“Je zelfgenezend vermogen werkt altijd”, met Henk Fransen

Als baby ligt Henk Fransen lange tijd in het ziekenhuis, vastgebonden in zijn wieg in een isolatiekamer. Zijn ouders mogen niet binnenkomen, verplegend personeel moet zich steriel maken en hij wordt meermaals geopereerd. In zijn kindertijd volgen er nachtmerries die terug te leiden zijn naar deze eerste periode uit zijn leven.

Jaren later staat Henk zelf aan de andere kant van het ziekenhuisbed: hij is opgeleid tot arts en staat voor een geneeskunde die het beste uit alle geneeswijzen verenigt, ten dienste van cliënten. Hij is een idealist en falen is geen optie. Tot hij op zijn zestigste dat ideaal niet langer in de lucht kan houden en zich overgeeft.

In deze aflevering vertelt Henk over zijn levensloop met de imprint die de ervaring uit zijn babytijd heeft gemaakt en zijn overtuiging dat het leven jou wil helen.

Mooie inzichten van Henk

• Het zelfgenezend vermogen werkt altijd; je lichaam is altijd bezig om de optimale toestand te realiseren onder de belastingen en de druk waar jij mee leeft.
• Wanneer je voelt dat er een crisis aankomt, is connecten en erover praten het meest behulpzame wat je kunt doen.
• In onze pijn voelen we ons vaak heel alleen, maar op het moment dat we erdoorheen gaan, verbindt het ons in ons mens-zijn.

We benoemen kort dit boek: Je kunt je leven helen, Louise Hay, 9789020213898

Henk Fransen

In zijn dertig jaar als arts verdiepte Henk Fransen zich in tal van alternatieve geneeswijzen die hij combineerde met de reguliere gezondheidszorg. De afgelopen jaren transformeerde hij zijn werk van ziek naar gezond, van behandeling naar preventie, van zelfgenezing naar de verhoging van je lichtfrequentie, voor het hoogste goed van al wat leeft.

Waar je Henk kunt vinden:

Website: https://genezendvermogen.nl/

YouTube: https://www.youtube.com/@henkfransen6238

Weg van jezelf is een podcast geproduceerd door Reinoud Prins en Tom Kienhuis, oprichters van Liberi Coaching, in samenwerking met Zorg van de Zaak (opname), Revolte Studio (beelddesign en muziek) en Noisy Media (podcastmanagement).

