathons gelopen. En dat was overigens omdat ik het jaar daarvoor hem niet kon lopen vanwege die hartklachten. En misschien had je hem dit keer ook al niet kunnen lopen. Ja, jij doelt waarschijnlijk op het sleutelbeen wat ik heb gebroken. Ja, ja, dus ja, soms gaan de dingen, je hebt er natuurlijk niet allemaal voor te zeggen, maar inderdaad, zes weken voor die marathon brak ik mijn sleutelbeen met skiën en die moest wel geopereerd worden. En ja, dat is voor training is dat niet goed, want je kunt die schokbelasting niet hebben als je geopereerd bent. Ik heb toen inderdaad de laatste weken als alternatief voor trainer op de weg heb ik op zo'n hoometrainer mijn duurtraining gedaan. Dus dat was wel afzien. Maar dat maakte het wel meer bijzonder voor mij om ook die finish te halen. Dat vind ik dan toch wel mooi. De prestatie van ze alle zes gelopen te hebben is natuurlijk al fantastisch, maar je wou er een gouden ringetje omheen doen door het heroisch te maken met een gebroken sleutelbeen. Wat ik dan toch wel weer mooi vind is dat iedereen zou begrijpen als ik zou zeggen ja ik heb mijn sleutelbeen gebroken dus ik ga die marathon niet lopen. Dat zou ook helemaal oké zijn. Alleen ik dacht ja ik heb hem vorig jaar ook niet gelopen. Hoe kan het wel? Het kon geopereerd worden en het kon snel geopereerd worden. En er was een alternatief om te trainen. En wat ik heb losgelaten is een tijddoel. Voor mij was de finish eigenlijk belangrijker dan de tijd. En ik heb eigenlijk ontzettend genoten, Het heeft me ontzettend veel voldoening gegeven om het dan uiteindelijk toch te halen. Dus dat vind ik wel mooi. Je moet soms toch gewoon bijsturen en aanpassen en ook omgaan met die tegenslag. Ik vind het wel mooi Dat het me dan toch lukt om dan niet op te geven. Dan ga ik het gewoon anders doen. Dus maakt het dat nog bijzonderder door nog een extra tegenslag te overwinnen? Nou ja, ik weet niet of dat het nog bijzonderder maakt. Ik merk dat ik het gewoon achteraf dan wel... Ja, ik vind het wel een gaaf verhaal. Ik vind het wel leuk. Dus als we dan zeggen weg van jezelf in de zin van wat vind je mooi van jezelf, dan is het dus het aspect dat je een kanteling hebt kunnen maken van eigenlijk relatief slecht voor jezelf zorgen en daarin ook eigenlijk niet altijd genoeg tijd hebben voor bijvoorbeeld je gezin. Ik ga wel goed voor mezelf zorgen en merk dat alle andere aspecten van mijn leven daar ook nog beter van worden. Ja, waarbij er natuurlijk voldoende mensen zijn die echt niet begrijpen waarom ik een marathon loop met de klachten die ik heb of de aanleiding. Dus de vraag is maar of ik niet stiekem toch nog een beetje weg van mezelf ben. Dus ik heb het daar ook wel met die cardioloog over gehad die inderdaad ook zoiets heeft van joh, maar waarom doe je dat nou eigenlijk? En ik heb met die man ook uitgelegd van joh, Ik ben meer dan een verzameling botten en spieren en organen. Ik ben ook gewoon een mens. Ik bleef heel veel plezier aan een week met mijn vrouw in een mooie stad en dan op zondag een rondje lopen. Dus dat is voor mij waardig. Dus ik denk dat gezondheid al over zoveel meer gaat dan een aandoening hebben of een ziekte hebben. Het gaat er eigenlijk veel meer over van hoe ga je nou eigenlijk om met de mogelijkheden die je hebt, maar ook de beperkingen die je moet inpassen. En dat wijzigende gezondheidsbegrip, wat we natuurlijk eigenlijk in de hele zorg nog met veel meer energie zouden moeten willen doorvoeren. Ik merk dat mij dat past. Ik geloof daar ook heel