#25 Hoe ga je om met jouw luisterend oor

Een hulpvraag die veel voorbij komt: ik zoek een luisterend oor. Maar wat doet dat met jou als hulpverlener?

In deze aflevering deel ik een aangrijpende casus van een jonge vrouw die in één jaar tijd haar beide ouders verloor. Wat zij vooral zocht, was niet direct een methode of oplossing, maar iets veel eenvoudigers: een luisterend oor.

Dat raakt aan een thema dat voor veel hulpverleners herkenbaar is: de neiging om meteen iets te willen dóen, terwijl rouw vaak vraagt om ruimte, stilte en aanwezigheid.

🌱 Wat je hoort in deze aflevering:

• Het verhaal van een cliënte die zoekend is tussen willen en niet kunnen.
• Waarom rouw soms te groot voelt om woorden aan te geven.
• De les van “te vroeg, te veel”: waarom hulp soms niet past in het moment.
• De kracht van vertragen en er alleen maar zijn.
• Hoe belangrijk timing is, en dat die altijd bij de cliënt ligt.

🙏 Belangrijk inzicht:

Soms is luisteren al de interventie. Niet te vroeg, niet te veel, maar precies aansluiten bij waar de ander is.

📌 Wil je meer leren?

In mijn werk met Lutografie zie ik dagelijks hoe belangrijk het is om de juiste timing te vinden. Wil je meer weten over hoe je mensen in rouw kunt begeleiden, stap voor stap en zonder te snel te willen repareren? Dan nodig ik je uit om mijn trainingen en webinars te volgen.

Wil jij meer weten over hoe je kunt begeleiden bij verlies? Schrijf je in voor mijn gratis webinar. Je kunt kiezen uit volwassenen begeleiden bij verlies, of kinderen en jongeren begeleiden bij verlies.

Kijk ook op de website van de Academie voor Verlies voor blogs over begeleiden bij verlies.

Wil jij de gratis minitraining “Verlies verzekerd” ontvangen? Je kunt hem hier aanvragen.

Transcript

Hoe ga je om met jouw luisterende oor

Welkom bij deze podcast.

Vandaag wil ik je meenemen in een verhaal dat mij werd voorgelegd. Een vraag van een collega, over een nieuwe cliënte die zij ontmoette. Een jonge vrouw die dit jaar haar beide ouders verloor. Een ongeval, totaal onverwacht. Haar ouders werden geschept door een auto.

En nu, maanden later, zoekt zij vooral één ding: een luisterend oor.

Ik vertel dit verhaal niet om sensatie of om het leed breed uit te meten. Maar omdat er in dit verhaal zóveel herkenbare thema’s zitten voor iedereen die mensen in rouw begeleidt.

Die jonge vrouw zei: “Ik weet eigenlijk niet hoe ik met mijn gevoelens om moet gaan.”

Ze vertelde in het kennismakingsgesprek dat dit ongeval, en haar gevoel daarbij, voor haar te vergelijken was met de MH17-ramp.

Misschien herken je dat: rouw voelt soms zo groot, zo allesomvattend, dat je zoekt naar een vergelijking om woorden te geven aan dat onmetelijke gevoel.

Na dat eerste gesprek wilde ze meteen een vervolg.

Ze was benieuwd naar Lutografie. Vooral naar een kijktip bij een bepaald thema. Ze wilde iets om houvast te vinden.

Maar toen haar emailadres werd ingevoerd, bleek dat ze al bekend was. Ze had dus al eerder contact gehad. En tegelijkertijd merk je hoe zoekend ze is. Ze verlangt naar steun, naar richting, maar ze botst ook steeds op haar eigen grenzen.

Ze zei bijvoorbeeld: “De afspraak van volgende week zeg ik af. Het is me nu teveel. Maar die van over drie weken wil ik wel laten staan.”

En ze vertelde dat ze het eigenlijk liever over de feestdagen heen wilde tillen. Eerst dat stuk overleven, en dán voorzichtig starten.

En dat… dat is zo herkenbaar.

Soms denken wij als hulpverlener: “Misschien is dit of dat materiaal helpend.”

Of: “Misschien kan Lutografie haar nu ondersteunen.”

Maar dan blijkt: het is nog te vroeg. Te veel.

En dat is zo’n belangrijke les.

Dat je niet altijd hoeft te dóen.

Dat een luisterend oor vaak al voldoende is.

Het is verleidelijk om meteen tips en handvatten te willen geven. Om iemand vooruit te trekken. Zeker als je voelt hoe heftig hun pijn is.

Maar wat deze cliënte eigenlijk vroeg, was precies dát: luister naar me. Wees er. Zonder dat ik van alles moet.

Rouw kent geen vaste tijdlijn.

Sommige mensen willen na een paar weken al steun in de vorm van oefeningen, methodes, programma’s.

Anderen kunnen pas maanden later weer iets opnemen.

En dat betekent: onze taak is luisteren. Voelen waar iemand is. En aansluiten.

Wat ik hier zo mooi vond, was de eerlijkheid van deze vrouw. Ze zegt: “Ik wil wel, maar nu nog niet. Het is me teveel.”

Dat is geen zwakte. Dat is wijsheid. Het is voelen waar je eigen grens ligt.

Wat kunnen we als hulpverlener hiervan meenemen?

Dat rouwbegeleiding niet begint bij methodes of programma’s.

Het begint bij de relatie.

Bij het vertrouwen dat je veilig mag spreken.

Bij erkenning van de pijn.

En als er wél ruimte komt voor stappen, voor een methode zoals Lutografie, dan kan dat een enorme steun zijn.

Maar de timing is cruciaal.

En die timing ligt niet in onze handen. Die ligt bij de cliënt.

Dus de kern is dit: soms is luisteren genoeg. Soms is dát al de interventie.

Niet te vroeg. Niet te veel. Maar precies daar waar de ander is.

Dank je wel dat je luisterde naar dit verhaal en deze reflectie.

Hopelijk helpt het je om, wanneer jij iemand ontmoet die rouwt, niet te snel te grijpen naar oplossingen… maar te vertrouwen dat echt aanwezig zijn al een grote kracht heeft.