#26 Kan een nieuwe liefde na verlies

Wat als jouw client na een groot verlies weer verliefd is, of een client verliefd wordt op iemand die een groot verlies heeft geleden. Kan dat? En zo ja, na welke termijn?

In deze aflevering neem ik je mee in een persoonlijk verhaal over liefde na verlies. Over verliefdheid die voelt als zuurstof, maar ook schuldgevoelens, leegte en onafgemaakte verhalen oproept. Ik vertel over mijn eigen relatie met een weduwnaar, die kort na het overlijden van zijn vrouw weer verliefd werd – en hoe intens, dubbel en kwetsbaar dat kan zijn.

🌱 Wat je hoort in deze aflevering:

• Hoe een nieuwe liefde na verlies voelt als licht in de duisternis.
• Waarom verliefdheid bij rouw vaak botst met schuldgevoel en trouw.
• Het duale procesmodel: verliesgericht en herstelgericht, en hoe verliefdheid hierin past.
• De impact op de partner: leven in een achtbaan van liefde, breuken en onafheid.
• Waarom een zogenoemde “rebound-relatie” meer betekenis kan hebben dan we vaak denken.
• De dubbelheid van liefde en rouw: je kunt iemand missen én liefhebben tegelijk.

🙏 Belangrijk inzicht:

Nieuwe liefde na verlies is niet verkeerd en geen verraad. Het brengt leven, energie en hoop. Maar het neemt het verdriet niet weg. Het vraagt mildheid, ruimte en begrip voor de slinger tussen verlies en herstel.

📌 Voor jou als luisteraar:

Misschien herken jij jezelf in dit verhaal – als weduwe/weduwnaar, als partner van iemand in rouw, of als naaste die ernaast staat. Weet dat je niet alleen bent. Rouw en liefde dansen vaak samen: soms pijnlijk, soms prachtig, altijd dubbel.

Wil jij meer weten over hoe je kunt begeleiden bij verlies? Schrijf je in voor mijn gratis webinar. Je kunt kiezen uit volwassenen begeleiden bij verlies, of kinderen en jongeren begeleiden bij verlies.

Kijk ook op de website van de Academie voor Verlies voor blogs over begeleiden bij verlies.

Wil jij de gratis minitraining “Verlies verzekerd” ontvangen? Je kunt hem hier aanvragen.

Transcript

Welkom bij deze podcast.
 Vandaag wil ik het hebben over een thema dat heel dichtbij ligt, en dat tegelijk zo universeel is. Het gaat over liefde na verlies. Over een nieuwe relatie met iemand die in de rouw is. Over verliefdheid die voelt als zuurstof, en tegelijk over de ingewikkelde emoties die daardoor naar boven kunnen komen.

En ik wil dit niet vanuit theorie alleen doen, maar vanuit een persoonlijke ervaring. Ik heb het afgelopen half jaar een relatie gehad met een weduwnaar. Een intense relatie, vol liefde, maar ook vol haken en ogen. En omdat ik geloof dat persoonlijke verhalen krachtiger spreken dan droge modellen, neem ik je daarin mee.

Casus: mijn ervaring

Ik ontmoette hem toen zijn vrouw nog maar vijf weken overleden was. Vijf weken. Dat is een periode waarin het verlies nog rauw en allesoverheersend is. En toch, daar was ook iets anders: verliefdheid.

Wij werden verliefd. En misschien herken je dat als je zelf ooit in een nieuwe relatie stapte terwijl verlies nog vers was, of misschien ben je zelf de partner van iemand die een grote liefde verloren heeft. Verliefdheid kan zó intens zijn. Het geeft een gevoel van leven. Van energie. Alsof je eindelijk weer kunt ademen.

Die verliefdheid was ook bij ons zo. Het voelde groots, veelbelovend, alsof het ons allebei even uit die diepe duisternis tilde. Het was als een lichtstraal in de nacht.

Maar diezelfde relatie is inmiddels twee keer gestopt. Niet omdat er geen gevoel was, integendeel. Hij zei steeds: “Het ligt niet aan wat ik voor jou voel.” Maar hij werd overvallen door emoties. Schuldgevoel richting zijn overleden vrouw. Schuldgevoel richting zijn zoon. En zelfs schuldgevoel richting mij.

En voor mij bleef er iets achter dat onaf voelde. Een leegte. Intens verdriet, juist omdat het zo goed voelde en tegelijk niet houdbaar bleek.

Wat er gebeurt bij een weduwnaar

Misschien helpt het om even stil te staan bij wat er kan spelen bij een weduwnaar die zo kort na het overlijden een nieuwe relatie aangaat.

Veel weduwnaars gaan relatief snel weer een relatie aan. Dat is geen waardeoordeel, maar iets dat vaker voorkomt. Soms omdat de partnerrelatie voor hen een groot deel van hun dagelijks leven bepaalde. Er was altijd iemand om mee te praten, iemand die structuur bracht, iemand die nabijheid gaf. Als dat ineens wegvalt, ontstaat er niet alleen verdriet, maar ook een enorme leegte in het dagelijks bestaan.

Een nieuwe relatie vult die leegte. Het brengt weer gesprek, aanraking, intimiteit, warmte. En misschien wel het belangrijkste: het gevoel dat je nog leeft.