Transcript

0:00

Een zelfgenezend vermogen is eigenlijk een innerlijk vermogen wat ieder mens bezit, wat we meestal koppelen aan ziekten. Maar een zelfgenezend vermogen werkt eigenlijk altijd. Je lichaam is altijd bezig om de optimale toestand te realiseren, onder de belastingen en de druk waar jij leeft. Iedereen heeft wel eens een crisis meegemaakt. En als je in een crisis bent, denk je, dit is het slechtste wat er kan gebeuren. Maar als je er doorheen bent gegaan, dan zegt eigenlijk iedereen het was precies wat ik nodig had om een stapje verder te komen, om het te ontwikkelen, om naar next level te gaan. Welkom bij weer een nieuwe aflevering van de Weg van Jezelf podcast. De podcast van vallen, opstaan en wat anderen daarvan kunnen leren. Dit keer hebben we te gast Henk Franse. Henk Franse arts, afgestudeerd arts, daarna de holistische kant op gegaan. Alle geneeswijzen, daar de beste dingetjes uit gehaald. En zo, ik heb al wat navragen gedaan. De een die vindt het, die kent je en die weet alles van je, dat is helemaal geweldig. En de anderen die zeggen, oh nee, daar geloven we niet zo in. Hoe zou je het omschrijven? Hoe zie je jezelf het liefst? Wat ik doe? Ja. Je hebt al een paar fases in mijn leven benoemd. Dus die fase van mijn arts zijn, dat is toch bijna 30 jaar geduurd, waarin ik inderdaad alternatief en regulier combineerde. Je zei het in je eigen woorden, maar ik had inderdaad een slogan, dat ik voor één geneeskunde sta die het beste uit alle geneeswijzen verenigd en dat, dat is best belangrijk ook, 10 dienste van de cliënten eigenlijk, want soms had je bijna de indruk dat de geneeskunde 10 dienste stond van ja, commerciële belangen. Ja, ik heb daar eigenlijk altijd regulier een alternatief gecombineerd. Die jaren bijna alleen maar met mensen met kanker gewerkt en op een gegeven moment was dat verhaal rond en toen heb ik me ook uitgeschreven uit het BIC-register en toen begon eigenlijk coronatijd en toen ben ik echt geraakt geweest door hoe de hele maatschappij eigenlijk op de schop ging en wat er allemaal gaande was en wat er voor ons geregeld werd eigenlijk zonder inspraak, waar ik het voor een deel niet mee eens was. En toen ben ik vooral gaan focussen op zeg maar het zelfgenezend vermogen is eigenlijk een innerlijk vermogen wat ieder mens bezit, wat we meestal koppelen aan ziekte, maar het zelfgenezend vermogen werkt eigenlijk altijd, Je lichaam is altijd bezig om de optimale toestand te realiseren onder de belastingen en de druk waar jij leeft. En hoe ik mezelf zie. En dan nog het liefste zelfs. Nou zeker niet als arts, ik zie mij liever als mens dan, gelijkwaardig, onderweg, samen met anderen. Ja. En dit is de Weg van Jezelf podcast en we hebben drie manieren waarop we daarna vragen weg van jezelf en de eerste is, is er een periode in je leven geweest waarin je weg was van jezelf in die zin dat je jezelf tekort deed? Ja, ik denk nog steeds, dus mijn hele leven. Ja. En ik zag dat inderdaad staan op jullie site en ik had iets, dat je weg gaat van jezelf, klinkt voor mij veel te bewust. Ik heb het denk ik eigenlijk altijd ervaren als afgesneden van mezelf, op zoek, Omdat ik afgesneden van mezelf was, op zoek naar, ik denk grotendeels in mijn leven helemaal niet wist waarnaar, maar naar beter, zullen we maar zeggen, van a naar beter, altijd weer. En Ja, dat is meer hoe ik het zelf ervaar. En die ontdekkingstocht, dat je meer bent dan dat je denkt, die is nog steeds gaande. Ja, dat kan ik me voorstellen. Het is sowieso, denk ik, altijd dat je bewust niet alles kunt bevatten van wat we zijn. Maar toch nog even weer terug naar die vraag, want nou ja, dat is natuurlijk altijd en misschien wel een deel onbewust en misschien altijd wel, Maar veel mensen herkennen wel een wezenlijk deel of een ervaring dat ze ergens weg waren van zichzelf en dat je er pas achteraf achterkomt hoe ver dat dan, maar dat weet je pas later. Zou je daar iets over kunnen vertellen? Ja, ik denk dat het bij mij dan zich altijd meer heeft geuit in op zoek zijn naar. Maar, ik weet niet, ik heb dat, ik heb me eigenlijk altijd wel compleet gevoeld, maar in dat op zoek naar was ik dus kennelijk toch op zoek naar meer wat ik aanvoel of wat ik nog mis op een bepaalde manier. En heb je daar een voorbeeld van? Op zoek zijn naar, ik heb zelf iets van, Ik was altijd op zoek naar het ideaal, naar idealisme, naar eigenlijk een ideale wereld, zou je kunnen zeggen, of het paradijs zo uit de zicht, dat bewijs spreken bij mij. En Ik was ook een enorme idealist en dat focuste zich zeg maar in alle projecten die ik draaide, de visie die ik had. En eigenlijk pas op mijn zestigste, zo 