erg in. Dat is wat ik vanuit zorg van de zaak ook heel belangrijk vind. Die omwending van die ziekte en die zorg naar die gezondheid en dat gedrag. En dan wat we dan maar noemen gezondgedrag. Keuzes die jou helpen om plezier in je leven te hebben, omdat dat plezier en dat geluk in je leven, ja dat maakt ook dat je tevreden kunt zijn met dat leven. En als jij tevreden bent met je leven, dan weten we ook dat je makkelijker functioneert. Dus dat de sociale omgang gewoon beter verloopt. Dus Ik voel wel een zekere drang om dat ook wel verder te brengen. Omdat ik echt denk dat we daar in de maatschappij op onderdelen toch nog te veel terug blijven hangen. Het kan niet want. En we hebben een dokter nodig of we hebben een psycholoog nodig of we hebben een advocaat nodig. Maar er zijn gewoon te weinig dokters en psychologen voor iedereen die denkt dat hij een ziekte heeft of dat hij klachten heeft. En dan zit je op de juiste plek als directeur van een, ik zei Arbodendsverlening, maar er is nog een veel mooie woord voor te vinden, begreep ik al van je. Maar die kreeg ik voor de intro niet uit. We hebben het graag over bedrijfsgezondheid. Dus een bedrijfsgezondheidsdienst. En ik zie dat eigenlijk juist als de voorziening die voorkomt dat mensen onnodig een beroep moeten doen op de publieke voorzieningen, de verzekerde zorg. Dus op het moment dat het ons lukt om op het werk en in het werk antwoorden te vinden over hoe gaan we met elkaar om, hoe ontwikkel je jezelf, Hoe zorg je dat je tevreden na een dag thuis kan gaan omdat het zin had wat je hebt gedaan. Dat is zo bevoordelijk voor je gezondheid dat ik er echt in geloof dat het goed zou zijn om daar de investeringen te laten vallen. Dus onderwijs is eigenlijk nog voordat je gaat werken ook zo'n belangrijke sector waar je eigenlijk meer in zou moeten investeren om minder te moeten betalen voor zorg. Dus het sociale domein en onderwijs, dat is denk ik waar de antwoorden liggen voor de toekomst. En is Werkend Nederland daar klaar voor? Kunnen we samen die stappen gaan zetten? Kijk, Werkend Nederland is natuurlijk wel een mond vol zou ik maar zeggen. Wat ik heel mooi vind is dat wij best veel klanten hebben. Je zou kunnen zeggen groot bedrijf. En er zijn eigenlijk best veel organisaties en bestuurders die dit ook willen oppakken. En die ook niet alleen zich willen bekommeren om de mensen die ziek zijn uitgevallen, maar die snappen dat het gaat om alle mensen op het werk en nog ver voordat er klachten zijn om op te lossen. Ik denk Dat corona ook weer een versneller is geweest van die aandacht voor het welzijn van mensen. We staan op een wat grotere afstand van elkaar. We moeten nu echt weer leren elkaar te ontmoeten om in ons eigen levensvier, om in onze eigen agenda ook te snappen van ja, maar op dat werk en in dat werk, daar gebeurt het wel. Ook een beetje tolerant weer meer naar elkaar te zijn. Tolerant voor verschil. Omdat we elkaar anders enorm in de weg zitten. En vaak is dat toch niet nodig en ook niet helpend. Mijn tip is zonder zin gaat het ook. Ik heb niet altijd zin om een klusje op te pakken of uit te voeren. Maar ik heb gemerkt dat het door dat wel te doen ook verder geen energie meer kost. Dus als ik iets uitstel, dan blijft dat op de achtergrond toch een beetje irriteren. En dat leidt toch af van mijn werk. En voor mij is het in ieder geval een goede gewoonte geworden dat ik ochtends vroeg begin met een eindje hardlopen. Dat geeft mij al voldoening. Check in de box, dat heb ik al gedaan. Laat