Judith - Stille tijd, stille strijd

Judith neemt je mee in de wereld van stille tijd — die kostbare momenten van samenzijn met God die soms net als een dagelijkse boterham met pindakaas zijn en dan weer een onvergetelijke Italiaanse pasta. Welke strijd ervaar jij rondom je stille tijd?

🌅Ook elke ochtend positief beginnen? Schrijf je hier in.
📱Lees meer over Wake me up
🌟Laat een review achter in jouw podcastapp!
📖Bekijk online de NBV21 Jongerenbijbel
📷Volg je Move en het NBG al op Instagram?
❤️Lees meer over het Bijbelgenootschap

Transcript

Speaker 00: 0:02

Een hele goede morgen, Judith hier. Een boterham met pindakaas, een perfecte pasta uit Italië en tijd met God. Dit heeft meer met elkaar te maken dan jij nu waarschijnlijk denkt als je dit hoort. En na deze wake meup snap je. Stille tijd kan soms een stille strijd zijn: een strijd om je telefoon aan de kant te leggen en je Bijbel erbij te pakken en te bidden. Een strijd om überhaupt tijd te maken. En als je stille tijd hebt, hoe richt je dat dan in? Ik herken dit hele rijtje in mijn leven. Inmiddels vind ik daar meer mijn weg in. Maar een strijd die ik kan hebben, is dat wanneer ik tijd apart zet om met God te zijn, dat ik dan altijd iets wil ervaren. Ik wil het liefst dat ik God dichtbij voel, dat ik zijn stem loepzuiver kan verstaan en de Bijbel niet als Chinees lezen voelt, maar als begrijpelijke taal. De realiteit is dat mijn tijd met God soms kort is en heel bijzonder. Een andere keer neem ik langer de tijd en voel het alsof ik tegen het plafond zit te praten. En toch is beide oké. Los van wat ik ervaar, beleef of voel. Dit is simpelweg de realiteit. Elke keer wanneer ik ervoor kies om stil te zijn bij God, mij op Hem te richten, te lezen uit zijn woord hoe lang of kort dat ook is, dan is dat altijd de moeite waard. Het is als eten. Even een vraag. Kan jij je nog precies herinneren wat je voor avond eten had vorige week dinsdag? Grote kans van niet. Ook al herinner je je misschien niet precies wat je gegeten hebt, het heeft sowieso je lichaam wel gevoed. Nog een vraag: Wat is een maaltijd die je je nog heel goed kan herinneren? Wellicht een etentje waarin je een heel bijzonder gesprek hebt gehad met een vriend of je moeder. Een paar jaar geleden had ik zo'n eetmoment met God dat ik nooit zal vergeten. Ik zat thuis in ons kleine kantoortje vol met rommel. In het begin was ik onrustig. Mijn hoofd zat vol en ik had een moe lijf. Je kent het wel. Ik nam de tijd om gewoon stil te zijn bij God en langzaam te landen. Toen opeens voelde het alsof God zijn hand op mijn schouder neerlegde. Het raakte me. Hij kwam zo tastbaar dichtbij. En na een tijdje zo gezeten te hebben, pakte ik mijn Bijbelleesrooster erbij om te kijken welke tekst er op het menu stond voor die dag. Een stuk uit Psalm 139. Ik las in die periode in The Voice, Bijbelvertaling, en moet je horen wat er in vers 5 stond. Nou, toen ik dat was, had ik het niet meer. De tranen stroomden over mijn wangen. God bevestigde wat ik daarvoor ervaarde met een bijbeltekst. Ik kon er niet omheen. Dit was God. Het lijkt misschien niet heel groot voor jou of mega spectaculair, maar het was voor mij als perfecte pasta uit Italië. Gods hand die hemel en aarde gemaakt, heeft rustend op mijn schouder. Wat wil ik nog meer? En de keren daarna dat ik stille tijd had? Die waren gewoon weer zoals het alledaagse eten. De ene keer een broodje pindakaas en de andere keer weer zo'n heerlijke pasta. Hoe dan ook? Het voed altijd mijn geest, mijn ziel, ik heb dit nodig. Ik ben benieuwd. Welke strijd ervaar jij rondom stille tijd? Is het tijd vinden, je aandacht erbij houden of herken je die van mij? Hoe dan ook? Laat dit je uitnodiging zijn om gewoon aan tafel te gaan bij God en die boterham met pindekaas te eten of overvallen te worden door een verrassingsmenu van de chef. Eet smakelijk.