55, 60 jaar, lukte het niet om dat ideaal in de lucht te houden. Dus om zo goed te zijn als dat ik altijd mijn best deed om voor de buitenwereld te zijn. Maar ik had helemaal niet door dat mijn idealisme eigenlijk een manier was om goed over te komen, weet je, niet beoordeeld te kunnen worden, want hij heeft het toch zo goed voor met iedereen ofzo, hè? Ja, ja. En toen ik die controle verloor, dat heeft een paar jaar geduurd, dat was een afschuwelijke tijd in mijn leven, waarin ik echt wel op de bodem van mijn put ben gekomen en eigenlijk dat falen wat ik altijd heb proberen te voorkomen, echt bijna 60 jaar heb proberen te voorkomen, Dat hield ik niet in de lucht. Ik kon dat niet managen. Het liep uit de hand en wat ik ook allemaal geleerd had en probeerde om het goed te krijgen, geen zin, totdat ik eigenlijk helemaal stuk ging in dat falen, want Ik heb altijd geprobeerd dat falen, zeg maar, te voorkomen, achter dat masker van idealisme, je best doen, van A naar B te gaan, onderweg zijn. Maar het gekke is dat Na die twee jaar toen ik echt op de bodem kwam, uitgeput was, het overgaf, is het eigenlijk allemaal in één of twee maanden omgekeerd, bleek het veel minder erg dan dat ik mijn hele leven bang was dat het zou zijn. En toen is voor het eerst, zeg maar, mijn leven op zijn plek gevallen, zijn alle aspecten in mijn leven zich opnieuw gaan ordenen op een hoger niveau en sindsdien is er zoveel spanning uit mijn leven dat ik eigenlijk niet het gevoel heb, het is nu bijna zes, zeven jaar geleden, maar ik heb niet het gevoel dat ik nog problemen heb gehad sinds die tijd. Ja, dus er is wel echt iets opengeklapt. En heel even terug naar dat eerste deel, want begrijp ik het dan goed dat het een soort van geweest is, je had een ideaal, een idealist, dus je had ook een ideaal, een beeld misschien wel van jezelf, wat net niet helemaal klopte met de werkelijkheid, kan ik dat dan zo zeggen? Ja, maar daar had ik geen contact mee. Nee, precies. Ik denk dat iedereen om mij heen wat zag, maar dat ik het idee had dat dat imago wel slijtend in elkaar zat ofzo. En dat je dus dat ideaalbeeld op een gegeven moment bent kwijtgeraakt en meer… Ja, dat ideaalbeeld is me uit handen geslagen in mijn beleving, hè? Ja. Door het leven zelf, crisis, ik denk dat elke luisteraar zich herkent in een of andere vorm van crisis waarin je het niet onder controle kunt houden, niet bij elkaar kunt houden. En dan, en dat vind ik wel mooi, omdat, zeg maar ik ben mijn hele leven met dat zelfgenezend vermogen bezig geweest en ik zei ook vaak wel dat dat in het lichaam en in de schepping eigenlijk inherent is aan het lichaam en de schepping, het is een zelfherstellende kracht. Maar ik praatte erover En sinds die crisis zag ik gewoon dat toen ik ophield met alles te willen sturen naar dat ideaal toe, dat eigenlijk mijn hele leven op zijn plek begon te vallen op een manier wat ik niet had kunnen bedenken En wat eigenlijk veel gelukkiger voelde dan wat ik nastreefde met dat ideaal, dus dat ik gewoon voelde, er is een zelfherstellend, een zelfgenezend vermogen ook in de schepping, dat heb ik nu ervaren, En je kunt beter een beetje aan de kant gaan staan als ik je als, weet je, ik krijg steeds meer het gevoel, het ik je is eigenlijk het probleem. Dus de manier waarop ik mijn crisis te lijf ging en probeerde onder controle te krijgen was precies wat zich daar ontvouwde. En het is knap dat het leven dat voor mekaar kreeg, om mij de nood te kraken. Want ik denk dat ik een harde nood was. Nou ja, als je het zo lang hebt volgehouden, inderdaad. Wat je zegt, van bijna tot je zestigste. Ja, ik denk het was een hele diepe inprint bij mij. Pas de Netflix methode toe op je agenda. De HR-medewerkers van Netflix die hebben de opdracht gekregen om eens per jaar na te gaan of het erg zou zijn of een medewerker ontslag zou nemen of niet, voor alle medewerkers. Als dat niet erg is, dan krijgt ze de opdracht om die medewerker gelijk te ontslaan. Dat is natuurlijk geen fijne manier om om te gaan met mensen, maar als je op die manier kijkt naar de afspraken in je agenda, dan kan dat heel erg helpend zijn. Is er een afspraak waarvan je denkt van dat is niet erg als de ander die zou afzeggen. Ga dan na of dit wel de afspraken zijn waar je je agenda mee zou willen vullen. En als er nu mensen luisteren van en denken van ja dat zou ik ook wel willen maar overgeven maar hoe dan? Want bij jou is het geweest door dat je op een gegeven moment niet meer anders kon. Je zegt ook zelf van, het is eigenlijk uit mijn handen geslagen. Ja. Is het dan van, mensen, begin zo snel mogelijk aan je burnout of aan een crisis, zodat je daarna