de dag maar komen. Ga bij jezelf na. Wat zou mijn goede gewoonte kunnen zijn? En wat kan ik gewoon doen? Dat geeft me die voldoening. Hoe klein dat ook is, het is hartstikke waardig. Het is gewoon super simpel om te doen. MUZIEK. En als we nog even terugzoomen naar jouw liefde voor bewegen en sporten. Binnen een zorg van de zaken wordt er ook veel aandacht aan wandelen, hardlopen, aan koken. We noemen het de fitkalender. We hebben het graag over fit omdat dat ook weer meerdere betekenissen heeft. Het functioneren in de toekomst en dat vereist dat je ook aandacht hebt voor wat je vandaag doet. Het vereist dat je je blijft ontwikkelen. Dus zowel je kennis en vaardigheden als je fysieke mogelijkheden. Maar daar zit dus bewegen in en wat jij al zei wandelen en hardlopen. Maar wij vinden het eigenlijk ook belangrijk om aandacht te besteden aan voeding. En zo hebben dus collega's uit het bedrijf, die hebben eigenlijk hun favoriete gerecht, hebben ze het recept voor gemaakt. En wij hebben dus een zorg van de zaak kookboek. En wij gaan nu rond onze organisaties kookworkshops organiseren voor onze collega's en met onze collega's. En dat heeft eigenlijk een tweeledig doel. Op een leuke manier aandacht geven aan zo'n aspect van een gezonde leefstijl. En anderzijds ook die ontmoeting faciliteren. Dat is waar we eigenlijk meer oog en oor voor hebben. En dat is hartstikke leuk om te doen. En ondertussen ook sponsor van de wandelbond. We doen mee met de Nijmeegse Vierdaagse en allerlei marathons. Ja, dat sponsorschap daar zijn we wel iets anders over gaan denken. Wij zijn lang sponsor geweest van FC Utrecht. Dat heeft ons in de naam van bekendheid goed gedaan. We zijn rond corona sponsor geweest van de wandelbond. Zonder Vierdaagse is dat toch wel lastig. En wat wij ook hebben gemerkt is dat mensen liever in hun eigen omgeving wandelen dan dat ze voor een wandel event anders dan de vierdaagse echt een uur in de auto gaan zitten. Dus dat hebben wij anders ingevuld. Dus wij hebben eigenlijk gezegd van laten we ons geld wat meer investeren in onze eigen collega's en laten we kijken hoe we onze collega's kunnen faciliteren in gezonde aandacht voor zichzelf. Omdat als het goed gaat met onze medewerkers gaat het beter bij onze klanten. Dus daar hebben we wel sponsorschap een beetje anders uitgelegd waarbij we eigenlijk meer met onze eigen medewerkers aan de slag gaan? Ik heb hem voor 2025, de Nijmeegse Vierdaagse, alvast in mijn agenda gezet. Dan wandel ik mee. Want volgend jaar sla je even over? Dan heb ik net even wat anders. Nou ja, dat kan jongen. Mooi, Dan komen we al bij de derde betekenis aan. Weg van jezelf. Hoe jong ben je Bas? Ik ben 54. Van 1969 ben ik. Dus je bent al 54 jaar onderweg. Je hebt vast iets geleerd. Bij Libri geloven we dat fouten maken mag, fouten maken moet. Wat op de vorige podcast ging over het maken van fouten. Dus daar borduren we rustig op voort. Daar leren we van. Maar aan de andere kant, als we van andermans fouten kunnen leren, als we van andermans lessen kunnen leren. Of we eens een keer een shortcut kunnen nemen. Wat kunnen we van jouw leven zover leren? Ja, dat weet ik niet. Waar ik zelf wel houvast in heb is... Ik zeg wel eens tegen mezelf of directe collega's, zonder zin gaat het ook. Je hebt niet altijd zin om iets te doen, maar als het wel goed is om te doen, dan kan dat toch aanleiding geven om die stappen te zetten. Op het moment dat je dat dan toch hebt gedaan, gek genoeg geef je dat dan toch voldoening. En beter stel