Maar daarmee verdwijnt de rouw niet. Integendeel. De loyaliteit naar de overleden partner blijft bestaan. Het verdriet is er nog. En dan kan verliefdheid opeens botsen met trouw. Met schuldgevoel. Met het gevoel dat je misschien te snel bent gegaan.

Het duale procesmodel

Hier komt het duale procesmodel van rouw om de hoek kijken. Een model dat uitlegt hoe mensen voortdurend heen en weer bewegen tussen twee polen: verliesgericht en herstelgericht.

• Verliesgericht betekent: bezig zijn met het verdriet, de pijn, de herinneringen, de schuldgevoelens.
• Herstelgericht betekent: weer stappen zetten in het leven, dingen ondernemen, nieuwe plannen maken, energie krijgen.

Beide bewegingen zijn nodig. Het is niet óf-óf. Het is én-én. Maar het gaat nooit netjes afgewisseld. Het voelt vaak als een slinger, een pingpongbal die heen en weer stuitert.

En verliefdheid? Die hoort bij herstelgericht. Verliefdheid is een krachtige motor van herstel. Het geeft energie, hoop, toekomstperspectief. Maar… het verlies stopt niet omdat je verliefd bent. De pingpongbal stuitert vroeg of laat weer terug. Schuldgevoelens, gemis, verdriet, alles komt opnieuw naar boven.

En dat gebeurde bij hem. Telkens weer. Hij kon het even vasthouden, en dan werd hij toch overspoeld. En de relatie stopte opnieuw.

Wat dat doet met de partner

Voor degene die naast de weduwnaar staat – in dit geval voor mij – voelt dat als een achtbaan. Aan de ene kant de liefde en de intensiteit. Aan de andere kant de breuken, het onafgemaakte, de leegte.

Het is niet dat hij geen liefde voelde. Integendeel. Hij zei steeds: “Het ligt niet aan jou. Het ligt aan mijn gevoel van trouw, aan mijn schuld naar mijn overleden vrouw en naar mijn zoon.”

En dat maakt het ook zo pijnlijk: want je kunt je niet terugtrekken met de gedachte dat er geen liefde was. Je blijft achter met een onaf verhaal, met vragen waar geen antwoord op komt.

Rebound-relatie: negatief of betekenisvol?

Soms wordt zo’n relatie een “rebound” genoemd. En dat klinkt vaak negatief: alsof het maar een tijdelijke vervanging is, een stoplap, iets wat geen waarde heeft.

Maar ik zie dat anders. Een rebound-relatie kan een enorme betekenis hebben. Want in die verliefdheid wordt er weer geleefd. Er wordt gelachen, er wordt gehuild, er wordt aangeraakt. Het is een stuk herstel, een stuk kracht, een adempauze in de zware rouw.

Tegelijk: voor de partner kan het zwaar zijn. Omdat jij degene bent die een deel van de last draagt. Jij bent degene die voelt dat het niet alleen liefde is, maar ook strijd. Jij bent degene die soms aan de zijlijn komt te staan wanneer de bal weer terugstuitert naar verlies.

Het dubbele van liefde en rouw

Wat mij het meest raakte in deze ervaring, is de dubbelheid.

• Dat je iemand kunt liefhebben én missen tegelijk.
• Dat je blij kunt zijn met een nieuwe relatie én je schuldig kunt voelen naar de oude.
• Dat je als partner voelt: ik ben gewenst, én tegelijk: ik sta in de schaduw van een overleden geliefde.

En dat is misschien wel de kern van rouw in relatie tot nieuwe liefde: het is nooit simpel. Het is nooit eenduidig. Het is altijd dubbel.

Reflectie voor luisteraars

Misschien luister jij en herken je jezelf in dit verhaal. Misschien bén jij die weduwnaar of weduwe, en zit je zelf in een nieuwe relatie. Misschien ben jij degene die verliefd werd op iemand in rouw. Of misschien sta je er als vriend of familielid naast.

Wat ik je dan wil meegeven, is dit:

• Verliefdheid na verlies is niet verkeerd. Het is geen verraad. Het is een manier om te overleven, om adem te vinden.
• Maar het is ook niet de oplossing voor het verdriet. Het neemt de pijn niet weg.
• Het vraagt om mildheid, om begrip, om ruimte voor de slinger tussen herstel en verlies.

En voor de partner die naast iemand in rouw staat: jouw rol is zwaar. Je draagt veel. Het kan onaf voelen. Het kan voelen alsof je maar een stukje krijgt en nooit het geheel. Weet dat dit niet aan jou ligt. Het is de dynamiek van rouw en liefde die door elkaar heen dansen.

Afsluiting

Voor mij persoonlijk voelt het onaf. Ik voel de leegte en het verdriet. En tegelijk weet ik dat het niet zinloos was. Die verliefdheid, die relatie, hoe kort ook, bracht leven. Het bracht licht. Het bracht energie, ook al doet het nu pijn.

En misschien is dat wat ik je wil meegeven: ook als iets onaf voelt, kan het diepe betekenis hebben gehad.

Rouw en liefde dansen vaak samen. Soms pijnlijk, soms prachtig. En ook al kun je het einde niet altijd zelf bepalen, de betekenis die het heeft gehad, blijft.

Dankjewel dat je luisterde naar dit persoonlijke en kwetsbare verhaal. En misschien herken je jezelf erin. Als dat zo is: weet dat je niet alleen bent.