wel de rust kunt vinden? Of wat is... Het is heel complex, omdat, dat heb ik bij mezelf meegemaakt, alles wat je voor die tijd aandraagt, als iemand daar nog niet rijp voor is, ik was daar niet rijp voor, alle cursussen, alle trainingen, alle workshops die ik heb gedaan, die gebruikte ik om de boel onder controle te houden, om mijn idealisme te kunnen uitdrukken, zeg maar. Dus ik hield daarmee eigenlijk de spanning in de hand. En wat iemand mij dan ook had aangereikt, dat zou ik dan ook op die manier aanpakken. Ja. Dus ik denk wel, we hebben voor een deel nodig dat er druk ontstaat om te kijken naar de stukjes waar we geneigd zijn om niet te kijken, weet je. Soms hebben we een hardere spiegel nodig, feedback van iemand, maar Het leven geeft dus ook uiteindelijk die feedback. En ik denk dat iedereen daar gebruik van kan maken. Iedereen heeft wel eens een crisis meegemaakt. En als je in een crisis bent, denk je, dit is het slechtste wat er kan gebeuren. En je verzet je op je eigen manier. Maar als je er doorheen bent gegaan, dan zegt eigenlijk iedereen van die crisis, het was echt niet fijn, ik gun dat niemand of ik wens dat niemand toe, maar als ik er naar kijk, Het was precies wat ik nodig had om een stapje verder te komen, om het te ontwikkelen, om naar next level te gaan. En wanneer je dat eenmaal één keer hebt meegemaakt, dan kun je dat een klein beetje gebruiken wanneer er een nieuwe periode komt die lastig wordt. Dan heb je weer die neiging om je te verzetten, maar dan denk je, oh, dit heb ik al een keer meegemaakt en dat verzet helpt niet zo goed. Dus dan kun je misschien dat wat bekorten en gebruik maken van het vertrouwen wat je in die voorgaande crisis hebt opgebouwd, want ik denk dat is in mij op dit moment wel een hele grote bodem, dat ik weet als er weer een crisis komt zal diezelfde intelligentie wel aan het werk zijn. Dus dan zou je je eerder overgeven aan wat er zich aandient in plaats van het verzet. Veel eerder. En dan weet ik natuurlijk niet wat er allemaal nog op iemands pad kan komen en of ik het dan kan, maar op dit moment de laatste zes jaar beslist. Ja. En dan zie ik dat, ik denk achter het van jezelf weggaan of er afgesneden van zijn zit eigenlijk altijd trauma. En de essentie van trauma is dat het een moment is dat je het en niet aankon maar je ook in de steek gelaten hebt gevoeld omdat het eigenlijk altijd in contact met ouders, opvoeders, naasten is. En ik denk dat wanneer je voelt dat er een crisis aankomt, dat is het moeilijkste om te doen, maar ik denk dat het het meest behulpzaam is om te connecten, om verbinding te maken, om erover te praten. Ja, en je zegt van hey, eigenlijk is altijd trauma aan 10 grondslag. Bedoel je dan ook dat er bij jou aan het streven naar meer en het idealisme, dat dat ook vandaan komt, die, dat soort vechtlust of doorgangslust uit trauma? Ik denk het van mezelf afgesneden raken herkent voor mij twee aspecten. Persoonlijk trauma, iets wat echt uniek is voor mijn levenspad, en collectief trauma, dat de manier waarop we met elkaar omgaan, waar we opgevoed worden, onderwijs krijgen, eigenlijk als je het goed bekijkt ook best traumatisch is, programmerend, overlevend zou ik maar zeggen. Maar bij mij is eigenlijk net al eens een diepe imprint geweest. En zoals ik het begrijp, zeg maar ik ben in de eerste maanden van mijn leven ben ik ziek geworden en bleek dat mijn immuunsysteem niks deed. Dus mijn immuunsysteem reageerde niet in mijn lijf. En kinderen krijgen vaak midden-oor-ontsteking en dat kreeg ik ook. En zeg maar dat zit vlak bij de hersenen. Als je immuunsysteem dan niks doet, dan kan dat naar de hersenen gaan, kun je hersenvliesontsteking krijgen en dat is voor een kindje levensbedreigend eigenlijk. Al die dingen gebeurden bij mij en daarom hebben ze me toen, en dat heeft lang geduurd, opgesloten zeg maar in het ziekenhuis in een isolatiekamertje. En de mensen die binnen mochten komen moesten zich helemaal steriel maken, Mijn ouders mochten een paar maand niet binnenkomen. Ik werd meerdere keren geopereerd om antibiotica achter mijn oren in de botten te brengen, omdat dat drinkt daar niet makkelijk door als je het oraal inneemt. En er was heel veel urgentie om mij heen van, er is iets niet goed met die jongen. En als babytje of als kind slik je heel makkelijk dingen in. Dus ik heb een hele diepe imprint gekregen van, hey, er is iets niet goed met die jongen. Weet je, we moeten iets doen. En met die urgentie heb ik bijna 60 jaar geleefd, altijd van aan naar beter en ik dacht bij betaaldheid moet het allerbeste zijn om te voorkomen dat ik ooit weer daar terecht zou komen ofzo. Want ik denk