je dat niet uit, maar pak je dat meteen maar op. En dan gaat het dan bijvoorbeeld over sporten of over gezond eten. Ja, of als jij tien dingen te doen hebt op je werk en je vindt er vijf niet leuk, dan kun je vermijden. Dus van nou, Het is niet zo. Of je kunt zeggen, misschien is het toch niet nodig. Je kan ook zeggen, dat dan eerst maar. Dan is dat maar gedaan. Dat is er eentje. Een ander die ik ook wel veel gebruik is van niks doen wordt niemand beter en dat gaat eigenlijk veel meer over het activeren van mensen dus wat je eigenlijk ziet is dat het gezondheidsbegrip maar van oudsher wat statisch geladen was en dan ging het meer over de vraag is er sprake van ziekte ja of nee en moeten we dat dan gaan behandelen. Je ziet eigenlijk dat we gezondheid veel meer dynamisch gaan beschouwen en veel meer ontwikkeld. Dat betekent dus dat je gezondheid gaat verbinden met leren en ontwikkelen. Dat vereist dus beweging, dat vereist in actie komen. En wat je soms ziet is dat mensen eigenlijk gewoon moeite hebben om de situatie waarin ze zitten te verlaten, ook al is die situatie niet fijn. En dan helpt het toch om te begrijpen van niks doen wordt niks beter. Dan blijft het wat het is. Dus geef je over aan die eerste stap. Want het brengt je altijd ergens anders. Zo zeg ik ook van de bestaging legt de beslissing hooguit. Een beslissing die vrij snel daarna een volgende beslissing krijgt. Maar neem maar vast gewoon een beslissing. Zorg dat je in beweging blijft. Want over het algemeen is het wel zo dat als je blijft stilstaan, dan ga je op een gegeven moment achterlopen. En als je achter gaat lopen, dan ga je klachten ontwikkelen, omdat je niet meer goed mee kunt. En als je niet mee kunt, dan ontstaan er weer allerlei andere knelpunten. Het gat wordt telkens groter. Als ik niet mee kan terwijl we nog gelijk staan, dan wordt het alleen nog lastiger om beweging te maken. Ja, dus het is wel goed om af en toe stil te staan bij zaken en na te denken over wat vind ik hier nou van, wat betekent dat voor mij. Maar wel om vanuit daar een stap te zetten zodat je vrij snel daarna ook weer een volgende stap kan zetten. En het liefst niet wachten totdat je de vluchtheuvel oprijdt of dat je je hart 190 voet slaat. In zekere zin is dat het ontkennen of het niet willen zien of het niet voelen van iets en dat kan natuurlijk altijd. Het is niet altijd zo dat mensen bewust iets doen of nalaten. Op enig moment word je je vanuit een ongemak bewust van dat er iets moet gebeuren. Bij de één begint het met hoofdpijn of migraine of slaat het op de darmen. Een ander merkt een eetpatroon dat niet functioneel is. In mijn geval dan met teveel hooien op de vork uiteindelijk uit de bocht vliegen. Het maakt eigenlijk niet zoveel uit wat dat is, maar dat is wel het moment waarop je even moet opletten. Een andere tip van mij is van niets doen wordt niemand beter. Daarmee bedoel ik eigenlijk dat het niet altijd zin heeft om stil te blijven staan bij alles wat niet kan of alle redenen die er zijn om dingen niet te doen. Vaak is er maar één goede reden waarom je iets juist wel doet. En die geeft energie. En probeer daarnaar op zoek te zijn. Dus de vraag van hoe kan het wel, is eigenlijk vaak veel kansrijker om toch weer die stap te zetten in de richting van je doel. Ja En wellicht nog bewuster kunt zijn van waren er niet eerder signalen, want idealiter doe je iets voordat je uit de bocht vliegt. Ja, maar dus kijk dat vind ik zo mooi van preventie. Ik zeg wel is de mooiste of de beste vorm