👤Vreemdelingen op aarde - Psalm 39:1-14

Voel jij je door je geloof weleens vervreemd van je omgeving? In Psalm 39 verwoordt David prachtig zijn worsteling met menselijke kwetsbaarheid en de zin van het leven. Ontdek hoe je vanuit geloof hoop kunt putten, ook als vreemdeling op aarde.

💬 Laat een reactie achter via WhatApp
📲Heb jij de MijnBijbel app al gedownload?
🌟 Laat een review achter in jouw podcastapp!
📖Lees de tekst mee op debijbel.nl
📱 Abonneer op ons WhatsApp kanaal
📷Volg ons op Instagram
💡Schrijf je in voor tweewekelijkse Bijbelse inspiratie
❤️Lees meer over het Bijbelgenootschap

Transcript

Leuk dat je luistert naar dagvers, de dagelijkse podcast van het Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap. Ik ben Hanna. 

Vandaag lezen we Psalm 39:1-14

Een lied van David. Voor Jedutun, de zangleider.
Ik dacht: Ik moet me inhouden.
Ik zal mijn mond niet opendoen,
want ik wil geen verkeerde dingen zeggen.
Ik wil niet meedoen met slechte mensen.

En ik was stil, ik zei geen woord.
Ik zweeg, maar ik bleef ongelukkig.
Ik hield het bijna niet meer uit.
Het was alsof ik in brand stond,
mijn gedachten leken wel vlammen.
En toen begon ik toch te spreken.

Ik zei: ‘Heer, zeg me wanneer ik zal sterven.
Ik wil weten hoe lang ik nog leven moet,
vertel me wanneer mijn leven voorbij is.
U hebt al bepaald dat het kort zal zijn.
Voor u is mijn leven niets,
het verdwijnt zo snel als een schaduw.
Het bestaan van een mens is zinloos.
Mensen maken zich druk, maar het leidt tot niets.
Als ze sterven, zijn ze alles kwijt.

Heer, is er nog hoop voor mij?
Ik kan alleen op u vertrouwen.
Vergeef me wat ik fout gedaan heb.
Laat slechte mensen mij niet uitlachen.’
Eerst wilde ik niet spreken,
want u gaf mij deze pijn.
Maar nu vraag ik u:
Laat mij niet langer lijden.
U straft mij zo streng dat ik bijna sterf.
U straft mensen voor hun fouten,
ze raken alles kwijt.
Een mens betekent niets voor u.

Heer, hoor mijn gebed.
Hoor hoe ik om hulp roep,
hoor hoe ik huil.
Ik ben maar kort op aarde,
net zoals mijn voorouders.
Ik ben hier niet voor altijd.
Laat mij daarom nu met rust.
Dan beleef ik misschien nog wat geluk,
voordat ik sterf en voorgoed verdwijn.

-------------------

Hoe gedraag je je op een manier die past bij je geloof in God als alles en iedereen om je heen iets anders verkondigt?
 
De schrijver zwijgt terwijl zijn vijanden hem belachelijk maken. Voor hem is zwijgen de enige optie, omdat hij bang is dat hij opnieuw zal zondigen als hij spreekt of handelt. Zijn huidige ellende is veroorzaakt door zijn eerdere wangedrag (verzen 11-12). En hij wil er nu absoluut zeker van zijn dat hij geen nieuwe zonde aan zijn lijst toevoegt. Waarom? Omdat God hem misschien streng aanpakt, maar ook zijn enige hoop in het leven is (vers 7).
 
De auteur weet maar al te goed dat we als mensen vreemdelingen zijn op deze aarde. Hij benadrukt hoe kort en kwetsbaar ons leven is. En hij verwoordt de teleurstelling die we kunnen voelen als ons leven ellendig lijkt. Waar is onze hoop? Het antwoord is: bij God! We zijn voor een korte tijd Gods gasten op deze aarde, als vreemdelingen, net als de mensen die ons zijn voorgegaan (vers 12). Als mensen zijn we allemaal vreemdelingen en ontheemden, maar als gelovigen hoeven we de hoop niet te verliezen; we maken ook deel uit van Gods wereldwijde natie, die voor altijd zal blijven bestaan.

Voel jij je door je geloof in God weleens vervreemd van je omgeving? Kan deze psalm je helpen om hier op een goede manier mee om te gaan?