de essentie van overlevingsmechanismen is toch dat je primitieve brein bang is dat het weer gebeurt en je aan het overleven bent, op jouw manier, ik dan door heel erg mijn best te doen, altijd van A naar beter, want het was niet goed met die jongen. Dus dat is een beetje, en dat kunnen we lang volhouden. Jeetje ja. Maar wat lang voor zo'n baby eigenlijk, om zo lang eigenlijk afgezonderd te zijn. Ja en kijk, ik denk we maken allemaal hele intense dingen mee. En hoe we iets beleven heeft natuurlijk ook met je eigen sensitiviteit te maken. Maar er zijn zoveel premature baby's die in een nog veel kwetsbaardere fase dan mij nog langer in zo'n couveuse hebben gelegen. Maar dit was mijn imprint en hier mag ik het mee doen. Maar wat ik al zei, mijn zelfgenezend vermogen werkte niet. En ik denk, elk trauma of negatieve imprint is ook een kans om bepaalde aspecten te ontwikkelen. Ik ben wel mijn hele leven met het zelfgenezend vermogen bezig geweest. Ik heb heel veel mensen mee kunnen helpen. In het zelfgenezend vermogen onderscheid ik zeg maar verschillende aspecten en de hele belangrijke zijn de connecties die we hebben. Dus ik heb heel veel oog en aandacht voor het belang van connecties, verbinding in het hersteltraject van mensen. Dus op die manier denk ik dat ieders levenspad waar je bent afgesneden van jezelf, noemen ze wel eens de wond van de krijger, is tegelijkertijd ook, als je daarin begint te leren, is dat iets waar je heel subtiel en gevoelig anderen in kunt begrijpen, zeg maar. Dus ik heb geen spijt van mijn pad. Ik denk dat het, ja, het heeft mij gevormd zoals ik ben. Ik heb een tip voor jou. Je kunt hem eigenlijk altijd toepassen, maar zeker ook wanneer je te maken hebt met een probleem, is dat je je afvraagt wat ben ik aan het leren en vooral ook wat wil ik in deze situatie leren. Wanneer je dat voor jezelf formuleert en als focus meeneemt in wat je meemaakt, zul je merken dat dat enorme ondersteuning heeft in je ontwikkeling. We kunnen over naar het tweede deel van de podcast, want de tweede interpretatie is ben je wel eens weg van jezelf in die zin dat je jezelf geweldig vindt? En ja, zo ja, op welke momenten is dat dan? In welke context en welke... Ja, die vraag zul je me waarschijnlijk ook op weg moeten helpen. Ik heb dat ook op jullie site zien staan en ik vroeger wel, toen ik in mijn trauma zat, dacht ik heel vaak dat ik geweldig was en de beste eigenlijk en de laatste tijd sinds, zeg maar die crisis, voel ik me eigenlijk heel normaal. Ja? Het is ook niet, als ik naar mezelf kijk, zie ik mezelf ook zelden als beter als een ander, maar meer ik heb momenten waarop ik heel gelukkig ben met wie ik ben en dat ik me heel verbonden voel en heel begrepen en heel... En dat kan in contact zijn met een ander of heb ik soms ook wel eens als ik in mijn eentje ben. Maar dat heb ik die laatste zes jaar eigenlijk continu, dat ik dankbaar ben. Maar het voelt minder dan ooit in mijn leven, heel gekoppeld aan mijn ik. Het is bijna ondanks mijn ik. Dan heb ik meer iets van wat is het toch bijzonder hoe mijn leven op zijn plek is gevallen, hoeveel verbinding er is. Ik ervaar zoveel steun in het leven, maar ik heb niet het gevoel van dat komt omdat ik zo goed ben of dat ik dat doe. Maar het is wel heel fijn, dus die verbinding en die dankbaarheid die herken ik wel. Maar dat is eigenlijk best wel heel los van mijn ik ofzo. En dat is niet in bepaalde contexten of met bepaalde personen of een bepaalde, dat je dat meer hebt als anders? Ja, de gebieden in mijn leven waar zeg maar waar meer intensiteit en intimiteit is, kan ik dat sterker beleven dan wanneer ik met cliënten werk of met kunstgister of zo. Dus met mijn kinderen, met mijn partner ervaar ik die verbinding intenser. Daar ben ik heel dankbaar om. Ja, dat is denk ik heel mooi en logisch ook wel dat je daar meer verbinding mee voelt. En ik hoorde je net ook zeggen dat je bijna de afgelopen zes jaar wel meer die verbinding voelt en daarvoor minder en dat je daarvoor misschien wel meer af en toe blij kon zijn met jezelf in de zin van Het ego, begrijp ik dat goed? Ja, het ego vind ik ook weer zo'n nawoord, maar ik ben mezelf inderdaad. Maar ik ging, weet je, ik was dan als het goed ging, was ik heel trots en blij en gelukkig. En dan als het minder goed ging, kon ik heel erg in de put zitten. Terwijl nu ervaar ik veel meer dankbaarheid, verbinding, vrede. Heel erg los van of het op en neer gaat. Oké. Dus daar voel ik niet zo van, oh hier ben ik trots op. Dan heb ik eerder iets, als ik dat merk, denk ik, wat is daar dan beter aan of anders aan? Nee, ik ben heel moeilijk te ontschrijven. Ja, dat snap ik. Je