van preventie is niet geboren worden, maar ja, we zijn er nou eenmaal. Dus ik denk, ik praat liever over terugval preventie. Dus als je iets gebeurt en je hebt dat begrepen, dan gaat het er eigenlijk veel meer over van hoe ontwikkel je je nou om de kans te verkleinen dat het nog een keer gebeurt. En als het dan bijvoorbeeld over die hartritmistoornissen van mij gaat, dan zou je kunnen zeggen dat ik wat hartleers ben, want tot drie keer aan toe, dat is natuurlijk wel wat fors. Nou is dat niet ongewoon bij dit type klachten, Dus we moeten het ook niet dramatiseren. Dus terugvalpreventie, dus wel leren van wat er nu gebeurt en hoe ik dat positief kan beïnvloeden. Dat is waar gewoon veel winst bij aan de bal. En als het dan gaat over je eigen weg. Je hebt je eigen bedrijf gehad met Ergates en Citagen. Nu een hele andere rol wat dat betreft. Je hebt echt iets vanuit niets gebouwd. Zullen er misschien mensen in de podcast luisteren die denken van Hoe doe je dat? Wat was jouw geheim om succesvol te zijn, om iets te creëren? Ik heb een hele goede compagnon getroffen in deze Rewieper. Samen waren wij een goede combinatie. Ik zou zeggen dat het als ondernemer altijd wel belangrijk is om je te omringen met mensen die je aanvullen. En om daarin ook ruimte te laten aan elkaars eigenheid. En dat is ons wel goed gelukt. Dus we hebben elkaar gewoon goed aangevuld. We hebben ruimte gegeven aan elkaar om aan dat bedrijf te bouwen zonder dat alles helemaal doorgesproken moest worden. En ik zie soms wel eens mensen worstelen in hun eentje. Dan denk je, dat kan dan niet wat makkelijker. Dus laten we er eens even over sparren. Dus dan hoor ik je zeggen als tip voor mensen die die stap willen maken. Probeer het niet alleen. Kijk of je andere mensen kunt vinden met wie je het samen kunt doen. En als je die persoon hebt gevonden, Kijk dat hij niet een kopietje van jezelf is, maar dat hij juist anders is dan jou. Dus dat je elkaar kunt aanvullen. Ja, dat is in mijn werk en het leven eigenlijk altijd wel geweest. Ik heb eigenlijk de beste prestaties of de mooiste klussen altijd gedaan. Juist met mensen die anders waren dan ik. Dat zie je nu ook in het team waar ik nu onderdeel van uitmaak bij Zorf van de Zaak. We zitten dan in een netwerkdirectie, dat zijn vier verschillende personen. Maar die vullen elkaar wel aan waardoor we zo'n heel groot bedrijf toch best goed kunnen overzien. En dat maakt het dragen van zijn verantwoordelijkheid ook gewoon makkelijker. Dus je doet het niet allemaal alleen. Dat kan ik me ook voorstellen voor mensen die gaan ondernemen dat ze zeggen ja, iemand die heel anders is dan mij, die heeft ook misschien andere arbeidsetels of die denkt er heel anders, Daar krijgen we ook conflict van. Ja. Is het echt zo simpel als elkaar loslaten of is conflict ook nog ergens goed voor? Nou, kijk, het feit dat je met elkaar start wil niet zeggen dat je met elkaar eindigt. Dus wat ik zeg, Je neemt een besluit en een slecht besluit bestaat niet. Een besluit wat daarna een ander besluit krijgt. Maar doordat je in beweging komt ga je ervaring op doen. Je gaat leren en dat brengt je weer op andere plaatsen. Ik geloof wat dat betreft niet per se in de eeuwigheid van relaties. Het moet wederzijds voldoening geven, het moet helpend zijn. En het hoeft niet erg te zijn om op enig moment tot de conclusie te komen van, nou ja, we zijn tot hier gekomen, we hebben genoten van de reis. Maar ja, weet je, er zijn andere ambities of er zijn andere ideeën en jij moet die