zegt wel, want ik dacht eerst van misschien gaat het wel minder op en neer, maar je zegt het gaat nog wel op en neer, alleen je hebt er minder last van. Je zit er minder vast. Ja. Als ik dan, dan denk ik aan een vergelijking die ik vaak geef, om te kijken wat dat dan is. Ik vergelijk heel vaak met surfen. Weet je, de meeste mensen, als het goed gaat, zijn ze heel erg blij. Als het slecht gaat, zitten ze in de put. En dat beleven ze dan meer of minder intens, zeg maar. Sommigen heel intens. Terwijl, als je naar een surfer kijkt, die gaat de hele middag op en neer, maar het is niet boven van over het gaat goed en beneden over het bent down, hij is op zoek naar die golf waar hij kan glijden die uitdagend is zeg maar. En als hij dan s'avonds bij het kampvuur zit, zit hij niet te vertellen, oh, ik ben de hele dag op neer gegaan. Nee, hij heeft iets, wow, die ene golf en dan heeft hij het over misschien maar twintig seconden dat hij stond. Maar het was een fantastische dag. En dan, ja, maar dan geniet ik wel. Zeg maar, Het laatste jaar ben ik met autonomie bezig. En hoe het kan dat de overheid zoveel voor ons regelt, zonder inspraak. En daar ben ik de verbinding aan gegaan met ambtenaren, met de overheid, zeg maar, wie daar al mooi werkt, om niet gewoon maar zomaar alles gehoorzaam te doen. Maar te zeggen, hé, hoe zit dit? Hoe kan dit dat jij voor mij bepaalt dat? En daar ben ik trots. Trots is niet het goede woord, maar daar ben ik, Daar ervaar ik wel mijn waarde, dat ik dat aangaan. Maar dat heeft volgens mij ook weer met die eerste imprint te maken, waarin ik heel weerloos heb gevoeld en ze maar met mij deden. En die imprint was zo, ik lag boven die vastgebonden in de wieg, want ik mocht niet achter mijn oren krabben. Dus ik lag vastgebonden in een nieuwe hoge spijler in een isolatiekamer. Ik kon niet. Dus nu dat gevoel weer terugpakken, stapje voor stapje, voelt zo helend. Maar het komt allemaal op mijn pad. En ik weet niet of jij dat, misschien is het voor jou tijd, dat weet ik niet. In de jaren 70-80 heeft Louise He, was een van de pioniers in de nieuwe age, schreef een boek, je kunt je leven helen. En dat was echt een bestseller. En ik heb altijd een boek willen schrijven, het leven wil jou helen. Want Ik vond het bijvoorbeeld zo bijzonder als je deze imprint voor ogen hebt dat ik daar als babytje lig en die artsen, die verpleegsters er omheen. Ik ben gefascineerd geraakt door dat zelfgenezend vermogen. Ik ben medicijnen gaan studeren, wilde geneeswijzen, hoe dat allemaal in elkaar zit en dan na 30 jaar sta ik zelf aan de andere kant in een witte jas op de afdeling kindergeneeskunde. Sta ik daar en zie ik mezelf daar liggen, maar sta ik in de schoenen van de artsen en doe ik wat zij met mij deden. En dan denk ik, dat kun je niet bedenken, maar het leven wil mij helen. En dat voel ik nu ook in die nieuwe dingen die op mijn pad zijn gekomen. Daar voel ik dat ik aanga, omdat ik daar tot leven kom en het komt gewoon naar mij toe. Hoe oud was jij toen jij erachter kwam dat jij als babytje zo ziek, noem ik het maar even, was, dat je afgezonderd moest liggen, vastgebonden, voor zo'n lange tijd. Want op het moment dat je bewust nadenkt, Dan vertellen ze je dat nog niet gelijk, denk ik. Hoe oud was je toen je dacht? Als jij dat vraagt, dan krijg ik een aantal... Maar wat in me opkomt, dus ik had als kind heel veel nachtmerries, dat ik door grote mannen werd vastgebonden in een schuur en blabla. En toen hebben ze me volgens mij wel, ik denk mijn moeder, geregeld gezegd, gerustgesteld, ja dat snap ik wel want Ik weet niet of het daardoor is gedrongen, ik kan het me niet herinneren. Ik kan ook niet herinneren dat ze dat toen tegen mij zei, maar ik weet wel dat op de een of andere manier is dat wel connected toen. Hebben zij het in ieder geval begrepen. Ja. En jij zelf? Ik denk bewust eigenlijk pas, zeg maar in die tijd dat ik geneeskunde studeerde, was zeg maar zo tussen 20 en 30. Toen bestudeerde ik alle alternatieve geneeswijzen over de hele wereld, toen kwam die New Age op. En toen was er ook een trend op een gegeven moment, dat was een specifieke manier van ademen, dat heette rebirthing. En dan deed je hergeboorten dus. En die ademhaling, die intensivering daarvan was bedoeld om oude pijn te verwerken die voor de meeste mensen te maken heeft met hun geboorte en in die hergeboorte sessies zijn wel allemaal aspecten zeg maar uit mijn onbewuste opgekomen die overduidelijk te maken hebben met die imprint ben ik er bewuster aan gaan werken, zag ik meer waar het overal zijn effecten heeft gehad. Ja, klinkt wel heel heftig ook met die nachtmerries erbij en met die ouders die je dan vertellen van ja, dat heeft misschien daarmee te maken. Ik zie zelf, weet je, ik heb, als we dan toch de boel open trekken, ik heb ook allemaal zware dwangneuroses geweest onder behandeling van psychiaters. Later heb ik mezelf bijna doodgedronken, verslavingen. Maar wat ik zelf heb ontdekt is, elke luisteraar maakt hele nare dingen mee. Een ouder die overlijdt, maar als je kind bent en het huis die je overlijdt, moet je niet onderschatten, daar gaat je leven onderuit. Dus iedereen die luistert, jij, ik, zijn mens en wij hebben veel meer gemeen dan dat we in onze pijn vaak denken. In onze pijn voelen we ons vaak heel alleen, denken we oh wat erg, maar op het moment dat we er doorheen gaan, verbindt het ons diepgaan in ons mens zijn en ben ik echt geen uitzondering, sterker, ik ben denk ik een gemiddelde. En wat ik heb gemerkt toen ik met al mijn dwangne rozes eigenlijk helemaal opgesloten zat in mezelf en de hele dag ging alleen maar over rituelen om controle te houden eigenlijk, waar je ook zit, op zo'n dag van mij had ik hele fijne momenten en ik had nog nadere momenten, maar waar we zitten wordt een soort baseline, dus iedereen ervaart toch elke dag weer geluk en ongeluk, ook in een gevangenis, ook als je gematteld wordt, gaat het altijd op en neer, en die eerste stapjes die ik in mijn groei maakte in een nieuwe tijd, misschien zijn dat weet je die eerste stapjes als je aan het speilen van de boks op, wanneer ga je dat ooit nog een keer meemaken, dat je voor het eerst staat. Dus ik groei nu eigenlijk harder dan dat ik ooit heb gedaan, moeitelozer. Maar in die tijd waren dat hele bijzondere momenten. Dus ik denk Iedereen maakt deze dingen mee en iedereen kent die schommelingen ook. Dat denk ik ook zeker, weet ik wel. Neem het niet persoonlijk. Als iemand iets vervelends heeft gedaan of wat je raakt op een negatieve manier, weet dan dat iemand handelen voortkomt uit hoe diegene de wereld ziet met zijn eigen bagage en zijn eigen beperkingen. Dus daar waar iemand altijd geneigd is om het goede te willen doen, ook als hij zichzelf goed voelt het goede te willen doen. Weet dan dat iets wat iemand doet wat negatief is, bijna altijd voortkomt uit een eigen onbehagelijk gevoel. En niet om jou persoonlijk te willen raken. Als je terugkijkt naar je leven, naar de weg van jezelf, de weg die jij hebt afgelegd, Wat daarvan zou je kunnen zeggen heb je zelf geleerd en is interessant om te delen waarvan anderen ook weer kunnen leren? We hebben het aangestipt, het leven wil jou helen. Eigenlijk hoe minder je het doet, hoe meer dat voelbaar wordt. En dan kun je eraan meedoen, zeg maar. Maar ik denk dat heel veel mensen in deze tijd zitten in de overleving en proberen het leven een stapje voor te zijn. En daar kun je van alles over zeggen, maar als je daar zit kun je dat niet zomaar veranderen. En als je er doorheen bent, zie je dat heel duidelijk. Maar ik heb een hele simpele ademhalingsoefening die ik vaak met cliënten doe om ze een ervaring in te geven. Want we hebben ervaring nodig om een nieuwe stap te maken. Anders hebben we de neiging om te blijven zitten waar we zitten. En die overleving, die drukt zich vaak uit dat we meer in de inademing zitten dan in het vertrouwen, het loslaten van de uitademing. Dus veel mensen ademen eigenlijk relatief oppervlakkig en iets te hoog in hun borst en staan eigenlijk in de aanstand. En die aanstand is eigenlijk, Ik moet het leven onder controle houden. En wat ik mensen dan laat doen is gewoon een poosje samenvallen met de ademhaling, waarbij je minder doet op de inademing, maar meer als die er is, dat je hem ruimte geeft, maar vooral de uitademing, dat je kijkt, hoe ver kan ik wegglijden? En dan ontdekken mensen vaak dat er nog een heel stuk ademhaling uitademing is, die ze eigenlijk nooit toelaat. Dus voordat ze helemaal hebben losgelaten, in het nulpunt eigenlijk uitkomen, zijn ze alweer bezig, ik moet het doen, hè? Ja. Ik overleven. Als ze dan doorgaan, dan merken ze, daar zit een stuk en dat voelt heel onwennig en dan komt er een pauze die de meeste mensen helemaal niet meemaken. En dat is, die pauze wordt in meditatie vaak gebruikt om mensen te laten voelen hoe het is als er geen gedachten zijn. Want in die pauzes, als je helemaal hebt vertrouwd en losgelaten, is het denken niet meer geactiveerd. Het denken is eigenlijk allemaal die overleving, dat ik, de persoontje. Dus hier ervaar je stilte en dan ervaar je dat de ademhaling komt, het leven komt. De schepper of God blaast ons nog steeds elke ademhaling het leven in. De prana, de chi, de subtiele levenskracht. Dus mensen ervaren dan, je hoeft het