kant op en jij moet die kant op dat maakt de een of de ander niet slecht dat zegt alleen dat die combinatie op dat moment gewoon ja die formule is dan uitgewerkt en daar dat hoeft helemaal niet echt te zijn. Dat is ook, denk ik, als medewerker in een bedrijf ook op enig moment een logisch moment in een loopbaan. Dus als je jezelf goed kent, Dus je weet waar je energie van krijgt, waar je ambitie ligt en je kunt dat verenigen daar waar je bent. Dan is dat helemaal fantastisch. Komt er een moment waarop je ziet van ja, nu moet ik eigenlijk wel teveel concessies doen of het gaat me niet snel genoeg. Dan is het ook helemaal niet op voorhand verkeerd dat je je reis voortzet. Dus het werkt zolang het werkt en geniet daarvan en wees ook niet te bang om te constateren dat de magie voorbij is. Nee, dus investeer in relaties. Dus werk samen, maar houd er niet onverkort aan vast. En als het dan gaat over de weg die we allemaal lopen, zo zijn wij ook op elkaar pad een keer gekomen en even later was Libri een onderdeel van zorg van de zaak van het netwerk in ieder geval. Het is natuurlijk een mooie kans om te vragen van waarom. Er waren nog wel andere clubs. Wat heeft Liberie toegevoegd in het netwerk? Nou kijk, wat ik mij herinner is dat wij hebben gelopen bij Helenaheuvel op de Utrechtse heuvelrug. En Ik trof jou daar toen en jij zei van ik heb een ambitie, ik wil de carglass van de burn-out worden. Dat vond ik eigenlijk een hele mooie beeldspraak. Daar hebben wij een mooi gesprek over gehad. Ik kan me nog herinneren dat ik op dat moment zei van... ...Ik vind het wel een mooi verhaal, maar het is misschien nog wel ietsjes te vroeg. Want je was eigenlijk al wel een tijdje bezig, maar nog wel wat kleinschalig. Maar we hadden wel, denk ik, gewoon een klik. Ik had het idee dat ik begreep wat je kunt betekenen voor mensen. En ik voelde ook wel gewoon jouw ambitie. Dat maakte in de kern altijd wel dat ik dacht Hoe kan ik dat versterken? Hoe kan ik daarbij helpen? En alleen op dat moment diepde er bij ons ook een aantal activiteiten. Wij hebben ook andere bedrijven die mensen helpen die burn-out klachten hebben. Dus wat dat betreft is, ja laat ik zeggen, burn-out is natuurlijk een samenspel van allerlei klachten, problemen en situaties. Er is niet één partij de allerbeste in. Je moet afpellen wat daar onder ligt en daar de hulpverlener bij zoeken. Maar we hebben wel contact gehouden. In het tweede gesprek was het mij eigenlijk duidelijk dat jij je missie toch gewoon echt voortzet. Dat je was weer verder doorgegroeid. En dat heeft dan te maken met het geloof in iemand. Dus ik geloof eigenlijk dat jij kunt slagen. En ik vind het een waardevolle aanvulling in wat wij zelf al bieden. Ja en dan denk ik van ja dat is eigenlijk waar een netwerk voor bedoeld is. Dus dat netwerk dat moet bestaan uit elkaar aanvullende bedrijven en mensen en ideeën. En daar ben jij samen met Tom natuurlijk een geweldige verrijking. Ja, nou, ik dacht dat complimentje vis ik gewoon nog even in mijn podcast. Ja, die kijk je er zo even bij. Bas, heel erg bedankt voor dit. Dank jullie wel voor het kijken naar deze aflevering. Er komen er nog meer, dus abonneer je gerust op onze kanalen. We zijn op alle kanalen te vinden, dus ga daar zeker voor. Bas vertelde al even, hij vertrouwde op Tom en op mij, maar we doen het met vijftig coaches door heel Nederland. Dus wat dat betreft, mocht je een vraag hebben, kun je ons ook altijd bereiken op info.library.nl en dan kunnen we je ongetwijfeld helpen.