leven niet te halen, je hoeft het niet te controleren, als je durft te ontspannen, dan komt het leven en dan in plaats dat jij het moet halen, kun je er ruimte voor maken, net als op die golf met surfen, en dan voel je, wow, dan geef je ruimte aan het leven en daarna laat je weer los. En die ervaring helpt mensen vaak om iets te proeven van wat ik bedoel en het is een, En dat heb ik uit traumatherapie geleerd, we hebben ervaring nodig als bodem, want een ervaring geeft ons vertrouwen. En dan durven we meer los te laten. Dus je kunt daar wel over praten, want Hoe dan? Met de ademhaling kun je het letterlijk in je lijf ervaren. En dan heb ik iets, mijn cliënten zeggen vaak, kijk veel natuurfilms. Bestudeer natuurfilms, dan valt je mond telkens weer open van verbazing over de gigantische intelligentie die in de evolutie werkzaam is, dat we niet kunnen bedenken allemaal, hoe alles met alles samenhangt, een eenheid vormt. En dat drukt zich ook in ons lijf uit, in miljoenen wonderen per seconde, ons hart klopt en ik denk dat ik alles onder controle moet houden, maar als ik s'nachts ga slapen klopt dat hart gewoon verder. Die miljoenen wonderen gaan verder. Daar hoef je niks van te doen. Ik heb zoveel patiënten meegemaakt die probeerden zichzelf beter te maken, maar we snappen nog niet één wonder die in onze cellen plaatsvindt. Dus hoe zou jij het dan beter willen maken? Je weet niet eens hoe het werkt. Maar als we ontspannen, is dat iets bijzonders wat ik heb ontdekt. En even voordat je dat uitlegt, want het ontspannen, dat is ook die uitademing, daar zit de ontspanning ook in. Als er nou mensen zijn die zeggen ik probeer te ontspannen maar hoe dan? Want ik doe die ademhaling en ik... Ja. Want die ken ik ook, we werken met mensen met stressklachten. Ja. Maar daar komt zeg maar wat ik zei, Wat ik heb ontdekt, het belang van verbinding. Waar je uit verbinding bent met jezelf, kunnen we elkaar een handje helpen. Dus als ik naast zo iemand ga zitten, en ik leg mijn warme hand op zijn borst of zijn buik, En ik zeg, we hebben alle tijd, je hoeft helemaal niks, maar probeer maar eens die hand te voelen, je ademhaling te voelen, je bent niet alleen. Dan gaat het plots 20 keer makkelijker. Zo heb ik met patiënten die heel veel pijn hadden, weet je, daar ga je naast zitten en dan leg je gewoon een hand in de buurt van die plek en je vraagt gewoon waar het comfortabel is, want op de pijnlijke plek is vaak niet comfortabel, maar dat ze zich wat gesteund voelen en dan ga je samen ademen en hoorbaar ademen en je laat samen de ademhaling los. Zo iemand voelt zich alleen, die zit in de kramp, in de spanning, die is aan het overleven, maar als die nou mijn ademhaling hoort van ahhhhhh en ik sluit een beetje bij zijn of haar ademhaling aan, dan kunnen we heel snel meer ruimte, ontspanning in de uitademing. In die ontspanning kan de energie wat makkelijker stromen. Pijn is altijd stuwing van energie, dan neemt de pijn al af, dan kan ik die hand wat dichterbij plaatsen. Dus waar we het moeilijk hebben en het moeilijk alleen kunnen, zei ik ook, moet je eigenlijk hulp zoeken, moet je verbinding maken, moet je uitreiken, moet je aangeven wat er is en iemand gewoon vragen. Wil je een hand op mijn lichaam leggen, wil je een poosje bij mij zijn, wil je horen waar ik zit? Ja, maar je moet er wel klaar voor zijn, Want als ik nou vraag in die eerste 60 jaar waarin je zegt een beetje die idealisten zijn te zoeken naar, als je die had gezegd van joh, ik ga wel naast je zitten, gaan we samen ademen, hand op je schouder. Had dat gewerkt, denk je, voor iemand met zo'n diepe inprinting, toen al? Of had je het nodig om eerst dat uit je hand geslagen te krijgen en pas daarna daarop te staan? Zoals ik het zie, zijn er allemaal mensen onderweg geweest die mij ietsjes verder hebben geholpen. Dus het gaat nooit van vandaag op morgen en van 0 naar 100 procent. Maar wanneer we oprecht verbinden, helpt het iemand altijd een klein beetje, ook al is het maar een zaadje wat een jaar later uitkomt. Ik heb bijvoorbeeld twee leerkrachten op de middelbare school, daar denk ik nog geregeld aan. Kun je je dat voorstellen? Dat is, hoe, 40 jaar later? Gewoon omdat zij geloofde in mij zoals ik ben. Ze geloofde in mijn potentie, in het goede in mij. En dat betekent veel voor mensen. Zeker. Naar een afronding toe. Dan dank ik jou voor het gesprek en je openheid daarin. Dank ik jullie voor het kijken en luisteren allemaal. Like de video of Spotify-fragment wat jij ook aan het beluisteren of kijken bent. En abonneer je op ons kanaal, dan kun je ook de rest van de mooie podcast zien of horen. Dank je wel. Dankjewel.